Η στερέωση μιας εξουσίας στηρίζεται πάνω σε τρεις άξονες, τον έλεγχο της παιδείας (της γενικής όχι μόνον της εκπαίδευσης) τον οικονομικό έλεγχο και τον έλεγχο της εκτελεστικής εξουσίας, που μαζί με τον έλεγχο της προπαγάνδας σκηνογραφούν της εφιαλτική παράσταση της παγκοσμιοποίησης. Στα πλαίσια του ελέγχου της εκτελεστικής εξουσίας περιλαμβάνεται και ο έλεγχος των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, που εκτός από την άμυνα και την τήρηση της τάξης αποτελούν και μέσα καταστολής των αντιδράσεων. Συνάμα η στρατιωτική υπεροπλία των ΗΠΑ χρησιμοποιήθηκε για την επιβολή της πλανηταρχίας της, όπως ο αποικιακός στρατός από τα εθνικά κράτη τους προηγούμενους αιώνες. Την πολιτική και οικονομική κυριαρχία των ΗΠΑ τις εξασφάλισε ο ΟΗΕ
Όπως είναι γνωστό, ο κόσμος μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίστηκε σε δύο στρατόπεδα, το Δυτικό και το Ανατολικό. Έτσι έγινε πιο εύκολος ο έλεγχος των λαών, αφού οι οικονομίες των χωρών τέθηκαν κάτω από την εξάρτηση των οικονομιών των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ. Ενώ ο αμερικανικός ή ο σοβιετικός τρόπος ζωής απετέλεσαν τα πολιτιστικά πρότυπα των υποτελών λαών. Η στρατιωτική επιβολή της ΕΣΣΔ στην Ανατολική Ευρώπη ήταν εύκολη, αφού ο σοβιετικός στρατός «απελευθέρωσε» τους λαούς από την γερμανική κατοχή. Στην ουσία όμως ήταν μια στρατιωτική κατοχή με το γάντι κι αυτό φάνηκε στις επεμβάσεις στην Ουγγαρία (1956) και Τσεχοσλοβακία (1968). Στη Δυτική Ευρώπη όμως οι εθνικοί στρατοί έπαιξαν ουσιαστικό ρόλο στην απελευθέρωση των κρατών. Έτσι στη Δύση ο έλεγχος των εθνικών στρατών ήταν πολύ πιο δύσκολος. Έπρεπε να βρεθεί ένας οργανισμός μέσα στον οποίο θα εγκλωβίζονταν οι εθνικοί στρατοί. Έπρεπε να βρεθεί ένας άλλος φορέας, παράλληλος με τον ΟΗΕ, όπου με το πρόσχημα της ισότιμης συμμετοχής τα κράτη μέλη θα γίνονταν υποτελή στο μεγάλο αδελφό. Έτσι δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ.
Η ίδρυση και η ιστορία του
Κάποιοι στην Ευρώπη, μετά τη σύσταση και τη δομή του ΟΗΕ, κατάλαβαν την πορεία υποτέλειας προς μια μονοκρατορία και θέλησαν ν’ αντιδράσουν. Στις 17 Μαρτίου 1948 πέντε ευρωπαϊκά κράτη (Γαλλία, Μεγάλη Βρετανία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο) ίδρυσαν την Δυτική Ένωση, μια στρατιωτική συμμαχία. Το πρόσχημα της ίδρυσης της Δυτικής Συμμαχίας είναι πέρα για πέρα εκτός λογικής. Στο άρθρο 5 του καταστατικού της συμμαχίας ότι σκοπός της ήταν η δημιουργία μιας κοινής στρατιωτικής δύναμης για την αντιμετώπιση μιας νέας στρατιωτικής γερμανικής ενέργειας. Όμως ούτε μεσοπρόθεσμα ούτε μακροπρόθεσμα η Γερμανία, μια χώρα υπό τετραπλή κατοχή (σοβιετική, αμερικανική, βρετανική και γαλλική), κατεστραμμένη οικονομικά και με την απαγόρευση δημιουργίας εθνικού στρατού, μπορούσε ν’ αποτελέσει στρατιωτική απειλή για τη Δυτική Ευρώπη. Η παράλληλη ίδρυση της BENELUX, της συμμαχίας άνθρακα και χάλυβα έδειξε τάσεις ν’ ακολουθηθεί μια διαφορετική πορεία από αυτήν που είχε χαραχθεί στο Μπρέτον Γουντς στα πλαίσια λειτουργία του ΟΗΕ.
