γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Συγγραφέας Αρθρογράφος «Ελεύθερη Ώρα»
Όλες οι πληροφορίες και οι εκμυστηρεύσεις από τους «καλώς γνωρίζοντες», μας διαβεβαιώνουν ότι ο Αλέξης Τσίπρας μελετά με προσοχή τον χρόνο και τον τρόπο της επιστροφής του στην πολιτική αρένα. Στον αντιπολιτευτικό χώρο, θεωρείται σίγουρο ότι θα φέρει μία αναστάτωση. Βέβαια, ο Αλέξης δεν σκέπτεται την επιστροφή του με το κόμμα που τώρα ηγείται ο Φάμελλος. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που ήδη αυτή την στιγμή οι δημοσκοπήσεις τον δείχνουν στον πάτο, θα εξαερωθεί μόλις ο Αλέξης θα επανακάμψει με καινούργιο κομματικό όχημα, χωρίς «αριστερή» ταμπέλα. Στα παρασκήνια αυτού του αντιπολιτευτικού χώρου, προβληματίζονται για τις ανακατατάξεις που θα προκύψουν.
Όμως, ο Αλέξης έχει δύο μειονεκτήματα: Πρώτον, δεν μπορεί να συσπειρώσει ψηφοφόρους, οι οποίοι δεν θα είναι αποκλειστικά οπαδοί «αριστερών» μορφωμάτων. Ο Τσίπρας ενόχλησε τους πολίτες εκείνους, που σε άλλη περίπτωση χωρίς να πιστεύουν στην «Αριστερά», θα δοκίμαζαν κάτι «καινούργιο»! Αυτό ακριβώς το «καινούργιο», έχει… παλιώσει και δεν πείθει! Το πρώτο όμως που απωθεί τους ψηφοφόρους μίας ευρύτερης «γκάμας», είναι η περιφρόνηση τού Αλέξη, σε όσα αφορούν την Ορθόδοξη Χριστιανική πίστη. Δεν έκρυψε άλλωστε ο ίδιος τον αθεϊσμό του.
Ήταν ο πρώτος Έλληνας πρωθυπουργός που ορκίστηκε με πολιτικό όρκο. Και ο πρώτος, που δεν παντρεύτηκε την εκλεκτή της καρδιάς του με θρησκευτικό γάμο, αλλά υπέγραψε σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης με την σύντροφό του. Κι αμφότεροι, επέλεξαν να μην βαφτίσουν με θρησκευτική τελετή τα δύο παιδιά τους. Θα ισχυριστούν κάποιοι, ότι αυτό είναι απόλυτο δικαίωμά τους. Φυσικά, είναι. Αλλά όταν είσαι πολιτικός ηγέτης, και μάλιστα πρωθυπουργός, με τις πράξεις σου δίνεις κάποιο μήνυμα στην κοινωνία. Και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, δεν εγκρίνει την κατεδάφιση Ιερών και Οσίων. Πώς να το κάνουμε; Θρησκεία και Έθνος, αποτελούν τους δύο πυλώνες πάνω στους οποίους στηρίχθηκε μέσα στους αιώνες η Ελλάς. Εάν νομίζει ο πρώην πρωθυπουργός, ότι η άρνηση και περιφρόνηση στην Ορθοδοξία, είναι κάτι το… «προοδευτικό», τότε βρίσκεται πολύ μακράν της ελληνικής πραγματικότητας. Η θεωρία που προβάλλεται συνήθως, ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να κάνει τις επιλογές του, έχει επιπτώσεις για ένα πολιτικό που έρχεται σε σύγκρουση με το λαϊκό αίσθημα.
