Εβδομήντα χρόνια. Μια ολόκληρη ζωή. Κι όμως, το πάθος και η φλόγα εκείνων που όρθωσαν το ανάστημά τους απέναντι στην αδικία δεν έχουν σβήσει. Ο αγώνας της ΕΟΚΑ (1955-1959) δεν ήταν απλώς μια ένοπλη εξέγερση. Ήταν μια κραυγή ελευθερίας, μια πράξη αυτοθυσίας, μια σελίδα στην ιστορία γραμμένη με αίμα και όνειρα.
Οι νέοι της Κύπρου, παιδιά με όνειρα και ελπίδες, άφησαν πίσω τους την άνεση της ζωής τους και έγιναν αντάρτες στα βουνά, μαχητές στα στενά της Λευκωσίας και της Λεμεσού, σύμβολα ανδρείας και πίστης στην ιδέα της Ένωσης με την Ελλάδα. Ο Γρηγόρης Αυξεντίου, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, ο Κυριάκος Μάτσης, ο Μάρκος Δράκος και τόσοι άλλοι ήρωες, έδωσαν τη ζωή τους, όχι για τον εαυτό τους, αλλά για την πατρίδα, για ένα όραμα που φώτιζε την ψυχή τους.
Κάθε χρόνο, όταν ξημερώνει η 1η Απριλίου, η καρδιά της Κύπρου χτυπά δυνατά. Οι καμπάνες ηχούν, οι σημαίες ανεμίζουν, και οι σκιές των ηρώων μας στέκονται πλάι μας. Μας θυμίζουν πως η ελευθερία δεν χαρίζεται, αλλά κερδίζεται. Μας υπενθυμίζουν πως το χρέος της μνήμης είναι ιερό.
Εβδομήντα χρόνια μετά, η φλόγα της ΕΟΚΑ καίει ακόμα. Όχι ως μια ανάμνηση του παρελθόντος, αλλά ως μια παρακαταθήκη θάρρους και αυταπάρνησης. Γιατί οι ήρωες δεν πεθαίνουν ποτέ. Ζουν μέσα σε κάθε καρδιά που αγαπά την πατρίδα και δεν σκύβει το κεφάλι.
Ιστορικές Μνήμες Ε.Ο.Κ.Α 1955-59
