του Ευθ. Π. Πέτρου
Όπως οι Έλληνες είμαστε υπερβολικοί στις τοποθετήσεις μας, έτσι είναι και οι κυβερνήσεις μας. Παρουσιάζουν σαν επίτευγμα κοσμοϊστορικής σημασίας, κάθε τους ενέργεια ή απόφαση, ασχέτως προς την πραγματική τους σημασία. Εσχάτως παραληρούμε ότι γίναμε “ενεργειακός κόμβος” προβάλλοντας το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για το λιμάνι της Ελευσίνος.
Τι πράγματι όμως συμβαίνει; Το πρόγραμμα ενεργειακής συνεργασίας με τις ΗΠΑ δεν είναι κάτι νέο. Χρονολογείται από το 2013 οπότε συνεφωνήθη να αναλάβει η Αθήνα ενεργειακό ρόλο υπέρ των Αμερικανικών συμφερόντων στα Ανατολικά Βαλκάνια και την Ευρώπη. Τότε με σοβαρότητα και χωρίς ασκόπους πανηγυρισμούς ετοιμάσθηκε η τρίτη δεξαμενή LNG στην Ρεβυθούσα και έτσι βρεθήκαμε πιο έτοιμοι από τους Κροάτες για να παίξουμε το ρόλο του διαμετακομιστή αμερικανικού LNG στην ευρύτερη περιοχή. Άλλωστε κυρίως με ελληνόκτητα καράβια γίνονται οι μεταφορές του υγροποιημένου αερίου. Το πρόγραμμα καθυστέρησε, και όχι μόνον με ευθύνη της ελληνικής κυβερνήσεως με τις ονειρώξεις για πράσινη ανάπτυξη και πράσινα άλογα (πράσσειν άλογα). Ανάλογες πολιτικές είχε και η κυβέρνησις Μπάιντεν, η ζημία την οποία επέφερε στον δυτικό κόσμο δεν έχει επαρκώς εκτιμηθεί και δεν περιορίζεται στις ευθύνες για το ξέσπασμα του πολέμου της Ουκρανίας.
Εν πάσει περιπτώσει, η πρόσφατος υπογραφή της συμφωνίας με την Ουκρανία για τα ενεργειακά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ολοκλήρωση ενός έργου που άρχισε το 2013. Το αν αυτή η συμφωνία, τετραμήνου διαρκείας, τελικά μας συμφέρει ή όχι είναι θέμα που χρήζει άλλης αναλύσεως. Εν πάσει περιπτώσει το μόνον βέβαιον είναι ότι πέρα από την Ουκρανία, με τον τετράμηνό συμβόλαιό της μόνον η Βουλγαρία διαφαίνεται ως πελάτης του “καθέτου άξονος”. Η Ρουμανία είναι αυτάρκης σε ενεργειακούς πόρους, η δε Ουγγαρία, όπως και η Σλοβακία έχουν καταστήσει σαφές ότι δεν πρόκειται να θυσιάσουν τα οφέλη που τους διασφαλίζει η προμήθεια φθηνού ρωσσικού αερίου, την οποία ουδέποτε διέκοψαν.
Και τώρα στο λιμάνι. Είναι απορίας άξιον, τι επένδυσις μπορεί να γίνει στο λιμάνι της Ελευσίνος, αφού ήδη υπάρχουν οι δεξαμενές της Ρεβυθούσας. Ενδεχομένως να πρέπει να δημιουργηθεί δίκτυο αγωγών για την μεταφορά του αερίου. Μέχρι εκεί όμως, διότι άλλα προϊόντα από τις ΗΠΑ, δεν διακινούνται προς την Ελλάδα ή την Ευρώπη. Για τον λόγο αυτόν άλλωστε και δεν έδειξαν οι Αμερικανοί ενδιαφέρον για το λιμάνι του Πειραιώς, όταν περί το 2008, ετέθη θέμα ιδιωτικοποίσεώς του. Ναι μεν εδήλωναν σε όλους τους τόνους ότι διαφωνούν με την επένδυσή των Κινέζων στον Πειραιά, αλλά όταν η ελληνική Κυβέρνησις τους εζήτησε μιαν αντιπροσφορά, εσφύριξαν αδιαφόρως. Απλώς το λιμάνι του Πειραιώς, τότε δεν τους χρειαζόταν, όπως ούτε σήμερα τους χρειάζεται το λιμάνι της Ελευσίνος. Αν θέλουν να εγκατασταθούν σε αυτό, είναι διότι αργά αντελήφθησαν ότι ο ανταγωνισμός με τους Κινέζους έχει και γεωστρατηγικές παραμέτρους. Δεν είναι μόνον οικονομικός. Θα μπορούσε να επισημανθεί επίσης ότι για την υποστήριξη του “καθέτου άξονος” θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο ένα λιμάνι της Βορείου Ελλάδος. Της Θεσσαλονίκης ή της Καβάλας αν δεν επαρκεί αυτό της Αλεξανδρουπόλεως. Το πλέγμα αυτό των ζητημάτων σημαίνει ότι η ελληνική Κυβέρνησις έχει ήδη ευρεθεί στην δίνη ενός ανταγωνισμού υπερδυνάμεων και απαιτείται ιδιαίτερη μαεστρία για να βγούμε αλώβητοι. Δεν αρκούν τα χαμόγελα και οι εμφανίσεις με την Αμερικανίδα πρέσβυ.
Και ένα καταληκτικό σχόλιο. Ας μην νομίζουν ορισμένοι ότι επειδή η κ. Κίμπερλυ Γκιλφόιλ εμφανίζεται στα γήπεδα και σε κέντρα διασκεδάσεως, πρόκειται να επιδείξει ελαφρότητα όταν διαχειρίζεται πολιτικά ζητήματα. Θα εκπλαγούν όσοι την έχουν υποτιμήσει. Θα διαπιστώσουν ότι θα υποστηρίξει τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις της χώρας της με σταθερότητα και ακαμψία, αδιαφορώντας για το τι μπορεί να θέλουν οι πολιτευόμενοι που με ευκολία χαριεντίζονται μαζί της.
δημοσιεύθηκε στην Εστία της 29η Νοεμβρίου 2025