Όμως οι δυσκολίες ήταν μεγάλες. Τόσο στον οικονομικό τομέα όσο και στον στρατιωτικό η Μεγάλη Βρετανία ήταν εξαρτημένη απόλυτα από τις ΗΠΑ, εξ αιτίας των πολιτικών υποχρεώσεων που είχε αναλάβει για τον υπέρμετρο δανεισμό της κατά την διάρκεια του πολέμου, προκειμένου ν’ αντιμετωπίσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Τότε έφθασε η ώρα του οριστικού διαχωρισμού της Ευρώπης σε ανατολική και Δυτική και στην εδραίωση της σοβιετικής κατοχής της Ανατολικής. Πρώτ’ απ’ όλα οι Σοβιετικού έσφιξαν τον κλοιό γύρω από το Βερολίνο, που βρισκόταν στην καρδιά της Ανατολικής Γερμανίας. Έτσι οι κατέχοντες τον Δυτικό Βερολίνο δυτικοί σύμμαχοι υποχρεώθηκαν να στήσουν μια γιγάντια αερογέφυρα για τον εφοδιασμό της πόλης. Τον Ιούνιο του 1948, κάτω από το ΄γρυπνο μάτι του στρατιωτικού στρατού, επιβλήθηκε με πραξικόπημα το κομμουνιστικό Σύνταγμα της χώρας. Στην Ελλάδα δολοφονήθηκε ο δημοσιογράφος Τζόρτζ Πολκ, από την βρετανική κηδεμονία η χώρα μπήκε στην αμερικανική και ο Τίτο έκλεισε τα σύνορα της Γιουγκοσλαβίας, επισπεύδοντας έτσι την καταστολή της κομμουνιστικής ανταρσίας. Το νέο status quo στην Ευρώπη είχε καθιερωθεί. Όμως απέναντι πλέον στην Δυτική Ευρώπη δεν έστεκε ένα εχθρικό κράτος, αλλά μία κραταιά πολεμική μηχανή, η σοβιετική, που η καθημαγμένη από τον πόλεμο Ευρώπης δεν ήταν σε θέση ν’ αντιμετωπίσει. Έτσι στις 4 Απριλίου 1949 υπογράφηκε το καταστατικό του Οργανισμού Βορειοατλαντικού Συμφώνου, του πιο γνωστού σαν ΝΑΤΟ. Ιδρυτικά μέλη υπήρξαν τα πέντε κράτη της Δυτικής Συμμαχίας, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς, η Ισλανδία, η Πορτογαλία, η Νορβηγία, η Δανία και η Ολλανδία.
Η διάρθρωση και η εξάπλωση
Την πολιτική του ΝΑΤΟ την επεξεργάζονται οι στρατιωτικοί εκπρόσωποι και οι πρέσβεις των χωρών μελών, η Επιτροπή Αμυντικού Σχεδιασμού, το Βορειοατλαντικό Συμβούλιο και η Ομάδα Πυρηνικού Σχεδιασμού. Τις αποφάσεις όμως τις παίρνει το Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών, που συνεδριάζει δύο φορές το χρόνο, ενώ το ρόλο του συντονιστή έχει ο Γενικός Γραμματέας. Έδρα του οργανισμού ορίστηκαν οι Βρυξέλλες. Αμέσως το ΝΑΤΟ ίδρυσε στρατιωτικές βάσεις σε στρατηγικά σημεία, που σήμερα, μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού μπλοκ, αποδεικνύεται ότι τελικός στόχος ήταν ο έλεγχος των εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων. Για να αναγκάσει τις διάφορες ευρωπαϊκής χώρες να προσχωρήσουν στο ΝΑΤΟ, έπρεπε να γιγαντωθεί ο φόβος της κομμουνιστικής απειλής. Η εξασφάλιση του μαθηματικού τύπου κατασκευής της ατομικής βόμβας από τους Σοβιετικούς ήταν μια καλή αιτία, ενώ η ίδρυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, ανατολικού οργανισμού στα πρότυπα του ΝΑΤΟ, έφερε τον οριστικό διαχωρισμό των κρατών.
