Όλα κυλούν ομαλά και η ιστορία του μικρού Αμίρ συγκινεί μικρούς και μεγάλους! Τι σχέση μπορεί να έχει η ιστορία ενός παιδιού με το σύμβολο του Έθνους και την παρέλαση, μόνο οι προπαγανδιστές της πολιτικής ορθότητας ξέρουν. Επίσης ποιο επιχείρημα φέρουν για να δικαιολογήσουν την απόδοση της υψίστης εθνικής τιμής σε κάποιον αλλοεθνή; απολύτως κανένα λογικό.
Οι ίδιοι που είναι κατά των παρελάσεων, καίγονται να υποστηρίξουν τις παρελάσεις από αλλοδαπούς, τώρα πως γίνεται ένας αλλοδαπός, που δεν μιλούσε τη γλώσσα μέχρι και πριν επτά μήνες, να είναι καλός μαθητής είναι άλλο θέμα.
Τα συμπεράσματα, για το πόσο μας εμπαίζουν, δικά σας.
Σας μεταφέρουμε την είδηση ως έχει για να καταλάβετε πως λειτουργεί η προπαγάνδα της πολιτικής «ορθότητας» :
“Η κλήρωση για την ανάδειξη των σημαιοφόρων και των παραστατών για τις μαθητικές παραστάσεις έφερε ένα παιδί από το Αφγανιστάν, στους πρώτους μήνες του στο ελληνικό σχολείο, να καλείται να σηκώσει την ελληνική σημαία στη μαθητική παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου.
Ο Αμίρ, είναι 11 χρονών και έχει έρθει με τη μητέρα και τα δύο αδέρφια του, τον Βαλί και τη μικρή Ελνάζ, από την Χεράτ του Αφγανιστάν πριν από 1,5 χρόνο. Το ταξίδι από την πόλη, που αιώνες πριν, στο πέρασμά του ο Μέγας Αλέξανδρος ονόμασε «Αλεξάνδρεια», ως το Καρά Τεπέ της Λέσβου και από εκεί στη Δάφνη της Αθήνας, μεγάλο και δύσκολο. «Η κατάσταση στο Αφγανιστάν δεν είναι καλή. Έχουμε πόλεμο, ειδικά στην περιοχή μας. Δε μου αρέσει ο πόλεμος», λέει ο Αμίρ χαμηλώνοντας το βλέμμα, «εδώ είναι καλύτερα».
Πριν λίγο καιρό, ο Αμίρ και η οικογένειά του, πήγαν να μείνουν σε έναν από τους ξενώνες που διαθέτει ο δήμος Αθηναίων για τους πρόσφυγες και άρχισαν να πηγαίνουν στο σχολείο, μαζί με τα ελληνόπουλα της γειτονιάς. Και λίγες ημέρες πριν, έμαθε ότι η κλήρωση για σημαιοφόρο του σχολείου έβγαλε το δικό του όνομα. «Εγώ δεν ήμουν ενήμερος ότι συμμετείχα στη διαδικασία, απλά μου είπαν ότι βγήκε το όνομά μου. Είμαι πολύ χαρούμενος που θα παρελάσω μαζί με τους συμμαθητές μου», λέει ο Αμίρ και με χαμόγελο προσθέτει ότι όλοι οι συμμαθητές του τού έδωσαν τα συγχαρητήριά τους.
Κατήργησαν την Αριστεία και δίνουν την Σημαία όπου θέλουν
Ο Αμίρ, που πηγαίνει στην Ε’ δημοτικού, είναι μετρημένος στα λόγια και τις αντιδράσεις του, η μητέρα του, όμως, η Αριζού, δεν κρύβει τον ενθουσιασμό της. «Πολύ χάρηκα όταν με ενημέρωσαν για την επιλογή αυτή. Δεν ήξερα τι να πω ούτε τι να κάνω. Στο Αφγανιστάν δεν έχουμε μαθητική παρέλαση. Είναι καινούρια εμπειρία», λέει. Η Αριζού εξηγεί ότι στη χώρα τους υπάρχουν μόνο στρατιωτικές παρελάσεις και δεν επιτρέπεται να τις παρακολουθούν. «Δεν θα μπορούσαμε να είμαστε θεατές ή κοντά στους επισήμους και τους πολιτικούς», λέει, «και εδώ μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία, όχι μόνο να παρακολουθήσουμε παρέλαση, αλλά να συμμετέχει και ο Αμίρ και να είναι σημαιοφόρος».
Τι κι αν η αριστεία εξαλείφθηκε πια από προϋπόθεση για να κρατήσει ένας μαθητής τη σημαία στην παρέλαση, ο Αμίρ φαίνεται να έχει στόφα καλού μαθητή και όνειρα μεγάλα. Θέλει να σπουδάσει και να γίνει οδοντίατρος και το αγαπημένο του μάθημα στο σχολείο είναι τα ελληνικά. «Τα μαθήματα στο σχολείο είναι ωραία, δεν είναι δύσκολα. Το αγαπημένο μου, είναι η Ελληνική Γλώσσα», λέει και συμπληρώνει ότι η δεύτερη ξένη γλώσσα που μαθαίνει είναι η γερμανική.
