Πρώτος ο Στράβων, Έλληνας γεωγράφος ο οποίος έζησε κατά τους χρόνους του Χριστού, εξέφρασε την άποψη ότι οι περιπέτειες του Οδυσσέα, όπως αυτές περιγράφονται από τον Όμηρο, έγιναν στον Ατλαντικό ωκεανό (:εξωκεανισμός του Οδυσσέως). Για αυτό και η Σχερία, η χώρα των Φαιάκων, δεν μπορεί να είναι η Κέρκυρα μα πόλη κοντά στις εκβολές μεγάλου ποταμού της Ιβηρικής χερσονήσου – κατά πάσα πιθανότητα η Λισσαβών, που ως γνωστόν είναι κτισμένη εκεί όπου ο ποταμός Τάγος εκβάλλει στη θάλασσα. Αυτό το ξέρουνε οι Πορτογάλοι, το παραδέχονται και θεωρούν τη λέξη Ulysses, λατινική εκδοχή του «Οδυσσεύς», ως έτυμον (= ρίζα) της ονομασίας της πρωτεύουσάς τους.
Υπάρχουνε όμως και δύο σαφείς αποδείξεις της περιπλάνησης του Οδυσσέα στον Ατλαντικό ωκεανό· συγκεκριμένα:
α) Οι Λαιστρυγόνες βρίσκονταν σε χώρα όπου το καλοκαίρι η νύκτα είναι πολύ μικρή. Αυτό, ως γνωστόν, συμβαίνει όχι στη Μεσόγειο αλλά σε βόρειες χώρες που δεν συγκοινωνούν με αυτήν την τελευταία.
β) Η Ωγυγία, όπου έμενε η Καλυψώ, περιγράφεται από τον Πλούταρχο (46-120 μ.Χ.) ως νησί σε απόσταση πέντε ημερών δυτικά από τη Βρεταννία, κοντά σε μεγάλη ήπειρο με ελληνικούς πληθυσμούς και στη μέση θάλασσας «βαρειάς» που δύσκολα μπορεί κανείς να την περάσει. Είναι φανερό ότι πρόκειται για τη Βερμούδα η οποία πράγματι βρίσκεται μέσα στη Θάλασσα των Σαργάσσων, που και σήμερα παρουσιάζει προβλήματα στους ναυτίλους.
Αυτά καθώς και άλλες τεκμήρια παρμένα σχεδόν από το σύνολο της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας παρουσιάζονται, αναλύονται και εξηγούνται στο βιβλίο του Δημήτρη Μιχαλόπουλου, “Αρχαίοι Έλληνες, η Αμερική και ο Χριστόφορος Κολόμβος”, που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις «Λόγχη» και στο οποίο, επιπλέον, εξηγείται το πώς ο Κολόμβος μπόρεσε να οικειοποιηθεί και αξιοποιήσει τις γνώσεις που είχαν αποθησαυρίσει οι Αρχαίοι Έλληνες.