Τότε “άρχισαν τα όργανα”. Με όχημα τον αποκλεισμό του Βερολίνου ο κόσμος οδηγήθηκε σε μια πρωτόγνωρη αντιπαράθεση στα λόγια. Το Ιούλιο του 1948 συνελήφθησαν στην Τσεχοσλοβακία 71 άτομα με την κατηγορία της κατασκοπείας υπέρ των ΗΠΑ. Στις ΗΠΑ άρχισαν οι εκκαθαρίσεις των κομμουνιστών. Πάνω σ’ αυτή την ένταση και στο φόβο της κομμουνιστικής εξάπλωσης στηρίχθηκε η διεύρυνση του ΝΑΤΟ. Ενώ το μακρύ πόδι το μεγάλου αδελφού πάτησε για γερά στις διάφορες χώρες, ιδρύοντας πλάι στις νατοϊκές βάσεις αμιγείς αμερικανικές, που έπαιξαν και αυτές το ρόλο τους για την εξάρτηση των λαών από τις ΗΠΑ.
Όλοι ζήσαμε τον στρατιωτικό σχεδιασμό της αμυντικής θωράκιση της χώρας μας για την αντιμετώπιση του από Βορρά κινδύνου, που άφησε χωρίς ουσιαστική άμυνα τον κυπριακό ελληνισμό έρμαιο στις ορδές του «Ατίλλα». Παρ’ όλο που η χώρα μας ζήτησε να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ από την πρώτη στιγμή να γίνει μέλος του ΝΑΤΟ, την υποχρέωσαν να περιμένει μέχρι το 1952, όταν έγινε δεκτή και η Τουρκία. Δηλαδή από τότε καθιερώθηκε η πολιτική των ίσων αποστάσεων απέναντι σε δύο χώρες με διαφορές, που η μία όμως (η Τουρκία) διαρκώς παρέβαινε τις συμβάσεις σε βάρος της Ελλάδος. Για το λόγο αυτό και δεν υπήρξε νατοϊκή αντίδραση στα τραγικά γεγονότα του Σεπτεμβρίου 1955 και στην εισβολή των τουρκικών στρατευμάτων στην Κύπρο. Οι ίσες αποστάσεις τηρήθηκαν κατά κανόνα σε βάρος της χώρας μας.
Ο χωρισμός του πλανήτη
Στην ουσία Αμερική και ΕΣΣΔ ποτέ δεν υπήρξαν εχθροί, αλλά μάλλον συνεργάτες στο σκοτεινό παρασκήνιο. Όπου χρειάστηκε να συνεργαστούν, συνεργάστηκαν άψογα. ΗΠΑ και ΕΣΣΔ πρώτες αναγνώρισαν το κράτος του Ισραήλ. Εξόπλισαν από κοινού τους αντάρτες του Βιετ Ναμ, προκειμένου να χάσουν οι Γάλλοι μια ακόμα αποικία τους. Απέστειλαν ταυτόχρονα τελεσίγραφο σε βάρος των Γάλλων και των Βρετανών το 1955, όταν αποφάσισαν να κηρύξουν τον πόλεμο εναντίον της Αιγύπτου εξ αιτίας της εθνικοποιήσης του Σουέζ από τον Νασέρ.