Ας έλθουμε όμως στο δεύτερο μειονέκτημα: Στα πολιτικά προβλήματα. Ο Αλέξης βγήκε στο προσκήνιο, σαν «Αριστερός». Μπορεί στα πολύ νεανικά του χρόνια, ως φοιτητής και νεολαίος, να πίστευε πραγματικά στην ιδεολογία αυτού του χώρου. Δικαίωμά του. Ούτε την ειλικρίνειά του θα αμφισβητήσουμε. Όταν όμως ανήλθε στην εξουσία, βρέθηκε σε μία κατάσταση τραγική. Διότι η Ελλάδα, με την ευρωλαγνεία Σημίτηδων και Άλλων, με το ευρώ, δηλαδή το ενιαίο νόμισμα, απώλεσε την εθνική της ανεξαρτησία. Οι ξένοι Τραπεζίτες φόρεσαν αλυσίδες στην πατρίδα μας. Ο ολοκληρωτισμός είχε αλλάξει στολή. Οι μορφές παλαιών δικτατοριών, και της παλιάς αποικιοκρατίας, έχουν αλλάξει. Τώρα φορούν ευρωπαϊκό κοστούμι, και ο «νεοφιλελευθερισμός» είναι η μάσκα τού ολοκληρωτισμού.
Ίσως, στην αρχή ο Αλέξης, να πίστεψε ότι θα μπορούσε να αντιταχθεί στην ξενοκρατία, και να επιβάλλει τους δικούς του κανόνες. Η επαφή του όμως με την πραγματικότητα, υπήρξε μια ψυχρολουσία. Μπορεί και να είχε παραπλανηθεί από τις παλαιές διακηρύξεις του ΚΚΕ Εσωτερικού (Κύρκος, και άλλοι) που ενδεχομένως καλοπροαίρετα, αλλά με ασυγχώρητη αφέλεια, εβεβαίωναν ότι μέσα στο γκέτο των Βρυξελλών, θα μπορούσαν οι Αριστερές δυνάμεις να ενωθούν και να επιβάλλουν φιλολαϊκές πολιτικές! Απεδείχθη, ότι κατ’ αρχήν, καμία αληθινή Αριστερή παράταξη δεν υπήρχε σ’ αυτό το γκέτο. Όσοι χρησιμοποιούν στις Βρυξέλλες όρους, όπως «Αριστερά» ή «σοσιαλισμός», απλά κοροϊδέυουν τις αφελείς μάζες.
Ο Αλέξης, λοιπόν, βρέθηκε μπροστά σε μία στυγνή αποικιοκρατία, την οποία δεν μπορούσε να φανταστεί. Κι επειδή ακριβώς δεν τολμούσε να διανοηθεί την σκληρή πραγματικότητα τής νέας Κατοχής, προέβαινε σε διακηρύξεις. Έλεγε: «Θα ακυρώσουμε το μνημόνιο, θα καταγγείλουμε την δανειακή σύμβαση, με ένα νόμο και ένα άρθρο»! Όνειρα θερινής νυκτός, που τον εξέθεταν στα μάτια των πολιτών. Έδινε υπόσχεση ότι από την πρώτη κιόλας ημέρας του, ως πρωθυπουργού, θα καταργούσε όλα τα μέτρα λιτότητας που είχαν επιβάλει οι προκάτοχοί του. Και η φραστική κορώνα που τον εξέθεσε ανεπανόρθωτα, ήταν: «Κανένα σπίτι σε χέρια Τραπεζίτη…»! Συνέβη ακριβώς το αντίθετο, όπως είχε συμβεί και με την προηγούμενη κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Οι Τραπεζίτες πήραν τα σπίτια ανήμπορων βιοπαλαιστών, και τους πέταξαν στον δρόμο…
Τέλη Νοεμβρίου του 2014, ο Αλέξης μιλώντας σε συγκέντρωση στην Λαμία, εβεβαίωνε τα πλήθη, ότι: «Μέχρι στιγμής νομίζουν πολλοί, ότι οι αγορές θα βαράνε το νταούλι, και οι κυβερνήσεις θα χορεύουν τον σκοπό τους.
