γράφει ο Γιάννης Κουριαννίδης
Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική»
Μετά την ανικανότητα του πατριωτικού χώρου να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά τις προκλήσεις των καιρών μας κατά τις τελευταίες δύο δεκαετίες, δημιουργήθηκε μία παθογένεια που δύσκολα θα πάψει να υφίσταται και που θα αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια της.
Το κακό ξεκίνησε από την ολέθρια επιλογή του Γ. Καρατζαφέρη να συμπορευτεί με τους ανθρώπους που οδήγησαν τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο, υπογράφοντας μνημόνια και συμμετέχοντας σε κυβέρνηση συνεργασίας μαζί τους. Οι άνθρωποι που τον εξώθησαν σε αυτή την επιλογή, τελικά πρόδωσαν και τον ίδιο και τον χώρο από τον οποίο προέρχονταν, εντασσόμενοι στη Νέα Δημοκρατία των μνημονίων, τη ΝΔ της ανοχής και του σεβασμού στην προδοτική σημασία των Πρεσπών, τη ΝΔ που κτίζει τζαμιά, που είναι ανίκανη να διαφυλάξει τα σύνορα της πατρίδας μας, που διασπείρει λαθρομετανάστες σε όλη την επικράτεια.
Η προδοσία των πατριωτικών αξιών, με τη βούλα μάλιστα πολιτικών που δήλωναν για χρόνια εθνικιστές, οδήγησε στη συνέχεια στην εκπροσώπηση αυτών των αξιών από μία ιδεολογικά περιχαρακωμένη κλειστή ομάδα ανθρώπων που ούτε γνώριζαν ούτε θέλησαν, στην αρχή τουλάχιστον, να μάθουν πώς μπορούν να είναι αποτελεσματικοί χρησιμοποιώντας τους κανόνες ενός συστήματος που έτσι κι αλλιώς τους χρησιμοποίησαν για να αποκτήσουν θεσμική εκπροσώπηση. Όταν αποφάσισαν να το κάνουν ήταν πια πολύ αργά, τόσο για τους ίδιους όσο και για το πατριωτικό κίνημα…
Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν η πλήρης απαξίωση της πολιτικής προοπτικής του πατριωτικού χώρου, που οδηγήθηκε αφενός στον κατακερματισμό του με ένα πλήθος οργανώσεων και κομματιδίων, ως επί το πλείστον αλληλοκατηγορούμενων και χωρίς την παραμικρή διάθεση συνεργασίας για το κοινό καλό, ανάδειξη ασήμαντων μικροηγετίσκων που θεωρούν πως όλα κινούνται και έχουν αναφορά στην δική τους ύπαρξη, εμφάνιση προσώπων που κινούνται στα όρια της γραφικότητας ή ακόμη και της παραφροσύνης που θεωρούν ότι η αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η πατρίδα μπορεί να γίνει με κινήσεις και πρωτοβουλίες επικοινωνιακού χαρακτήρα, ακόμη κι αν αυτές γελοιοποιούν τη συζήτηση για κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά ζητήματα ή τη μετατοπίζουν σε ένα πεδίο εύκολης αντιμετώπισής της από τους εκπροσώπους της κεντρικής εξουσίας.
Σε κάθε περίπτωση, αυτό είναι κάτι στο οποίο πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Πατριώτες και εθνικιστές πρέπει να αντιληφθούν επιτέλους ποιοι είναι αυτοί που δεν χρησιμοποίησαν τις αξίες και τις ιδέες τους προς ίδιον όφελος όλα αυτά τα χρόνια. Και όταν λέμε «ίδιον όφελος», δεν εννοούμε μόνο την ανάδειξή τους σε κάποια αξιώματα, αλλά και το τι έκαναν μετά από αυτό. Δεν είναι δυνατόν, λ.χ., να εγκρίνεις προϋπολογισμούς στα όργανα που συμμετέχεις, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται αντεθνικές δράσεις και σχεδιασμοί, και στη συνέχεια, όταν αυτοί οι σχεδιασμοί έρχονται προς έγκριση τμηματικά, να υψώνεις το λάβαρο της «αντίστασης στα αντεθνικά σχέδια». Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού και την υπογεννητικότητα και να ψηφίζεις υπέρ των gay-pride. Δεν είναι δυνατόν να το παίζεις «μακεδονομάχος» και παράλληλα να ψηφίζεις θετικά σε προγράμματα συνεργασίας με τη «Βόρεια Μακεδονία».
Δεν είναι δυνατόν να μιλάς για αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού και παράλληλα να υποστηρίζεις πρόσωπα και φορείς που ουδέποτε στήριξαν και πάντοτε απαξίωναν με τη στάση τους μία τέτοια προσπάθεια. Τέτοιες στάσεις και συμπεριφορές πρέπει να γίνονται γνωστές, ώστε ο πατριωτικός χώρος να απαλλαγεί το συντομότερο δυνατόν από σπεκουλαδόρους της πολιτικής (και όχι μόνο!…) αρπαχτής, προκειμένου να προχωρήσει με υγεία στην πολιτική του προοπτική.