Τους απείλησαν ότι θ’ αποτελέσει η πιθανή επίθεση εναντίον της Αιγύπτου αιτία και μεταξύ τους πολέμου. Δεν είναι τυχαίο ότι την επανέναρξη της λειτουργίας του Σουέζ εγκαινίασε αμερικανικό πολεμικό πλοίο. Όπου χρειάστηκε όμως αντιπαρατέθηκαν στα λόγια και προκάλεσαν τεχνικές κρίσεις προκειμένου να υποτάξουν ακόμα περισσότερο τους λαούς και να τους απαγορεύσουν να βγουν από το μαντρί τους. Το 1962 σκηνοθέτησαν την μεγάλη κρίση κι έφεραν τον κόσμο στα πρόθυρα ενός νέου παγκοσμίου πολέμου με καταστρεπτικές συνέπειες. Ο κόσμος τρομοκρατήθηκε και δέθηκε ακόμα περισσότερο στο άρμα των συμμαχιών τους.
Τότε ο Χρουτσώφ αποφάσισε να εγκαταστήσει μια σοβιετική βάση πυραύλων στην Κούβα Ο Κέννεντυ ήταν έτοιμος να κηρύξει τον πόλεμο εναντίον της ΕΣΣΔ, αλλά δεν τον εκήρυξε. Οι Σοβιετικοί στο Βερολίνο έκτισαν το τείχος, που χώρισε οριστηκά την πόλη, ενώ συγκεντρώθηκαν στον δυτικό τομέα μεγάλες μηχανικές στρατιωτικές δυνάμεις, ενώ ανάλογη συγκέντρωση δυνάμεων έγινε από τους αντιπάλους. Σχεδόν όλα τα τεθωρακισμένα και των δύο δυνάμεων μαζεύτηκαν εκεί.
Είχαν συσσωρευτεί πολλά σύννεφα ανεξαρτοποίησης των δυτικών ευρωπαϊκών κρατών. Ο απογαλακτισμός της από την αμερικανική κυριαρχία της Ευρώπης εκφράστηκε έντονα από τον άξονα ντε Γκωλ- Αντενάουερ κι έφερε τα πρώτα αρνητικά αποτελέσματα στην αμερικανική οικονομική εξάρτηση των χωρών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τότε φούντωσε και η αλγερινή αντίσταση εναντίον των Γάλλων. Ούτε καθόλου τυχαίο ότι το 1966 ο ντε Γκωλ κατάγγειλε το ΝΑΤΟ κι έβγαλε την Γαλλία από την συμμαχία, κλείνοντας το στρατηγείο του Φοντενεμπλώ ούτε είναι τυχαίος ο «Γαλλικός Μάης», που εκδηλώθηκε ένα χρόνο αργότερα.
Η νατοϊκή υποκρισία
Από νωρίς φάνηκε η υποκρισία του ΝΑΤΟ. Η διακήρυξη των αρχών του έγινε λίγους μήνες μετά την διακήρυξη του Χάρτη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, τον οποίο ασπάστηκε ασμένως. Στα ιδανικά της συμμαχίας τοποθετήθηκε και η δημοκρατία, ή πιο καλά η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Με την δικαιολογία αυτή δεν έγινε δεκτή στον οργανισμό η Ισπανία, παρά μετά το θάνατο του Φράνκο και την ισπανική μεταπολίτευση. Δεν στάθηκε όμως εμπόδιο στα ιδρυτικά μέλη να συμμετέχει η Πορτογαλία του δικτάτορα Σαλαζάρ ούτε ποτέ υπήρξε η παραμικρή αντίδραση απέναντι στις διάφορες χούντες της Τουρκίας και την στρατιωτική δικτατορία της Αθήνας. Μόνον όταν ο Παπαδόπουλος απαγόρευσε την χρήση του εναερίου ελληνικού χώρου στον πόλεμο του Γιομ Κιπούρ, υπήρξε ουσιαστική αντίδραση στο καθεστώς της 21ης Απριλίου. Από την αρχή διακήρυξε ότι ο χαρακτήρας της συμμαχίας ήταν αμυντικός. Για το λόγο αυτό και δεν επενέβη στα γεγονότα της Ουγγαρίας και της Τσεχοσλοβακίας, τα οποία μάλλον θεώρησε σαν εσωτερικά προβλήματα του κομμουνιστικού κόσμου. Αν και αμυντικός οργανισμός, δεν δίστασε να στείλει στρατεύματα στην μακρινή Κορέα.
