γράφει ο Γ.Ο.Χ. Δημήτρης Κυριακίδης*
Τι θα ωφελήσει έναν άνθρωπο εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, όπου τελειώνει με την ζωήν και ζημιώσει την ψυχήν του, όπου είναι αθάνατος; Το όφελος ουδέν, η ζημία μεγάλη. Μακάρι να μάθαιναν κάποτε οι ζωντανοί από τους νεκρούς, τι είναι κόσμος, τι είναι ψυχή.
Εμείς δεν γνωρίζουμε τι είναι κόσμος; Το γνωρίζουμε πολύ καλά, διότι βλέπουμε οφθαλμοφανώς του κόσμου το άστατον. Βλέπουμε πόσον είναι τα καλά του δύσκολα στην απόκτηση, πικρά στην απόλαυση, γρήγορα στο τέλος. Βλέπουμε πόσες φροντίδες, πόσοι φόβοι, πόσοι φθόνοι, πόσες καταστροφές ή ταράττουν ή μαραίνουν ή φαρμακεύουν ή φθείρουν παντελώς την ευτυχίαν του. Βλέπουμε πόσα πάθη και αρρώστιες και πόσες μάχες και επιβουλές καταπολεμούν την ειρήνην του και την ζωήν του.
Γνωρίζουμε πολύ καλά τι είναι ο κόσμος, γιατί τον βλέπουμε. Αληθινά εμείς δεν ξέρουμε τι είναι η ψυχή, διότι της ψυχής δεν βλέπουμε ούτε το κάλλος, ούτε την φύση.
Και λοιπόν όποιος θέλει να μάθει τι είναι η ψυχή, η ψυχή είναι το μέγα έργον της βουλής του Θεού, είναι ένα ζωντανόν εκτύπωμα της Αγίας Τριάδος. Ω κάλλος της ψυχής ανεκλάλητον!
Τι νομίζετε Χριστιανοί εις πίστη Χριστό, να είναι η Βασιλεία των Ουρανών, η μακαριότης του Παραδείσου, η δόξα των Δικαίων; Τίποτα άλλο, παρά του Θείου Προσώπου η όρασις.
Τόσον είναι ωραίον το πρόσωπο του Θεού, όπου δεν χορταίνουν να το βλέπουν οι άγιοι άγγελοι. Σαν διψασμένοι αποβλέπουν σε εκείνη την ανεξάντλητη πηγήν του απροσίτου Φωτός και δια τούτο λέγει ο Παύλος: «Εις ο επιθυμούσιν Άγγελοι παρακύψαι».
Και εγώ αν έχω τόσον κάλλος στην ψυχή, έχω πλέον μάτια δια να βλέπω άλλο κάλλος σε τούτον τον κόσμον;
Εγώ τιμώ ένα κομμάτι ξύλου, διότι έχει την εικόνα ενός Βασιλέως ή Άρχοντος και δεν έχω μάτια να τιμήσω την ψυχήν μου, στην οποία χάραξε την εικόνα Του ο Θεός;
Ω ψυχή! Και πόσον σε καταφρονώ! Ω Θεέ και πως υπομένεις τόση καταφρόνησιν!
«Προτιμώ την Θεϊκή αγάπη και φιλία από αυτήν των συνανθρώπων μου».
Και υπομονή, αν εμείς είχαμε πολλές ψυχές, διατί αν εμείς χάναμε την μία μας έμενε η άλλη, μα εμείς έχουμε μόνον μίαν ψυχή, δια την οποίαν έγιναν και ουράνια και επίγεια.
Και εάν χάσουμε την μίαν αυτήν ψυχήν, εμείς τα χάσαμε όλα. Και γην και ουρανόν και κόσμον και Παράδεισον και αυτήν την πρόσκαιρον και εκείνη την άλλην την αιώνιον ζωήν, όλα, όλα.
Το άλλο, μα εξαίρετον προνόμιον της ψυχής είναι ότι υπάρχει αθάνατη. Τέλος πάντων τούτος ο μάταιος και φθαρτός κόσμος, με ότι έχει όμορφον, καλόν και ακριβόν, μία φορά τελειώνει ή αργά ή γρήγορα, έχει να έλθει ο θάνατος που σε όλα φέρνει τέλος.
Όσα έχουμε ή μας αφήνουν διατί τα χάνουμε ή τα αφήνουμε διατί πεθαίνουμε, την ψυχήν μόνον έχουμε αθάνατη, όπου ζει εις τον αιώνα. Λοιπόν αδελφοί «τι ωφελήσει άνθρωπον, εάν κερδίσει τον κόσμον όλον, και ζημιωθεί την ψυχήν αυτού;».
*Ο άνθρωπος του Θεού και του Σπαθιού
