του Ευριπίδη Ρηγόπουλου
Ορισμένα γεγονότα έχουν συμβολική σημασία και αξία. Αυτή την φορά παίρνουμε σαν αφορμή μια δραστηριότητα της Χρυσής Αυγής που δείχνει την εικόνα της «προς τα έξω», ούτως ώστε να εξαχθούν κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.
Η πορεία «των Ιμίων» δικαίως έχει μεγάλη φήμη στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού εθνικιστικού κινήματος. Από το 1997 οπότε ξεκίνησε πέρασε από διάφορες φάσεις και στάδια, αλλά πάντοτε ήταν δυναμική και συγκινητική. Καλώς ή κακώς, στο πέρασμα των ετών η Χρυσή Αυγή κατάφερε να μονοπωλήσει την διοργάνωσή της – αν όχι να την καπελώσει- και έτσι ταυτίστηκε η πορεία με το κόμμα. Το 2013 ήταν ίσως η πιο ογκώδης πορεία που έχει γίνει. Ένα κίνημα αμφισβήτησης και αντίδρασης βρήκε διέξοδο και έκφραση μέσω αυτής της δράσης. Πάνω από 10.000 πατριώτες και εθνικιστές βγήκαν στους δρόμους εκείνο το βράδυ.
Τα ίδια Παντελάκη μου…
Τα χρόνια πέρασαν με όλα τα γνωστά γεγονότα που μεσολάβησαν. Και εφέτος, το 2020, οι συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στις αρχές του μήνα δεν αριθμούσαν πάνω από μερικές δεκάδες άτομα.
Η Χρυσή Αυγή υποστηρίζει ότι το κράτος πανικοβλήθηκε από την δυναμική του 2013 και από τότε ξεκίνησε τον πόλεμο εναντίον της. Όπως βλέπουμε, καμία αυτοκριτική, καμία ανάληψη ευθυνών για την όλο και μειούμενη δύναμη του κόμματος. Ενός κόμματος που ήθελε να εισπράξει και να καρπωθεί τον εθνικιστικό παλμό όλων των Ελλήνων και να είναι ο ηγέτης του εθνικιστικού κινήματος. Για όλα φταίνε οι άλλοι, οι διώξεις, το κράτος, οι αναρχικοί, ακόμα και οι πατριώτες που δεν θέλουν να ενταχθούν στο κομματικό μαντρί.
Μέσα από τις κομματικές δημοσιεύσεις είναι εμφανής όχι μόνο η πικρία των κομματικών στελεχών και του γενικού γραμματέα, αλλά και μια νευρικότητα απέναντι στην απομείωση της δύναμης της Χρυσής Αυγής. Φαίνεται ότι το κόμμα δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί αυτή την κατάσταση και τα βάζει με όλους και με όλα. Μια με τον Βελόπουλο, μια με τους «γιαλαντζί πατριώτες», μια με το κράτος και το παρακράτος. Αντί να προχωρήσει σε νέους σχεδιασμούς και αναδιοργάνωση, όλα θυμίζουν μια φωνασκούσα και αντιδραστική Χρυσή Αυγή του παρελθόντος η οποία προσπαθούσε μάταια να τραβήξει την προσοχή.
Ο καιρός περνάει, η δίκη κάποια στιγμή θα τελειώσει και τότε θα καταπέσουν και τα διάφορα άλλοθι και οι δικαιολογίες. Τα διάφορα που ακούγονταν για νέο Συνέδριο δεν φαίνεται να έχουν κάποια συνέχεια και όλα λιμνάζουν όπως και πριν. Μόνο που ορισμένες ευκαιρίες δίνονται μόνο μια φορά και το κόμμα μάλλον δεν εκμεταλλεύτηκε αυτήν που της έτυχε πριν λίγα χρόνια.
Εγκλωβισμένοι στο πολιτικό περιθώριο
Η πορεία των Ιμίων είναι μόνο μια αφορμή για να σκεφτούμε ξανά πάνω στον πολιτικό ακτιβισμό και να λάβουμε κάποια μαθήματα από τα λάθη του παρελθόντος. Όταν κανείς δεν φροντίζει να οργανώσει την βάση του, όταν αναζητά μόνο ψηφοφόρους για τις επόμενες εκλογές, όταν συντηρεί διασπαστικές και διχαστικές νοοτροπίες, όταν επενδύει σε προσωποπαγή αρτηριοσκληρωτικές τακτικές, σε στείρα συνθηματολογία και στον ευκαιριακό εντυπωσιασμό, όταν δεν εκπαιδεύει στελέχη με συγκροτημένο λόγο και παρουσία, όταν δεν έχει να καταθέσει ουσιαστικές πολιτικές προτάσεις και πρόγραμμα, όταν συμβαίνουν όλα αυτά, τότε η πορεία προς το πολιτικό περιθώριο είναι προδιαγεγραμμένη.
Όση οργή και να υπάρχει στα λαϊκά στρώματα. Κανείς από τους υπευθύνους δεν φαίνεται να δέχεται την καλόπιστη κριτική. Έτσι, ίσως έχει έρθει η ώρα το κενό να καλυφθεί από κάτι άλλο. Που σε τελευταία ανάλυση, ενδέχεται να είναι και πιο ποιοτικό και υγιές.
