του Ευθ. Π. Πέτρου
Αν με κάποιο μαγικό τρόπο επανεμφανιζόταν στη ζωή ο Κινέζος πατέρας της στρατηγικής Σουν Τζου, μάλλον θα έτριβε τα μάτια από την ανοησία των ηγετών του κόσμου.
Δυστυχώς όμως για μας θα διεπίστωνε ότι υπάρχει ένας ηγέτης που έχει ενστερνισθεί την διδασκαλία του και, μάλιστα αποδεικνύεται ιδιαίτερα αποτελεσματικός στην πρακτική εφαρμογή της. Το «δυστυχώς» αναφέρεται στο γεγονός ότι ο ηγέτης αυτός είναι ο Ταγίπ Ερντογάν. Ο οποίος κάνει πράξη την κορυφαία συμβουλή του Σουν Τζου και αποκομίζει οφέλη για τη χώρα του χωρίς να κάνει πόλεμο. Απλά τηρεί μια σταθερή πολιτική διεκδικήσεων και προβάλλει την απειλή βίας, με αποτέλεσμα οι πέριξ χώρες να υποχωρούν παραχωρώντας του κυριαρχικά τους δικαιώματα. Το κάνουν από φόβο. Φόβο τον οποίο μπορεί να ονομάζουν, «στρατηγική ψυχραιμία» ή «σεβασμό στο διεθνές δίκαιο», αλλά με τις λεκτικές αυτές ακροβασίες, όχι μόνον δεν συγκαλύπτουν το γεγονός πως είναι φοβικοί, αλλά και γίνονται διεθνώς περίγελως.
Ως περίγελως των πάντων φυσικά αδυνατούν να οικοδομήσουν διεθνείς συνεργασίες και συμφωνίες -παρότι το προσπαθούν αγωνιωδώς- διότι απλούστατα έχουν γίνει αναξιόπιστοι. Και πάλι δυστυχώς, μια τέτοια χώρα είναι η Ελλάδα. Ο Ερντογάν απεναντίας, με τον μεγαλοϊδεατισμό που προβάλλει εκμεταλλεύεται διάφορα προσωπεία και διαμορφώνει ευκαιριακές συμμαχίες πάνω στις οποίες οικοδομεί και εφαρμόζει τα επεκτατικά του σχέδια.
Άλλοτε το παίζει Ευρωπαίος, άλλοτε ισλαμιστής, άλλοτε ΝΑΤΟϊκός και άλλοτε Ρωσόφιλος. Στο τέλος όμως πάντα καταφέρνει αυτό που θέλει, στην πλάτη συνήθως των ευκαιριακών συμμάχων του. Οι οποίοι ακόμη και όταν του γυρίσουν την πλάτη απογοητευμένοι, πάλι δεν θα τολμήσουν να στραφούν εναντίον του. Θα ελπίζουν ότι μπορεί μελλοντικά να επανασυνδεθούν μαζί του και να τους μείνει «κάποιο κόκκαλο» από τις αρπαγές, τη μερίδα του λέοντος των οποίων θα κρατήσει για τον εαυτό του ο Τούρκος.
Εξαίρεση σε αυτό το συρφετό των αγομένων και φερομένων κρατών αποτελεί η Γερμανία, η οποία είναι ο σταθερός συμπαραστάτης των Τούρκων. Γερμανοί οχυρώνανε τις τουρκικές αμυντικές θέσεις κατά τους Βαλκανικούς Πολέμους. Γερμανοί σύμβουλοι κατηύθυναν τις γενοκτονίες που διέπρατταν οι Τούρκοι, όταν ήταν σύμμαχοι τους στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Μιαν επωφελή για τη Γερμανία «ουδετερότητα» ετήρησαν οι επιτήδειοι Τούρκοι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο αν και προσπάθησαν να δημιουργήσουν το -αποτυχόν πάντως- φιλογερμανικό κίνημα του αλ Γκαϊλανί και άλλων Αράβων στις αγγλικές αποικίες της Μέσης Ανατολής.
Aναπάντητες απειλές
Σήμερα οι επιτήδειοι Τούρκοι συνεχίζουν την παράδοση της φιλίας με τους Γερμανούς χαρίζοντας καθρεφτάκια στην Άγκελα Μέρκελ. Από την άλλη με την συνεχή απειλή ενός casus beli έχουν υποχρεώσει την Ελλάδα να κρατάει τα χωρικά της ύδατα περιορισμένα στα έξι μίλια, ενώ εξαγγέλλει καταπάτηση της ελληνικής υφαλοκρηπίδας χωρίς να παίρνει απάντηση. Όπως οι παραβάσεις του FIR και οι παραβιάσεις του εθνικού εναερίου χώρου, μετά 45 χρόνια έχουν γίνει καθεστώς και τις έχουμε σχεδόν αποδεχθεί έτσι με την επίμονη αμφισβήτηση της υφαλοκρηπίδας θα επιτύχουν οι Τούρκοι να γράψουν δικαιώματα και επ’ αυτής. Ήδη το γεγονός ότι η Αθήνα θεωρεί πως το διεθνές δικαστήριο της Χάγης αποτελεί μια λύση, σημαίνει πως ο Ερντογάν έχει καταγάγει μια σημαντική νίκη. Στην Χάγη δεν θα πάμε να συζητήσουμε κάποια αμφισβητούμενα ζητήματα. Θα συζητήσουμε τουρκικές διεκδικήσεις επί ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Είμαστε δηλαδή εκ των προτέρων χαμένοι. Για τον λόγο αυτό επί σειράν ετών αποφεύγαμε την προσφυγή στην Χάγη.
Μπορεί κάποιοι να το έχουν ξεχάσει αλλά στην Χάγη πήγαμε και το 1976 και φάγαμε το πρώτο χαστούκι, καθώς μας συνέστησε να διαπραγματευθούμε. Την ημέρα λοιπόν που τα ελληνο-τουρκικά θα παίρνουν την άγουσα για το διεθνές δικαστήριο, μπορούμε να φαντασθούμε τον Σουν Τζου να χαμογελά με ικανοποίηση, χτυπώντας τον Ερντογάν φιλικά στην πλάτη. Θα έχει αποδειχθεί ο καλύτερος μαθητής του.
