Ήταν Χριστούγεννα του 1947 όταν οι καμπάνες στην ακριτική Κόνιτσα δεν σήμαναν τη γέννηση του Θεανθρώπου, αλλά την έναρξη μιας από τις πιο δραματικές αναμετρήσεις του Εμφυλίου Πολέμου. Μια μάχη που έμελλε να γίνει το σύμβολο της αντίστασης του Ελληνικού Στρατού και να καθορίσει το μέλλον της χώρας…
Στόχος: Μια «Πρωτεύουσα» στα Σύνορα
Στις 23 Δεκεμβρίου 1947, η ανακοίνωση της «Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης» από τον Μάρκο Βαφειάδη συγκλονίζει τη χώρα. Ο Νίκος Ζαχαριάδης αναζητά απεγνωσμένα μια πόλη για να εγκαταστήσει την έδρα του, με σκοπό τη διεθνή αναγνώριση από το Ανατολικό μπλοκ. Η Κόνιτσα, λόγω της γειτνίασης με την Αλβανία, γίνεται ο «νούμερο ένα» στόχος.
1.000 εναντίον 2.200
Η επίθεση ξεκινά το πρωί των Χριστουγέννων. Λιγότεροι από 1.000 άνδρες (Τάγματα 582 και 584, Χωροφυλακή και ΜΑΔ) καλούνται να αντιμετωπίσουν 2.200 αντάρτες του ΔΣΕ. Ο Διοικητής Κωνσταντίνος Δόβας τραυματίζεται βαριά και τη διοίκηση αναλαμβάνει ο Γεώργιος Παλλαντάς. Η πόλη ασφυκτιά, η γέφυρα Μπουραζάνη ανατινάζεται και η Κόνιτσα αποκόπτεται οδικώς από την υπόλοιπη Ήπειρο.
Μέσα σε επικές συνθήκες κακοκαιρίας και μέσα από δύσβατα μονοπάτια, οι ενισχύσεις δίνουν τον δικό τους αγώνα δρόμου.
31 Δεκεμβρίου, 19:50: Το 527 Τάγμα Πεζικού εισέρχεται στην πόλη.
1 Ιανουαρίου 1948: Η Γ’ Μοίρα ΛΟΚ καταφθάνει, ανατρέποντας οριστικά τα δεδομένα της μάχης.
Η νέα χρονιά βρίσκει τους υπερασπιστές της Κόνιτσας νικητές, σε έναν αγώνα που δόθηκε σώμα με σώμα.
Η Επίσκεψη της Φρειδερίκης
Η νίκη παίρνει διαστάσεις εθνικού θριάμβου. Ενώ η Αθήνα γιορτάζει, η κοινή γνώμη συγκλονίζεται από την αυτοθυσία των μαχητών. Στις 7 Ιανουαρίου, η Βασίλισσα Φρειδερίκη επισκέπτεται την πόλη, μια κίνηση που θεωρήθηκε πράξη μεγάλου θάρρους, καθώς οι συνθήκες ήταν ακόμη εξαιρετικά επικίνδυνες.
«Στην πρωτεύουσα η νίκη… έπαιρνε διαστάσεις εθνικού γεγονότος. Η Βουλή, η Ακαδημία Αθηνών… έστελναν συγχαρητήρια ψηφίσματα», αναφέρει ο Αλέξανδρος Ζαούσης.
