Η απόπειρα του Αντώνη Σαμαρά να επιστρέψει στην πολιτική σκηνή με ίδρυση νέου κόμματος εγείρει το λιγότερο εύλογους προβληματισμούς. Πρόκειται για έναν πολιτικό που διετέλεσε Πρωθυπουργός κατά τη διάρκεια της πιο σκληρής μνημονιακής περιόδου, εφαρμόζοντας πολιτικές οι οποίες προκάλεσαν βαθύτατες πληγές στην ελληνική κοινωνία, ιδιαίτερα στη μεσαία τάξη και στον εθνικό παραγωγικό ιστό.
Υπήρξε ο άνθρωπος που, παρά τις κατά καιρούς “πατριωτικές” του ρητορείες, διαχειρίστηκε την εξουσία με τρόπο πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις επιταγές των δανειστών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ. Επί των ημερών του προχώρησαν οι μεγαλύτερες ιδιωτικοποιήσεις και αποψιλώθηκαν κρίσιμες δομές του κοινωνικού κράτους. Το «success story» που τότε προβαλλόταν επικοινωνιακά, δεν ήταν παρά το προσωπείο μιας πραγματικότητας βίαιης προσαρμογής, διάλυσης της αγοράς και ακραίας δημοσιονομικής υποτέλειας.
Πέρα όμως από την οικονομική πολιτική, ο Σαμαράς φέρει ευθύνη για την ευθεία εργαλειοποίηση της Δικαιοσύνης. Η περίοδος διακυβέρνησής του στιγματίστηκε από παρεμβάσεις σε ευαίσθητες δικαστικές υποθέσεις, αλλά και από μία ευρύτερη στρατηγική ελέγχου κρίσιμων κρατικών θεσμών. Η υπόθεση της δίωξης βουλευτών και κομμάτων μέσω τηλεφωνικών παρεμβάσεων σε δικαστικούς λειτουργούς – γεγονότα που έχουν ήδη καταγραφεί σε επίσημα πορίσματα και έρευνες – παραμένουν νωπά στη συλλογική μνήμη και καθιστούν την τρέχουσα πολιτική του φιλοδοξία εξαιρετικά προβληματική.
Παρά τις περιστασιακές αναφορές του σε ζητήματα εθνικής ταυτότητας και μετανάστευσης, ούτε καν αποπειράθηκε να διαφωνήσει με το κράτος των Βρυξελλών. Η επιμονή του να διατηρεί παρασκηνιακό ρόλο όλα αυτά τα χρόνια, επιχειρώντας να επηρεάζει τις εξελίξεις εντός του κυβερνώντος κόμματος, αποτελεί μία ακόμα ένδειξη πολιτικού καιροσκοπισμού και όχι στρατηγικού οραματισμού. Άλλωστε στην ΝΔ πάντα έχουν τον τρόπο να επαναφέρουν εφεδρείες της παράταξης με σκοπό την επιβίωση ενός φθαρμένου πολιτικού συστήματος που καταρρέει.
Ο πατριωτικός χώρος, με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχνά. Οι πολιτικές ευθύνες της μνημονιακής περιόδου, οι παρεμβάσεις στους θεσμούς και η αποτυχία συγκρότησης μιας πραγματικά εθνικής πολιτικής πρότασης δεν μπορούν να ξεχαστούν με νέες ανακοινώσεις και “πατριωτικές” κορώνες. Κάποιοι στην ΝΔ που θέλουν να ανατρέψουν το σύστημα Μητσοτάκη ή «να επαναφέρουν την παράταξη στις ρίζες της» οι Έλληνες Εθνικιστές δεν μπορούν να έχουν καμμία πολιτική σχέση με ένα τέτοιο εγχείρημα, ειδικά την ώρα που τα πατριωτικά και ταυτοτικά κινήματα στην Ευρώπη αποκτούν πρωταγωνιστικό ρόλο.
