του Βαγγέλη Δεμερτζούδη
Ανεξαρτήτως του αν διαφωνεί ή συμφωνεί κανείς με πολλές από τις θέσεις του Τσάρλυ Κέρκ – και κυρίως με την παθιασμένη υποστήριξη του στο Ισραήλ – η στυγνή του δολοφονία είναι ένα φρικτό έγκλημα γνώμης. Δεν ήταν πολιτικός, ούτε κυβερνητικό στέλεχος απλώς ένας άνθρωπος που διοργάνωνε debates σε πανεπιστήμια και υποστήριζε την άποψη του με ένα μικρόφωνο στο χέρι. Η ψυχρή δολοφονία ενός από τους πιο μετριοπαθείς συντηρητικούς, ενός απλού Χριστιανού Πατριώτη, υποστηρικτή του MAGA κινήματος που αρκούταν στην διαλεκτική αντιπαράθεση με την woke αριστερά, πρέπει να μας προβληματίσει.
Διότι εκτός από τους φυσικούς αυτουργούς πρέπει να αναζητήσουμε τους ηθικούς αυτουργούς, και αυτός είναι η πολιτική ορθότητα η οποία πέραν του ότι ποινικοποιεί οποιαδήποτε παρέκκλιση από τις γραμμές της, ως «υποστήριξη των ανισοτήτων», «ρητορική μίσους» κλπ οδηγεί και στην απο-ανθρωποποίηση των φορέων τους οπλίζοντας το χέρι των φονιάδων. Το σλόγκαν «το να σκοτώνεις έναν φασίστα δεν είναι έγκλημα» και «οι φασίστες δεν είναι άνθρωποι» είναι η φυσική συνέχεια του αποκλεισμού και της μιντιακής στοχοποίησης οποιασδήποτε φωνής δεν ταυτίζεται με το politically correct.
Εδώ στην Ελλάδα το ξέρουμε πολύ καλά και το βιώσαμε με την δολοφονία του Γιώργου και του Μανώλη. Τότε ήταν πάλι το σύστημα, τα κανάλια και το «συνταγματικό τόξο» που όπλισαν τους δολοφόνους. Αν σκεφτούμε πάντως με το κριτήριο του «ποιος είναι άνθρωπος και ποιος δεν είναι» η νοσηρή υποστήριξη της Αριστεράς σε δολοφονίες, βόμβες, πάσης φύσεως σκοτωμούς, πανηγυρισμοί θανάτων και βεβηλώσεις μνημείων μας δίνουν μία καλή αίσθηση.
