γράφει ο Σπυρίδων Αλφαντάκης
Δ.Ν., Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Μέ μίαν ιδιόγραφον επιστολήν από τών φυλακών Πειραιώς (Κορυδαλλού) προς τόν συνήγορόν του, τήν τελευταίαν εν ζωή, γραφείσαν εν είδει τμήματος τών «είς εαυτόν» είς ηλικίαν 86 ετών (ό Μάρκος Αυρήλιος τά έγραψεν είς ηλικίαν 53 έως 59 ετών, μεταξύ 174 καί 180 μ.Χ.), ό Δημήτριος Ιωαννίδης απογυμνοί τόν Χαράλαμπον Παλαϊνην, τόν προνομιακόν συνομιλητήν τού Αλεξάνδρου Παπαχελά (καί κυριωτέραν από ελληνικής πλευράς πηγήν τών τηλεοπτικών εκπομπών του, ουσιαστικόν συγγραφέαν μέρους τού βιβλίου του «ΕΝΑ ΣΚΟΤΕΙΝΟ ΔΩΜΑΤΙΟ 1967-1974»), καθώς καί τόν νεώτερον αδελφόν του Αριστείδην : «..7. Τήν πρωϊαν τής 23Ιουλίου ήλθεν ο Χαρ. Παλαϊνης μαζί με τόν Πηλιχόν και μού εγνωστοποίησαν ότι είς τό Γραφείον τού τότε Προέδρου Γκιζίκη θα γίνη σύσκεψις των αρχηγών των Γεν. Επιτελείων (Ενόπλων – Στρατού – Ναυτικού – Αεροπορίας) με σκοπόν κυβερνητική μεταβολή, δηλ να φύγη ο Ανδρουτσόπουλος και να σχηματισθή Κυβέρνησις Κανελλοπούλου Γαρουφαλιά, με συνεβούλευσαν να τό δεχθώ διά να προλάβωμεν τά γεγονότα. Πράγματι όταν έφθασα {σ}το Προεδρικόν Γραφείον ο Γκιζίκης παρουσία των Αρχηγών Επιτελείων μού εζήτησε να καλέσωμε τόν Ανδρουτσόπουλον και να τού ζητήσωμε να παραιτηθή. Τού είπα ότι δεν συμφωνώ, αλλά εφ’ όσον όλοι εσείς το θέλετε καί οί περισσότεροι αξ-κοί, ως ισχυρίζεσθε, θα τόν αλλάξω εγώ, διότι εγώ τόν τοποθέτησα πρωθυπουργόν. Γυρίζοντας μετά από μισή ώρα περίπου τούς ανήγγειλα ότι ο Ανδρουτσόπουλος παρητήθη και παραιτούμαι κι εγώ. Ακολούθως τούς είπα ότι πηγαίνω είς τό σπίτι μου και εκεί θα είμαι εάν με χρειασθούν. Έφθασα μετά από λίγη ώρα είς το σπίτι μου, είς τα Άνω Πατήσια, εκεί….που με επεσκέπτεσο όταν ανέλαβες την υπεράσπισί μου. Δεν υπήρχεν απαγόρευσις εξόδου..υπήρχε διακριτική παρακολούθησις από την Γενικήν Ασφάλειαν..Εδεχόμουν πολλές επισκέψεις αξιωματικών, μεταξύ τών οποίων ό Πηλιχός και ό Χαράλαμπος Παλαϊνης, ό τελευταίος με συνεβούλευε να μην κάνω καμίαν κίνησιν και αν χρειασθεί να πάω για λίγο στην φυλακή για να αποφύγωμεν τά χειρότερα. 8. Τα λέω αυτά…για να δείξω πόσο ψευδείς είναι οι ισχυρισμοί τού μικρού Παλαϊνη όταν πολλές φορές στην τηλεόραση ισχυρίζεται ότι ”ψάχναμε και δεν τον βρίσκαμε”. Πολλές φορές έβγαινα την νύκτα αλλά πάντοτε την ημέρα ευρισκόμουν είς το σπίτι μου διότι δεν ήθελα να εκθέσω τους αξιωματικούς της αστυνομίας, που επιτηρούσαν το σπίτι. – Από αυτό τό σπίτι….πήγαμε στον Ανακριτή στο Αστυνομικό Τμήμα του Π. Ψυχικού, από αυτό το σπίτι με συνόδευσες μαζί με τον εισαγγελέα στην Δικαστική Φυλακή Κορυδαλλού, όταν προεφυλακίσθην».
