Στο προηγούμενο φύλλο της εφημερίδας μας είχαμε ένα εκτενές αφιέρωμα στους συντελεστές της ταινίας «Έξοδος 1826» της πρώτης ηρωικής και επικής ελληνικής ταινίας μετά από αυτές του Τζέημς Πάρις. Η ταινία όπως είναι γνωστόν δεν προβλήθηκε και «ανέβηκε» σε ελάχιστες κινηματογραφικές αίθουσας στην χώρα μας.
Σε αντίθεση προβάλλονται ταινίες που όχι μόνον είναι «του σωρού» αλλά εξυπηρετούν και το κατεστημένο, ελληνικό και παγκόσμιο, περνώντας τα μηνύματα που αυτό επιδιώκει στους θεατές. Μία από αυτές είναι και «Η Πλατεία Αμερικής» που από ότι φαίνεται αποτελεί το απαύγασμα…ωρίμου σκέψεως του Ελληνοϊρανού σκηνοθέτη και ηθοποιού Βασίλη Κουκαλάνι που δηλώνει πως οι άνθρωποι γι’ αυτόν είναι έργα τέχνης.
Το σενάριο της ταινίας είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Νεοταξιτών προπαγανδιστών. Η υπόθεση εκτυλίσσεται στην πολυπολιτισμική Πλατεία Αμερικής και συμμετέχουν τέσσερις όχι μόνον διαφορετικοί χαρακτήρες αλλά και προερχόμενοι και από διαφορετικούς κόσμους. Ο ένας, ο Μπίλι, είναι ιδιοκτήτης bar και ταυτόχρονα διατηρεί και παράνομο στούντιο τατουάζ στο πατάρι του μαγαζιού του. Αυτός ερωτεύεται την Τερέζα, μία Αφρικανή τραγουδίστρια που για να ξεφύγει από κάποιους πηγαίνει να αφαιρέσει ένα τατουάζ. Στην πλοκή υπάρχει και ο Τάρεκ, που υποδύεται ο ίδιος ο σκηνοθέτης που είναι ένας Σύριος πρόσφυγας που έχει απελπιστεί και θέλει να φύγει από την χώρα.
Από την υπόθεση δεν λείπει και ο απαραίτητος «κακός», ο Νάκος, ο οποίος είναι φίλος του Μπίλι αλλά αυτός μισεί τους ξένους και ετοιμάζει σχέδιο εξόντωσής τους.
Δεν γνωρίζουμε τις σκηνοθετικές και υποκριτικές ικανότητες του Ελληνοϊρανού αλλά δεν μπορούμε να μην στηλιτεύσουμε τα νοήματα που επιχειρεί να «περάσει» η συγκεκριμένη ταινία αφού ο σαραντάρης και πλέον ρόκερ με την έντονη ζωή περίμενε τόσα χρόνια για να βρει τον έρωτα στο πρόσωπο μίας Αφρικανής κυνηγημένης. Φυσικά ο «κακός ρατσιστής» παρουσιάζεται να συγκατοικεί με τους γονείς του κάτι που σημαίνει απαξίωση της ελληνικής οικογένειας και σαν «κερασάκι στην τούρτα» έρχεται το νόημα της ταινίας που μας λέει ότι οι άνθρωποι μπορούν να έρθουν πιο κοντά άσχετα με το πόσο μακριά γεννήθηκε ο καθένας.
Όπως καταλαβαίνεται η ταινία έχει τύχει μεγάλης και συνεχούς προβολής με συνεντεύξεις, διαφημίσεις και αφισοκόλληση σε αντίθεση με την «Έξοδος 1826» που πραγματεύεται μία ηρωική εποχή του έθνους μας.
