Πως είναι δυνατόν να μην συγκινούμαστε όταν αντικρύζουμε τέτοιες εικόνες;
Πως είναι δυνατόν να μην παίρνουμε δύναμη για τις Ιδέες και τα Ιδανικά μας;
Πως θα μπορούσαμε να εγκαταλείψουμε αυτά τα παιδιά, που με μια τόσο απλή κίνηση μας γεμίζουν υπερηφάνεια;
Οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι απλές και ταυτόχρονα αμφίσημες, καθώς οι ίδιες απαντήσεις είναι αυτές που απευθύνονται στον κάθε έναν από εμάς ξεχωριστά όταν αναρωτιέται το “γιατί”;
Γιατί να μιλάω για Ελλάδα και Πατρίδα όταν όλοι γύρω μας κυνηγούν κάθε τι Εθνικό;
Γιατί να μην απηυδήσω και εγώ με την ατέρμονη προσπάθεια να πείσω για αυτά που θα έπρεπε να είναι στοιχειώδη;
Γιατί να μην εγκαταλείψω ή να “συμβιβαστώ”, όπως τόσοι άλλοι συναγωνιστές μου;
Γιατί να παλεύω με ένα σύστημα που κάθε τομέας του είναι εμφανώς καλά οργανωμένος να αντιστέκεται σε κάθε “χτύπημα”;
Γιατί να μην παραιτηθώ της λογικής και του φυσιολογικού, όταν οι υπόλοιποι το χουν κάνει;
Για αυτά τα παιδιά…
Για τους πιτσιρικάδες που ζωγραφίζουν τη σημαία στον τοίχο, γεμάτοι υπερηφάνεια.
Για τους στρατιώτες στις ακριτικές περιοχές που αρνούνται να πάνε στην “άνεση” των πόλεών τους…
Για αυτούς και μόνο αξίζει κάθε απογοήτευση που βιώνουμε. Τους αξίζει κάθε δάκρυ και αίμα που χύνουμε για τη Χώρα μας, το Έθνος μας, τη Φυλή μας.
Για αυτά τα παιδιά και μόνο έχουμε ιερή υποχρέωση να μην εγκαταλείψουμε τον Αγώνα μας από όποιο “πόστο” και αν βρισκόμαστε.
Αν κάποιος έχει αμφιβολίες για τον ιερό σκοπό του αγώνα μας, ας αντικρίζει αυτές τις εικόνες και θα καταλαβαίνει το “γιατί” πρέπει να συνεχίζουμε.
Γιατί αυτά τα παιδιά είναι και δικά μας, σημερινά και αυριανά.
