του Γεωργίου Καραμαδούκη
Τον τελευταίο καιρό όλοι εμφανίζονται να θέλουν να ενώσουν τον εθνικό χώρο και όλοι τελικά μένουν μόνοι. Μένουν μόνοι γιατί μέχρι στιγμής επικρατούν οι αρχηγισμοί και οι εγωισμοί. Όσες λοιπόν πρωτοβουλίες και να υπάρξουν είτε από πατριωτικούς φορείς, είτε από προσωπικότητες του εθνικού χώρου τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί αν δεν προχωρήσουν τα εθνικά κόμματα σε δομικές αλλαγές.
Γνωρίζοντας την δυσκολία ενώσεως του εθνικού χώρου εξ αρχής πάλεψα για την διάδοση ενός αντικομματικού πολιτεύματος, αυτού της Αριστοκρατίας που στοχεύει στην ένωση πατριωτών και όχι κομμάτων. Επειδή κατηγορήθηκα ότι μένω και εγώ άτεγκτος στον αριστοκρατικό μου αγώνα αποφάσισα να συμμετάσχω στην ενωτική πρωτοβουλία Ε.Μ.Ε.Ι.Σ. υπό τον Κώστα Πλεύρη για την ένωση του χώρου. Τελικά το εγχείρημα αυτό απέτυχε κυρίως λόγω των αρχηγισμών των κομμάτων και δευτερευόντως από λανθασμένους χειρισμούς των ιθυνόντων του Ε.Μ.Ε.Ι.Σ.
Λίγες λοιπόν ελπίδες έχω προσωπικά για την ένωση των εθνικών κομμάτων αλλά παρόλα αυτά πέραν του αριστοκρατικού αγώνος, συνεχίζω να προσπαθώ για την κοινή συμπόρευση. Θα καταθέσω εδώ την γνώμη μου για το πώς ο κομματικός εθνικισμός μπορεί να γίνει εξουσία και ευελπιστώ κάποια αυτιά και κάποιοι μάτια να μην εξακολουθούν να μένουν ερμητικά κλειστά…
Χρειάζονται δομικές αλλαγές
Για να γίνει λοιπόν ο εθνικισμός εξουσία θα πρέπει να υπάρξουν όπως ανέφερα δομικές αλλαγές στα εθνικά κόμματα. Η Χρυσή Αυγή είναι αναγκαίο να προβεί σε ανανέωση του δυναμικού της πρώτης γραμμής, καθώς αυτό είναι συνδεδεμένο με μια σκληροπυρηνική εικόνα που δεν είναι ελκυστική για την πλειονότητα των ψηφοφόρων. Οφείλει επίσης να πάψει τον εθνικολαϊκισμό και τα show εντός και εκτός Βουλής, καθώς και την οικογενειοκρατία.
Από την άλλη βελτιώσεις οφείλουν να γίνουν και στα λοιπά εθνικά κόμματα. Δεν χωρούν οι αρχηγισμοί αυτήν την ώρα. Τα μικρότερα κόμματα οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι εκπροσωπούν μικρή μερίδα Ελλήνων και δεν μπορούν οι επικεφαλής τους να μένουν πεισματικά στις καρέκλες τους μόνο και μόνο για να τους αποκαλούν προέδρους. Ειδικά πρόσωπα όπως ο κύριος Καρατζαφέρης που έχουν κουράσει με την πολυετή παρουσία τους πρέπει να αποσυρθούν και να αντικατασταθούν στην ηγεσία.
Τα κόμματα του εθνικού χώρου δεν είναι όλα βέβαια ακραιφνώς εθνικιστικά. Υπάρχουν και κόμματα που εμφανίζονται ως εκφραστές μιας λαϊκής δεξιάς όπως των κυρίων Κρανιδιώτη, Καπερνάρου και Βελόπουλου. Ο εθνικισμός για να γιγαντωθεί είναι απαραίτητο να ανοιχθεί και να βάλει στους κόλπους του και αυτούς τους σχηματισμούς εφόσον και οι σχηματισμοί αυτοί δεν παραμείνουν σε ιδεολογικές αγκυλώσεις και δείξουν σοβαρότητα… Όλοι λοιπόν να υπηρετήσουν τον υγιή εθνικισμό.
Πρέπει να πάψει αυτός ο ανούσιος διαχωρισμός μνημονιακών και αντιμνημονιακών, καθώς είτε με μνημόνιο είτε χωρίς αυτό η χώρα μας θα περνούσε εξαιρετικά δύσκολα, όπως άλλωστε και περνάει. Να υπενθυμίσω ότι μετά την ελληνική ήττα του 1897 μας είχε επιβληθεί χειρότερος έλεγχος από τους ξένους αλλά μετά από 15 χρόνια κάναμε τους Βαλκανικούς Πολέμους.
Άνοιγμα στην κοινωνία και σωστές δράσεις
Για να έχει ελπίδα εξουσίας ο κομματικός εθνικισμός οφείλει να βάλει στην πρώτη γραμμή προσωπικότητες τόσο από τα κόμματα που θα ενωθούν όσο και από την ίδια την κοινωνία. Ένας φορέας που απλά θα έρθει να κατανείμει θέσεις μεταξύ των επικεφαλής των κομμάτων που τον αποτελούν και πάλι θα αποτύχει. Είναι απαραίτητο το άνοιγμα στην κοινωνία και οι σωστές δράσεις που δεν θα ποινικοποιούν τον πολιτικό αγώνα αλλά θα προσφέρουν στους συμπολίτες μας.
Τέλος μια ένωση που βασίζεται στον καιροσκοπισμό ώστε κάποιοι να γίνουν υποψήφιοι βουλευτές, ευρωβουλευτές και δήμαρχοι δεν θα οδηγήσει τον εθνικισμό στην εξουσία. Και αυτό διότι το πρόβλημα είναι δομικό και όχι επιφανειακό. Το ζήτημα δηλαδή είναι να πείσουμε τους ψηφοφόρους μας ότι αλλάξαμε νοοτροπία και δομές και όχι να περιμένουμε με απλές μεταγραφές προσώπων πως θα καταλάβουμε την εξουσία σε μια ένωση προσχηματική.
