Σήμερα τα συντάγματα της 1ης Μεραρχίας μας, υπό Αρχηγόν τον Συνταγματάρχην του Πυροβολικού Νικόλαον Ζαφειρίου κατέλαβαν τη Σμύρνη.
Κατά το βραδινό ήρθε στο Κορδελιό ένας λόχος του 5ου πεζικού συντάγματος να το καταλάβη. Και πέρασαν τα παιδιά του λόχου με τη σιδερένια κάσκα και ανθοστόλιστα τα όπλα, μέσα από τους ανθοστόλιστους δρόμους του μαγικού, του τραγουδισμένου Κορδελιού. Τη νύχτα αργά, ύστερα από τα μεσάνυχτα συνόδεψα τον Λοχαγό Παπαϊωάννου σε έναν αιφνιδιασμό που έκαμε στα φυλάκια του, εκεί κατά τη Μπέλλα Βίστα, μέσα στο σκοτάδι, σαν κολώνα ακίνητος ο Σκοπός.
– Αλτ!
– Αξιωματικός.
– Το σύνθημα!
– Παλαιολόγος!
– Προχώρησε στο παρασύνθημα!
– Κωνσταντινούπολις!
– Εμπρός!
Παλαιολόγος – Κωνσταντινούπολις!
Το πρώτο σύνθημα της πρώτης νύχτας που πάτησεν ο Ελληνικός Στρατός τη Μικρασιατική γη!
Κανείς δεν μπορούσε να με πείσει εκείνη τη στιγμή πως δεν ονειρευόμουνα.
Σαν αστραπή πέρασαν από τον νου μου οι αιώνες, τα χρόνια της σκλαβιάς. Και το Σύνθημα αυτό πέρασε στη σιγαλιά της γλυκειάς Μαγιάτικης νύχτας, σαν αντίλαλος μακρινός, πολύ μακρινός…
Γύρω από το Σύνθημα αυτό, είμασταν όλοι, και θα είμαστε πάντα, οι ακοίμητοι Σκοποί-Φρουροί…