Και ποια γλώσσα είναι πιο δύσκολη από τις δύο; Ο Αμίρ αμέσως απαντά τα γερμανικά. «Τα ελληνικά μου αρέσουν γιατί είναι εύκολα», λέει, «και θέλω να τα μάθω καλά για να επικοινωνώ με τους φίλους μου». Στη Γερμανία, όμως, τους περιμένει ο πατέρας του, ο οποίος είχε φύγει από το Αφγανιστάν πριν από δύο χρόνια. Έχουν κάνει ήδη προσπάθειες να επανενωθεί η οικογένεια, αλλά μέχρι στιγμής, έχουν καταστεί άκαρπες. Κι αν ήταν στο χέρι του, ο Αμίρ λέει ότι θα ήθελε να μείνει στην Ελλάδα. Ακόμα κι αν πάει στη Γερμανία, είναι αποφασισμένος να γυρίσει και πάλι εδώ. «Λίγο καιρό θα μείνω στη Γερμανία, μετά θα γυρίσω», λέει.
«Εμάς μας αρέσει εδώ. Είμαστε περήφανοι που φιλοξενούμαστε εδώ», συμπληρώνει και η Αριζού. Δίπλα της, ο Βαλί, που πηγαίνει στη Δ’ δημοτικού δείχνει περήφανος τα βιβλία και τα τετράδιά του, ενώ η μικρή Ελνάζ, που πηγαίνει στην πρώτη δημοτικού «επιβλέπει» τις φωτογραφίες που βγάζει η φωτορεπόρτερ του ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Σηκωνόμαστε κάθε πρωί, πηγαίνουμε στο σχολείο, γυρνάμε και διαβάζουμε», λέει ο Αμίρ. «Και βλέπουν τηλεόραση μέχρι το βράδυ», συμπληρώνει η μαμά. Γελάνε.
Και ποιο από τα τρία αδέρφια είναι καλύτερος μαθητής;
Δεν προλαβαίνει να πει «εγώ» ο Αμίρ και η Ελνάζ με το χέρι της σηκωμένο φωνάζει «εγώ, εγώ, εγώ!». Ο Βαλί δεν απαντά. «Εγώ είμαι καλός στα αγγλικά», λέει ντροπαλά.
Το σχολείο τούς αρέσει πολύ. Λένε για τους φίλους τους. «Με βοηθάνε και αν έχω κάποια δυσκολία», λέει ο Αμίρ και η μητέρα του συμπληρώνει: «Μου αρέσει να είναι τα παιδιά μου δίπλα στα άλλα παιδιά στο σχολείο, δίπλα στους Έλληνες. Είμαι πολύ χαρούμενη που τους δόθηκε αυτή η δυνατότητα». Ο Αμίρ σε λίγες ημέρες θα σηκώσει την ελληνική σημαία στη μαθητική παρέλαση και μαζί και το βάρος του συμβολισμού. Ένα βάρος, που μαζί του, καλείται να σηκώσει περήφανα και η ελληνική κοινωνία…
Ερωτήματα για προβληματισμό
Πολλά τα αυτονόητα ερωτήματα που γεννιούνται από αυτήν την ιστορία την οποία η πέννα της δημοσιογραφικής προπαγάνδας την κάνει να φαίνεται συγκινητική στον ελληνικό λαό. Πρώτον, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω πως είναι δυνατόν ένα παιδί, όση θέληση και εξυπνάδα να έχει, μέσα σε επτά μόλις μήνες στο σχολείο να είναι ο καλύτερος μαθητής από τα παιδιά τα οποία πηγαίνουν ήδη κάποια χρόνια σχολείο και, το κυριότερο, μιλούν την μητρική τους γλώσσα; Αυτό δεν μπορούν να το σκεφτούν οι Έλληνες.
Δεύτερον δεν πρόκειται για μία εθνική εκδήλωση αλλά για τον εορτασμό μίας Εθνικής Επετείου. Όταν οι Έλληνες πολέμησαν για την ελευθερία τους ξένους εισβολείς. Πως γίνεται ένα αλλοδαπό παιδί, από οποιαδήποτε χώρα να κρατήσει το εθνικό μας σύμβολο, όσο καλός μαθητής και να είναι.
Τρίτον πως γίνεται ένας πατέρας να αφήνει την οικογένειά του, μία γυναίκα με τρία μικρά, ανήλικα, παιδιά σε μία ξένη χώρα και αυτός να μεταναστεύει σε μία άλλη χώρα, επίσης ξένη, για να βρει καλύτερη ζωή;
Τέταρτον γνωρίζουμε ότι οι Αφγανοί είναι λαός μαχητών, αυτό το γνωρίζουν άλλωστε και οι μπολσεβίκοι της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, που τους αντιμετώπισαν την δεκαετία του ’80 όταν έκαναν την εισβολή τους στην χώρα τους. Θα μπορούσε κάλλιστα το παιδί αυτό να κρατήσει την σημαία της χώρας του σε μία εορτή της αφγανικής αντίστασης εναντίον του σοβιετικού κομμουνισμού.
Το «ζουμί» όμως της υπόθεσης βρίσκεται στα λόγια της μητέρας του μικρού Αφγανού. Στο ότι στην χώρα τους δεν μπορούν να παρακολουθήσουν παρελάσεις ούτε και να βρίσκονται δίπλα στους πολιτικούς. Είμαστε διαφορετικές χώρες, διαφορετικοί λαοί, με διαφορετικά ήθη και έθιμα και διαφορετικό, εκ διαμέτρου αντίθετο «πολιτικό πολιτισμό», όπως αρέσκονται να λένε οι δημοσιογράφοι. Ας το καταλάβουμε πριν αρχίσουμε να ζούμε και να βιώνουμε την τραγωδία που βιώνουν πολλές ευρωπαϊκές χώρες.
