Τον γνώρισα στην Αλεξανδρούπολη τους πρώτους μήνες τού 1993. Υπηρετούσε τη θητεία του εκεί. Μου τηλεφώνησε μάλλον αργά στο σπίτι και με την χαρακτηριστική άνεσή του, χωρίς να με ξέρει, χωρίς να μου έχει ξαναμιλήσει ποτέ, έκανε μία από τις απίστευτες «πλάκες» του! Τον υποδέχθηκα σε λίγα λεπτά και από τότε σφυρηλατήθηκε μία πολύχρονη στενή φιλία, που την ενίσχυε η ιδεολογική καθαρότητα και η συναγωνιστική συμπεριφορά του.
Είχε την τύχη να δέσει τη ζωή του με την Έλενα Τζάρτζα, μία εξαιρετική σύζυγο, με την οποία αντιμετώπισαν με καρτερία και συντροφικότητα τις δύσκολες στιγμές της κοινής ζωής τους.
Είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω επανειλημμένως την καλοσύνη και την μεγαλοσύνη της ψυχής του, αφού έψαχνε πάντα να βρει και να αναδείξει τη φωτεινή πλευρά ακόμη και των πιο σκληρών γεγονότων, των πιο αχάριστων συμπεριφορών, των πιο άδικων λόγων, διασκεδάζοντας συνήθως με το ευρηματικό και πηγαίο χιούμορ του.
Δεν είναι τυχαίο ότι άνθρωποι, που βρίσκονταν στον αντίποδα των ιδεών μας, τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν. Αυτό είναι το μεγαλείο ανθρώπων, όπως ο Χρήστος Τσιόλας, που θα μείνουν για πάντα στη θύμησή μας ως φωτοδότες και πνευματωροί της επίγειας βιοτής μας.
Γιάννης Κουριαννίδης