Κανονικά μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού και την έκλειψη του κινδύνου. Το ΝΑΤΟ έπρεπε να διαλυθεί. Συνέβη όμως το εντελώς αντίθετο. Τον Ιούνιο του 1991στη Σύνοδο της Ρώμης το ΝΑΤΟ αποφάσισε ότι μπορεί να στέλνει τις δυνάμεις κι εκτός των συνόρων των κρατών μελών, ενώ υπερτονίζοντας και τον πολιτικό χαρακτήρα του προχώρησε στη διεύρυνσή του με τις πρώην κομμουνιστικές χώρες. Αν μάλιστα είχε παραταθεί η θητεία Γέλτσιν, μάλλον σήμερα και η Ρωσία θα ήταν μέλος του. Από τότε έρριξε την ειρηνευτική μάσκα του κι αποκάλυψε την πραγματική φυσιογνωμία του, την επιβολή της πλανητικής κυριαρχίας των ΗΠΑ, ή όποιας άλλης εξουσίας κρύβεται πίσω από την αμερικανική κυβέρνηση. Επενέβη επιθετικά στη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας και κήρυξε τον πόλεμο εναντίον του Ιράκ για την απελευθέρωση του Κουβέιτ, παρά την κατοχή της μισής Κύπρου από τα νατοϊκά τουρκικά στρατεύματα και την καταδίκη της για τον λόγο αυτό από τον ΟΗΕ. Αλλά τον ΟΗΕ ουδέποτε τον λογάριασαν οι ΗΠΑ. Ατμώρητες έμειναν οι καταδίκες Ισραήλ και Τουρκίας, ενώ στις στρατιωτικές επιχειρήσεις του το ΝΑΤΟ έδρασε πάνω και πέρα από τις αποφάσεις του ΟΗΕ. Το 1996 το ΝΑΤΟ δημιούργησε την Ομάδα Συντονισμού Πολιτικής, ρίχνοντας για πρώτη φορά το βάρος των στην άσκηση πολιτική. Πολιτική πλέον του ΝΑΤΟ ήταν η εξασφάλιση της σταθερότητας, με στόχο την επέμβαση σε διακρατικές διενέξεις ή σ’ εσωτερικά προβλήματα χωρών. Έκφραση των στόχων αυτών ήταν η άμεση εμπλοκή των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην πρώην Γιουγκοσλαβία και η εισβολή στο Ιράκ με πρόσχημα την αποκατάσταση της δημοκρατίας. Ενώ τα 50 χρόνια του το ΝΑΤΟ τα γιόρτασε ισοπεδώνοντας της Σερβία υπερασπιζόμενο την ανεξαρτητοποίηση του Κοσσυφοπεδίου.
