Προσπαθώντας να λύσω τα ηλεκτρονικά προβλήματα που δημιουργήθηκαν μετά την εμφάνιση της εκπομπής «Οι Απρόσκλητοι» ήρθε στο μυαλό μου ένα παλαιό ανέκδοτο.
«Κατεβαίνοντας, λοιπόν, ένας ορεσίβιος τσοπάνης στην Καλαμάτα πριν τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο πήγε να διασχίσει τις γραμμές του τρένου. Παραλίγο να τον πατήσει ο μουντζούρης, το τρένο της γραμμής, που πήγαινε στην Αθήνα δρομολόγιο, φυσώντας ξεφυσώντας καθότι ακόμα ατμοκίνητος. Ο τσοπάνης ξαφνιάστηκε αλλά συνέχισε τον δρόμο του για να συναντήσει την πολυαγαπημένη αδελφή του που ήρθε πρόσφατα από την Γερμανία. Συναντώντας την άκουσε από την κουζίνα την χύτρα ταχύτητας στον τρελό της ήχο που κάνει όταν στριφογυρνά και διώχνει με μανία τα αέρια που είναι παραπανίσια. Ξαφνικά πήδηξε κα άρπαξε ένα ξύλο χτυπώντας την χύτρα ταχύτητας και γυρνώντας στην απορημένη αδερφή του της είπε ότι αυτά γίνονται επικίνδυνα όταν μεγαλώσουν».
Η εκπομπή που ξεκίνησα στο διαδικτυακό Ελεύθερο, κυριολεκτικά, Κανάλι Τηλεόρασης έχει σκοπό να προβάλλει, όχι ένα κόμμα, αλλά ένα ρεύμα σκέψης. Ένα ρεύμα σκέψης «από τα κάτω», ένα ρεύμα Πατριωτικό και συνάμα λαϊκό, την ιδιαίτερη ιστορία και ταυτότητα κάθε Ελληνικής Πατρίδας. Κάθε σκέψη που αντιστέκεται στο κυρίαρχο ρεύμα της Παγκοσμιοποίησης και της κυριαρχίας των απρόσωπων αγορών. Χωρίς να είμαι συνωμοσιολόγος για να φανταστώ οτιδήποτε από σκοτεινές δυνάμεις μέχρι τους παγκόσμιους κυρίαρχους, να μας πολεμούν, σας υπόσχομαι ότι, Θεού θέλοντος και δικής μου βούλησης, θα είμαι σύντομα κοντά σας. Παρότι από την αρχή αντιμετώπισα ανυπέρβλητες δυσκολίες και κατάλαβα εμπράκτως την λειτουργία των καπιταλιστικών πολυεθνικών και στον χώρο του διαδικτύου.
Τα λέμε,
Γιώργος Δημητρούλιας
