γράφει ο Πέτρος Νικολού
Δεν διατηρεί κανείς τη ψευδαίσθηση ότι μία αφίσα των ορθοδόξων σωματείων και της συνομοσπονδίας πολυτέκνων μπορεί να αντέξει στη σύγχρονη Ελλάδα πάνω από ελάχιστες ώρες ως αναρτηθείσα, χωρίς να δεχτεί το κύμα υστερικής αντίδρασης μίσους από τις δυνάμεις, οι οποίες εθιμικώς καμώνονται τις προοδευτικές. Έχει εμπεδωθεί ως κανόνας δικαίου πλέον ότι η δέουσα κοινωνική ιδεολογία υποδεικνύεται κατ’ αποκλειστικότητα από το κυρίαρχο σοσιαλίμπεραλ κατεστημένο.
Το τελευταίο κατέχει το μονοπώλιο του δημοσίου παραδειγματισμού και ο άβουλος πολίτης έχει την υποχρέωση να ευχαριστήσει με σεβασμό την πεφωτισμένη ψευτοελίτ, η οποία ως κηδεμόνας του τον προφύλαξε για άλλη μία φορά από ύπουλα οπισθοδρομικά μηνύματα μιας αφίσας, η οποία ούτε λίγο ούτε πολύ απεργάζονταν την επιστροφή στον μεσαίωνα.
Όσο, όμως, κι αν κάποιοι δεν μπορούν να κοιτάξουν κατάματα την αλήθεια, η αφίσα «ΑΦΗΣΤΕ ΜΕ ΝΑ ΖΗΣΩ» σε σταθμό του μετρό, όπως την κατέγραψαν τα κοινά αισθητήρια όργανα όλων, επιτελούσε μία απλή ενημερωτική εκστρατεία με επιστημονικά στοιχεία, ότι το αγέννητο παιδί είναι ζωντανός οργανισμός και διαθέτει αξιώσεις προστασίας του.
Δεν στρεφόταν κατά του γυναικείου δικαιώματος της έκτρωσης, όπως έσπευσαν να διαδώσουν εμμονικώς οι απόστολοι του μαρασμού, καθώς δεν ήταν αυτό το περιεχόμενο του μηνύματος. Η εκστρατεία τοποθετήθηκε υπέρ της μη άσκησης ενός δικαιώματος, χωρίς να το αμφισβητεί. Παρά ταύτα, ο καλλιπάρειος Υπουργός Μεταφορών, αντί να προασπίσει την καθολικότητα της συνταγματικώς κατοχυρωμένης ελευθερίας της έκφρασης, επέλεξε να αποσύρει μία αφίσα, η οποία ούτε ψέματα διέδιδε, ούτε σε παρανομία προέτρεπε.
Στη δημοκρατία, την οποία υμνούμε για τον λατρεμένο πλουραλισμό της, έχεις δικαίωμα να αναρτάς μόνο αφίσες με μουσάτους μαντράχαλους ανταλλάσσοντες γλωσσόφιλα και διαφημίσεις, οι οποίες αποκαλούν τον μέσο άνθρωπο, που τρώει χοιρινό κρέας, δολοφόνο. Με άλλα λόγια, έχεις τη δυνατότητα να λές ό,τι θές αρκεί να συμφωνείς με την αριστεροφιλελέδικη τάξη πραγμάτων, η οποία κανοναρχεί μέχρι και την κυβέρνηση.
Η συζήτηση, βέβαια, για τις αμβλώσεις δεν εξαντλείται στη νομική σύγκρουση, η οποία προκύπτει ανάμεσα σε ασκούμενα κεκτημένα φιλελεύθερα δικαιώματα, αλλά αναδεικνύει παράλληλα τη βαθιά διαιρετική τομή των αξιακών στερεωμάτων των αντιμαχομένων παρατάξεων και το αιτιολογικό τους υπόβαθρο. Σε μία χώρα, όπου οι ετήσιες εκτρώσεις αγγίζουν τις 300.000 και οι βιασμοί μόλις τις 4.500, βεβαιώνεται με ανησυχία πως η άμβλωση δεν έχει περιαχθεί σ’ ένα απλώς έσχατο επώδυνο μέσο αντιμετώπισης ανεπιθύμητης εγκυμοσύνης, αλλά σε μία δημοφιλή μέθοδο αντισύλληψης για τις γυναίκες και δη τις νεαρές.
Το σύγχρονο lifestyleτου νεοπροτεσταντικού δικαιωματισμού έχει εδραιώσει στη σύγχρονη κοινωνική ζωή ως φυσιολογική την αντίληψη, ότι το σώμα της καθεμιάς κι ό,τι εμπεριέχεται σ’ αυτό είναι ιδιοκτησία της και άρα πράγμα νεμόμενο κατά την επιθυμία του κυρίου του. Ο κυοφορούμενος, όμως, δεν είναι ούτε περιττή τριχοφυΐα, ούτε σάπιο δόντι, ούτε ενοχλητική κρεατοελιά. Έχει σάρκα, ψυχή και αισθήματα. Η αποδοχή του διαμελισμού του κρανίου σ’ ένα πλασματάκι, το οποίου μόλις άρχισε να κτυπά η καρδιά του, προκειμένου να αποποιηθεί κανείς τις ευθύνες των πράξεων του και να υπερασπιστεί την αυτοδιάθεση σε κάτι, που δεν του ανήκει, καταδεικνύει πως για τη λίμπεραλ ατζέντα το ιερό έννομο αγαθό της ζωής ιεραρχείται σε κατώτερη αξιολογική βαθμίδα από την ιδιοκτησία και την αυτονομία του ατόμου.
Απέναντι σ’ αυτό το μέτωπο στυγνής εγωπάθειας, για το οποίο όλα καταλύονται μπροστά στις επιθυμίες του ατόμου, οι δυνάμεις της Πίστεως οφείλουν να συγκρουστούν με την παρακμιακή κουλτούρα του υλισμού και να αντιτάξουν το ευαγγελικό μήνυμα της Αγάπης, η οποία κοινωνείται μόνο μέσα από τη θυσία και την αυτοπαραίτηση από το αυτοείδωλο. Ένα Εθνικό Κράτος χρειάζεται να εγκαινιάσει μία καμπάνια με επίκεντρο τη Γυναίκα, να στηρίξει μέσα από γενναία επιδοματική πολιτική την Ελληνίδα Μάνα και να ενισχύσει την επιθυμία των νέων ζευγαριών να γίνουν πολύτεκνοι, προσφέροντας στην Πατρίδα νέα πολλά Ελληνόπουλα, ως αντιστάθμισμα στις ανεξέλεγκτες γεννήσεις των ισλαμιστών επήλυδων και σε μία Τουρκία, η οποία αυξάνει κατά ένα εκατομμύριο ετησίως τις εφεδρείες της.