Ευρώπη και ΝΑΤΟ
Σε όλους είναι γνωστό το παλιό σύνθημα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο». Δεν συνέβαινε βεβαίως αυτό, αλλά σήμερα τείνει να συμβεί με την πλήρη υποταγή της ΕΕ στις αμερικανικές ορέξεις, όπως τις καθόρισε ο Ομπάμα στις αρχές Απριλίου εφέτος. Μετά τον μεγάλο πόλεμο η Ευρώπη έψαχνε τα δικά της πατήματα. Δεν ήθελε να μπλέξει με την νέα κατάσταση, όπως την διέγραφαν οι συμμαχίες ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Κατεστραμμένη από δύο πολέμους δεν ήταν σε θέση να μπει στο κυνήγι των εξοπλισμών γι’ αλλότρια συμφέροντα. Άλλωστε ακόμα και σήμερα, παρά την βούληση των ηγετών τους, οι Ευρωπαίοι συνεχίζουν να πιστεύουν στην αναγκαιότητα του εθνικού κράτους. Οι παλιοί Ευρωπαίοι ηγέτες οραματίστηκαν την δημιουργία μιας Ευρώπης τρίτου άξονα ανάμεσα στ ΗΠΑ και ΕΣΣΔ. Στις 27 Μαΐου 1952 με την Συνθήκη των Παρισίων συστήθηκε η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα με την συμμετοχή των χωρών της Δυτικής Ένωσης Γαλλία, Ολλανδία, Βέλγιο και Λουξεμβούργο) με την Βρετανία να διαχωρίζει την θέση της και ν’ αποχωρεί. Το 1954, μετά από καταγγελία της Συμφωνίας των Παρισίων από την Γαλλία η Ευρωπαϊκή Αμυντική Κοινότητα, στην οποία εν τω μεταξύ είχαν προσχωρήσει η Ιταλία και Δυτική Γερμανία, διαλύθηκε.
Το 1954 οι έξι χώρες που την αποτελούσαν προχώρησαν στην ίδρυση της Δυτικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, που ήταν ένας πολιτικο- στρατιωτικός οργανισμός και οι χώρες μέλη της αποτέλεσαν και τα ιδρυτικά μέλη της ΕΟΚ με την Συμφωνία της Ρώμης το 1957. Το 1955 το ΝΑΤΟ έσπευσε να κάνει μέλος του την Δυτική Γερμανία κι έτσι στέρησε στην ένωση την δυνατότητα να προβεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Έτσι, ενώ η ΕΟΚ προχωρούσε σε πολιτική και οικονομική ανεξάρτητη πορεία, το όνειρο της απόκτησης ευρωπαϊκού στρατού έπεσε σε αδράνεια. Μόνον μετά το 1980 άρχισε και πάλι η ένωση να δραστηριοποιείται, αλλά στον πολιτικό τομές, απόφαση που επιβεβαίωσε με την Διακήρυξη της Ρώμης το 1984. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η Ευρώπη δεν αναζητούσε την δημιουργία δικού της στρατού. Η Δυτική Ευρωπαϊκή Ένωση θεώρησε καλύτερη ευκαιρία για την δημιουργία ευρωπαϊκού στρατού την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την ενοποίηση της Γερμανίας. Ο γαλλο- γερμανικός άξονας αναθερμάνθηκε. Οι Γάλλοι διακήρυξαν το 1991 την ανάγκη οι Ευρωπαίοι ν’ αναλάβουν οι ίδιοι την άμυνά τους. Με την συνδρομή της Γερμανίας σχηματίστηκε το Euro- Corps, μια δύναμη 35. 000 ανδρών. Σχημάτισαν την Eurofor (Δύναμη Ταχείας Επέμβασης) και την Euromafor (θαλάσσια δύναμη).
Σαν επίλογος…
Τα όνειρα για την δημιουργία της ευρωπαϊκής στρατιωτικής υπερδύναμης ναυάγησαν στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας. Με τις ΗΠΑ αγκιστρωμένες στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου οι Ευρωπαίοι έσπευσαν ν’ αναγνωρίσουν τ’ αποσχισθέντα κράτη και να στείλουν στρατό να τα υποστηρίξουν στον πόλεμο εναντίον της κεντρικής εξουσίας. Το μόνο που κατάφεραν ήταν να γλυτώσουν το Ιράκ από την πρώτη εισβολή. Αμέσως οι Αμερικανοί έστειλαν στρατό στην σπαρασσόμενη Γιουγκοσλαβία και περιόρισαν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις σε ρόλο τηρητή της τάξης, δηλαδή σε αστυνομικά καθήκοντα και κατέβασαν αμάσητο το νέο αμερικανικό δόγμα του Κλίντον ότι οι ΗΠΑ διατηρούν το δικαίωμα να επεμβαίνουν όπου θεωρούν ότι βλάπτωνται τα συμφέροντά τους.
