Ξεκινάω γράφοντας ότι η οικογένειά μου δραστηριοποιείται στα παζάρια εδώ και τρία χρόνια, με αυτό της Λάρισας να θεωρείται και να είναι το αποκορύφωμα της συγκεκριμένης δραστηριότητας. Η δε ματαίωσή του πριν από ενάμιση μήνα έφερε δυσκολίες σε όσους εμπλέκονται, καθώς τους έβγαλε από τον προγραμματισμό τους με μεγάλη απώλεια εσόδων. Η επαναλειτουργία του μάλιστα θα με βρει κι εμένα σε κάποια από τις παράγκες να προωθώ προϊόντα του οικογενειακού εργαστηρίου μας, οπότε κοιτώντας το συμφέρον μου θα έπρεπε μάλλον να υποστηρίζω την κίνηση του Δημάρχου και όχι να στέκομαι απέναντι. Η δε αντίδραση του εμπορικού συλλόγου, που εμμονικά αναφέρει για άλλη μια φορά την αντίθεσή του στην ύπαρξη του ίδιου του θεσμού των εμποροπανηγύρεων, ενάντια στο κοινό αίσθημα, στην παράδοση που αυτός ο θεσμός εκπροσωπεί και στις ανάγκες των πολιτών αυτής της πόλης, που δεν κάνει τίποτα άλλο από το να δείχνει πως κοιτάει το συμφέρον των μελών του και μόνο, κάνει ακόμα πιο εύκολο τον πειρασμό.
Μόνο που τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι.
Είναι ένα πράγμα το παζάρι στον Σεπτέμβριο που είναι πλήρως ενσωματωμένο στην λειτουργία της πόλης, κι είναι κάτι τελείως διαφορετικό το παζάρι τον Νοέμβριο, μια ανάσα πριν το άνοιγμα της Χριστουγεννιάτικης αγοράς, σε μια περίοδο που κάθε χρόνο οι καταστηματάρχες αγκομαχούν να βγάλουν τα έξοδα και μάλιστα έχοντας προηγηθεί όλη αυτή η πολύπλευρη κρίση αύξησης τιμών, θεομηνιών και καταστροφών. Επιπλέον, αυτό το πιασάρικο “τα έσοδα υπέρ των πλημμυροπαθών”, καταρρέει μόλις βάλει κάτω κάποιος τους αριθμούς: Πόσες είναι οι οικογένειες που επλήγησαν, ξέρουμε; Και ποιοι θεωρούνται πληγέντες; Είναι μόνο οι κάτοικοι των των ισογείων στις εργατικές κατοικίες Γιάννουλης και του Αγίου Θωμά; Δεν είναι πληγέντες οι βιοτέχνες και οι αγρότες της πόλης που καταστράφηκαν; Δεν είναι πληγέντες όσοι είδαν τα υπόγειά τους να πλημμυρίζουν στον Ιπποκράτη; Δεν είναι πληγέντες οι κάτοικοι της Φαλάνης; Ξέρετε για τι αριθμό μιλάμε; Με ένα πρόχειρο υπολογισμό είναι κοντά στις τρεις χιλιάδες. Αν το διαιρέσουμε με τα 600.000 Ευρώ είναι διακόσια ευρώ σε κάθε οικογένεια. Αλήθεια τώρα; (που έλεγε κι ένας ανεκδιήγητος αντιδήμαρχος). Γι’ αυτό το ποσό θα νεκρώσουμε την αγορά επί δέκα μέρες, δίνοντας ακόμα ένα χτύπημα στον εμπορικό κόσμο της πόλης;
Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτό: Υπάρχει κι ένα πράγμα που λέγεται τσίπα και φιλότιμο. Είναι δυνατόν πριν τις εκλογές να λες με τον πλέον επίσημο τρόπο, οτι δεν θα γίνει το παζάρι, να βγάζει -και ορθά – απόφαση το Δημοτικό Συμβούλιο περί ΑΚΥΡΩΣΗΣ κι όχι ΑΝΑΒΟΛΗΣ και δυο βδομάδες μετά το αποτέλεσμα, ξεδιάντροπα να λες και να πράττεις τα ακριβώς αντίθετα; Που πήγε αυτός ο έρμος ο αξιακός κώδικας που κάποιοι από την παρούσα δημοτική αρχή είχαν ως προμετωπίδα; Τι στο καλό άλλαξε μέσα σε ενάμιση μήνα και άνθρωποι που ακόμα πολεμούν με τις λάσπες, εργαζόμενοι που δεν έχουν δουλειά, αγρότες που ακόμα καθαρίζουν μηχανήματα – όσα έχουν μείνει – θα αγαλλιάσουν βλέποντας το παζάρι να ανοίγει;
Ποιος αλήθεια βγαίνει κερδισμένος από όλη αυτή την ανακατωσούρα;
Σίγουρα όχι οι πλημμυροπαθείς, σίγουρα όχι οι έμποροι, κι όσο κι αν φαίνεται περίεργο, σίγουρα όχι οι μικροί παζαριώτες που άλλα προϊόντα είχαν για πώληση τον Σεπτέμβριο κι άλλα θα πρέπει να βάλουν τώρα και θα συμμετέχουν οι περισσότεροι απλώς και μόνο για να μην χάσουν τα δικαιώματα, ελπίζοντας όπως πάντα σε καλύτερες μέρες.
Το χειρότερο όμως είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας που πλέον εμπεδώνεται. Αυτό ίσως είναι η μεγαλύτερη πρόκληση της νέας Δημοτικής Αρχής, αυτή η αξιοπιστία είναι το μεγάλο ζητούμενο εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο κ. Καλογιάννης τιμωρήθηκε στις κάλπες γι’ αυτήν ακριβώς την συμπεριφορά, αλλά ούτε αυτός, ούτε όσοι τον περιτριγυρίζουν έβαλαν μυαλό. Όσοι είδαμε τον καταποντισμό του, ανακουφιστήκαμε πιστεύοντας ότι δεν μπορούν να κάνουν άλλο κακό στην πόλη, αλλά κάναμε λάθος. Όσο κι αν φαίνεται απίστευτο, όποτε τους δοθεί η ευκαιρία και για όσο καιρό θα έχουν τη δυνατότητα, θα το κάνουν το κακό και θα καμαρώνουν κιόλας.
Ο πανίσχυρος νέος Δήμαρχος έχει μπροστά του και τον χρόνο και τις δυνατότητες να διορθώσει αυτή τη ζοφερή κατάσταση και να κάνει τη συνέπεια λόγων και έργων αυτονόητη πραγματικότητα, κι όχι ζητούμενο. Εύχομαι να το πετύχει.
Με εκτίμηση,
Αλέξανδρος Νάρης
Αξκος ε.α. – Συγγραφέας