«Διά τήν αλλαγή της στάσεως τού Χαρ. Παλαϊνη δεν εγνώριζα τίποτα και μάλιστα όταν άρχισαν να μού ψιθυρίζουν μερικοί στην φυλακή, τούς απέπεμπα. Όταν όμως άρχισαν οί Δίκες και τής 21ης Απριλίου και τής ΕΣΑ, αν ενθυμείσαι όταν εδημοσιεύθη είς τάς εφημερίδας φωτογραφία μου με τον Χαράλαμπον Παλαϊνην, είς ένα διάλειμμα τής Δίκης, είχα πολλές αντιδράσεις κυρίως από μικρούς αξιωματικούς όσον και από τούς αξιωματικούς της ΕΣΑ όταν ο Χαρ. Παλαϊνης κατέθεσεν ως μάρτυς κατηγορίας και έγινε επεισόδιον μεταξύ αυτού και του συμμαθητού του και τέως στενού φίλου, Αν. Σπανού. Τελικώς έγινε γνωστό, ότι οι Παλαϊνηδες είχαν πάει με τον Αβέρωφ και μάλιστα με οικονομικά ανταλλάγματα, ο μεγάλος Αντιπρόσωπος Εταιρείας ανταλλακτικών του στρατού τής Ελβετίας και ο μικρός Δντης είς ένα τμήμα τής Πυρκάλ στο Λαύριον. Με κατηγορούσαν στον Κορυδαλλό, οί άνθρωποι τού Παπαδόπουλου, ότι εγώ έστειλα τους Παλαϊνηδες στον Αβέρωφ για να αποκτήσω γέφυρα. Η πραγματικότητα είναι ότι ο μεγάλος είχεν εκτεθεί πολύ και ήλθε η ώρα να διαλέξη μεταξύ φυλακής και της συνεργασίας με τον Αβέρωφ. Διά λόγους οικογενειακούς, νομίζω προτίμησε το Δεύτερον».
Ό Ιωαννίδης εγνωρίσθη με τόν Χαράλαμπον Παλαϊνην τό 1963, ως ταγματάρχης υπηρετών είς τήν Δ/νσιν Πεζικού τού Γ.Ε.Σ., καί δεν συνειργάσθησαν «κατά τήν επιχείρησιν τής 21ης Απριλίου,…καίτοι αμφότεροι είχαμε λάβει μέρος». Τόν μετέθεσε «..τό καλοκαίρι τού 1973 εις τό Γενικόν Επιτελείον Στρατού και έκτοτε μέχρι την πτώσιν μας με εβοήθησεν πολύ καί είς τήν ανατροπήν τού Γεωργίου Παπαδοπούλου καί τήν ανατροπήν τού Μακαρίου τήν 15Ιουλίου 1974».
«10. Και τώρα…επειδή με υπεστήριξες με θάρρος καί αφιλοκερδώς, χωρίς ουδέποτε να πάρης χρήματα ακόμη και την εποχή που είχες ανάγκη, θα σου πώ δύο περιστατικά με τούς Παλαϊνηδες είς βάρος μου. Πρώτον μέ τόν μεγάλο, όταν τά Δύο αδέλφια έδωσαν συνέντευξιν από τηλεοράσεως είς τόν Ελληνοαμερικανό Δημοσιογράφο Παπαχελά, τήν περίοδο 1998, ό αποθανών τελευταίως άνδρας της αδελφής μου ¨σχωρεμένος¨ Ι. Αλαζράκης, μού απεκάλυψεν ότι ο Χαρ. Παλαϊνης τόν επεσκέφθη και τού εζήτησε να φύγη είς τό εξωτερικόν γιατί θα τόν σκοτώσουν. Καί όπως είπεν ο εκλιπών τού απήντησε : δηλ. εσύ θα με σκοτώσης, δεν βλέπω όμως να έχεις το κουράγιο. Εγώ γεννήθηκα στην Αθήνα, εμαθήτευσα στην Αθήνα, ετελείωσα τό Πανεπιστήμιο στην Αθήνα, παντρεύτηκα Ελληνίδα, εργάζομαι στην Αθήνα, είμαι Χριστιανός Ορθόδοξος, εξετέλεσα τά στρατιωτικά μου καθήκοντα, δεν φοβάμαι κανένα, κυκλοφορώ χωρίς ¨μπράβους¨ και θα πεθάνω στην Ελλάδα. Αυτά έγιναν στις αρχές 1996..».
«Καί θα τελειώσω με τόν μικρόν Παλαϊνην – «τό{ν} οποίον οί συμμαθηταί του, τόν αποκαλούσαν ¨Βλήτο¨ – Τό ¨Βλήτο¨λοιπόν, όπως είναι γνωστόν, περίπου προ 2 ετών, έδωσε μία συνέντευξη στο περιοδικόν ¨ΠΑΡΟΝ¨ τών Κουρήδων. Όπως παρηκολούθησα από το Κανάλι ¨ΑΛΤΕΡ¨ το βλήτο υβρίζοντας ισχυρίσθηκε, ότι την κρίσιμον περίοδον τής μεταπολιτεύσεως είχα εξαφανισθεί. Με ψάχνανε και δεν με βρίσκανε πουθενά και ότι επί Ανδρουτσοπούλου την Ελλάδα κυβερνούσε η τριανδρία : Ιωαννίδης – Αλαζράκης – Κίζινκερ. Τό τελευταίο (Κίζινκερ) διέγραψε ο Κουρής και δεν εδημοσιεύθη…».