Ε, λοιπόν, τώρα θα αλλάξουν τα πράγματα. Εμείς θα παίζουμε το νταούλι, και αυτοί θα χορεύουν…»! Αυτή η ασυγχώρητη αισιοδοξία, γύρισε «μπούμερανγκ» εναντίον του. Οι Γερμανοί ίδιοι πάντοτε, στυγνοί, μηχανές ρομπότ, ανάγκασαν τον νεαρό ονειροπόλο, να παίξει με τους δικούς τους κανόνες. Ο Αλέξης επειδή ακόμα και στις ξένες επαφές του εμφανιζόταν χωρίς γραβάτα, επίστευε ότι αυτό φθάνει για να είναι «επαναστάτης»! Δεν τολμούσε να ομολογήσει, ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είχε αλυσοδέσει τους Έλληνες. Τι θα μπορούσε να κάνει; Να βγει και να πει ξεκάθαρα στον Λαό, ότι είμαστε υπόδουλοι στην μαφία των Βρυξελλών. Φυσικά, η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει από την μία μέρα στην άλλη. Τώρα χρειάζονται πολλά για «αλλαγή». Μπορούσε να αρνηθεί να παίξει το παιχνίδι των νέων κατακτητών, και φυσικά θα έχανε την εξουσία. Θα κέρδιζε όμως, την εκτίμηση των μαζών και θα άρχιζε να εξετάζει τις δυνατότητες αλλαγής του πολιτικού σκηνικού, που βέβαια γι’ αυτό, απαιτείται χρόνος, σχέδιο, νέα στρατηγική, και αλλαγή συμμάχων.
Τίποτε απ’ αυτά δεν επιτυγχάνεται αυτόματα. Αλλά, μόνον έτσι θα έμπαιναν τα θεμέλια για μία καινούργια επανάσταση. Τα μνημόνια έγιναν ο βρόγχος γύρω από τον λαιμό των ανθρώπων. Ο Ντάϊσελμπλουμ, Ολλανδός υπουργός Οικονομικών που εμφανιζόταν και ως… «σοσιαλιστής» (ενώ ήταν μόνο… «ληστής»!) είπε στον Αλέξη ωμά: «Η Τρόϊκα δουλεύει για το Γιούρογκρουπ. Αν δεν συνεργάζεσαι μαζί του, δεν θα τα βγάλεις πέρα…». Κι αυτός ο Ολλανδός υπουργός, ήταν που διέταξε, να φύγει από την κυβέρνηση ο Βαρουφάκης! Οι εκβιασμοί έπεφταν βροχή από τις Βρυξέλλες. Όλα τα θηρία τής «ευρωπαϊκής προοπτικής» έδειχναν τα δόντια τους. Κι ύστερα, ήλθε η μέγαιρα του Βερολίνου, η μαντάμ Μέρκελ που γοητεύθηκε από τον Αλέξη και τον έσερνε.
Κι εκείνος μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, διετύπωσε γι’ αυτήν, τα πιο κολακευτικά σχόλια. Ιδέες και όνειρα ποδοπατούνται χάριν τού δηλητηρίου της εξουσίας. Η εξουσία είναι η Κίρκη, που συχνά μεταβάλλει τους πολιτικούς σε χοίρους ή ανδράποδα. Ο Κόϊντος Τύλλιος Κικέρων στην Ρώμη του 1ου αιώνα π.Χ. αναφερόμενος σ’ εκείνους που διεκδικούν το Χρυσόμαλλο δέρας της εξουσίας, έλεγε ότι, αυτοί οι άνθρωποι «πρέπει να μάθουν να υπόσχονται τα πάντα στους πάντες, εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες του κοινού. Αλλά, προσοχή! Όσο το δυνατόν γενικόλογες και λιγότερο δεσμευτικές υποσχέσεις»! Κι έλεγε και κάτι ακόμα διαχρονικό ο Κικέρων: «Οι κυβερνήτες να έχουν πάντα κατά νου, ότι ο Λαός προτιμά ένα γλυκόηχο ψέμα, από μια ειλικρινή άρνηση…».
Οι αιώνες περνούν, αλλά οι μεθοδολογίες της πολιτικής παραμένουν αναλλοίωτες…
