γράφει ο Γεώργιος Μανωλόπουλος
Στο κόσμο των διεθνών σχέσεων τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται. Κανείς από εμάς που παρακολουθούμε τις ειδήσεις δε μπορεί να γνωρίζει με ακρίβεια τα πως και τα γιατί, ωστόσο κάποια συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν με βάση τη λογική και του ποιος επωφελείται από ότι συμβαίνει. Κρίνοντας χωρίς ιδεοληψίες και μη πιστεύοντας ότι ουτοπικό προσπαθούν να μας σερβίρουν.
Στις 3 Ιανουαρίου σκοτώθηκε μετά από αμερικανική πυραυλική επίθεση ο στρατηγός Σουλεϊμάνι του Ιράν, εντός της επικράτειας του Ιράκ. Ο στρατηγός αυτός ήταν εξαιρετικά υψηλά στην ιεραρχία του Ιράν. Όχι μόνο στρατιωτικά αλλά και πολιτικά. Ήταν δε υπεύθυνος των επιχειρήσεων του Ιράν εκτός της επικράτειάς του. Συνεργαζόταν με το καθεστώς του Άσσαντ στη Συρία, τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και πολεμούσε εναντίον του Ισλαμικού Κράτους τα τελευταία χρόνια στη Συρία.
Οι εξηγήσεις που ακούσαμε εκ μέρους του Αμερικανού προέδρου ήταν ότι ήταν τρομοκράτης και απειλή για την ασφάλεια των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή. Είναι όμως έτσι; Το Ιράν όντως διεξάγει «βρώμικες» επιχειρήσεις όπως κάθε σοβαρό κράτος στο κόσμο, ωστόσο δε φημίζεται για τη τρομοκρατία του παρά την άσχημη φήμη που έχει στα δυτικά ΜΜΕ. Αντίθετα το Σουνιτικό Ισλαμικό Κράτος, ο αντίπαλος του Σιιτικού Ιράν, είναι αυτό στο όνομα του οποίου διεξάγονται όλες οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Ευρώπη. Όσον αφορά την ασφάλεια των Αμερικανών στη Μέση Ανατολή, από την ημέρα της δολοφονίας του στρατηγού οι Αμερικανοί έχουν δεχθεί μια πληθώρα από χτυπήματα με άγνωστο αριθμό θυμάτων. Λογικό. Ποια χώρα θα δεχόταν αγόγγυστα τη δολοφονία από μία άλλη χώρα ενός τόσο υψηλόβαθμου κυβερνητικού της στελέχους; Ίσως μόνο η Ελλάδα θα έδειχνε «στρατηγική ψυχραιμία».
Αν οι εξηγήσεις του Αμερικανού προέδρου δεν ισχύουν, τότε ποιο το όφελος του Τραμπ από αυτή την επίθεση και ποιον πραγματικά απειλούσε ο Σουλεϊμάνι και το Ιράν;
Καταρχήν, οι εκλογές πλησιάζουν στις ΗΠΑ και μία πολεμική αναμέτρηση πάντα συσπειρώνει τους ψηφοφόρους γύρω από τον εκάστοτε πρόεδρο, ανεξάρτητος κόμματος. Επίσης, χτυπώντας το Ιράν ο Τράμπ δείχνει στο ισχυρότατο Εβραϊκό λόμπι ότι πολεμάει τον εχθρό του Ισραήλ όταν ο προκάτοχός του από το αντίπαλο κόμμα έκλεινε συμφωνίες με αυτό. Εξασφαλίζει έτσι την προεκλογική τους υποστήριξη. Δε φτάνει ότι ο Τραμπ είναι ίσως ο πιο φιλοισραηλινός πρόεδρος εδώ και δεκαετίες, αναγνωρίζοντας μάλιστα ως πρωτεύουσα του Ισραήλ την Ιερουσαλήμ και μεταφέροντας την αμερικανική πρεσβεία εκεί από το Τελ Αβίβ. Πρέπει ο φιλοισραηλισμός να αποδεικνύεται συνεχώς.
Το Ιράν όντως αποτελεί απειλή για το Ισραήλ μέσω κυρίως της υποστήριξής του για τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο που πολεμάει το Ισραήλ με σχετική επιτυχία. Είναι ίσως η τελευταία απειλή γι’ αυτό μετά τη διάλυση της Συρίας και τις ειρηνευτικές και ενεργειακές συμφωνίες του Ισραήλ με την Αίγυπτο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι πέρα από τα εκλογικά συμφέροντα του Τραμπ, εξυπηρετείται όπως πάντα κυρίως το Ισραήλ. Το οποίο κάθεται ήσυχο και αμέτοχο ενώ Αμερικανοί στρατιώτες και ίσως και πολίτες σκοτώνονται γι’ αυτό χωρίς να το γνωρίζουν.
Θα βρεθεί άραγε ποτέ τρόπος να αποδεσμευθεί το αμερικανικό πολιτικό σύστημα και η εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από τις επιταγές του κράτους του Ισραήλ; Θα αντιληφθούν ποτέ οι πολίτες σε όλο το κόσμο τη κρυφή και ζημιογόνα επιρροή του στις παγκόσμιες εξελίξεις;
