γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Όποιοι ζουν μόνιμα ή κινούνται σε σχεδόν καθημερινή βάση στις λαϊκές γειτονιές του Κέντρου της Αθήνας (Άγιος Παντελεήμονας, Πλατεία Αμερικής, Πλατεία Βικτωρίας, Πλατεία Αττικής, Σεπόλια, Γκύζη, Κυψέλη κ.ο.κ.) αυτό που σίγουρα θα διαπιστώσουν είναι τον πολυπολιτισμικό χαρακτήρα και συσχετισμό τους. Γειτονιές που δεν συνθέτουν πια μια ενιαία κοινωνία, αλλά πολλές, παράλληλες, που ζουν βάσει των δικών τους αξιών και των δικών τους κανόνων.
Στις γειτονιές αυτές επ’ ουδενί δεν υπάρχει η χλιδάτη διαβίωση που διαλαλούν στα ηχητικά σκουπίδια τους οι «καλλιτέχνες» (κακοτέχνες στην πραγματικότητα) της «μουσικής «που αποκαλούν ως «τραπ», αλλά μια πραγματικότητα πολυεθνικών και πολυθρησκευτικών αντιθέσεων , που ορισμένες φορές οδηγεί δυστυχώς και σε συγκρούσεις.
Την ίδια ώρα, δεν λείπουν οι εκτός (κυριολεκτικά) τόπου και χρόνου «δικαιωματιστές», «αλληλέγγυοι», «αντιφασίστες», «αντιρατσιστές», οι οποίοι μπορεί να κινούνται ιδεολογικά και πολιτικά σε μια γραμμή, που αν συμπυκνώνονταν σε μια φράση – σύνθημα αυτή θα ήταν «με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί», αλλά σε ό,τι αφορά την προσωπική τους διαδρομή δρουν εντελώς διαφορετικά.
Σε αντίθεση με τα εκ του ασφαλούς λεγόμενά τους, αφιερώνουν σημαντικό χρόνο και αρκετό χρήμα προκειμένου να βρουν στα δικά τους παιδιά κάποιο «καλό «ιδιωτικό ή δημόσιο σχολείο. Και βεβαίως, ως «καλό «οι ίδιοι εννοούν ένα σχολείο το οποίο δεν θα έχει τόσους (ή, ακόμη… καλύτερα, καθόλου) αλλοδαπούς μαθητές όσους έχουν εκείνα των λαϊκών γειτονιών του Κέντρου, για τους οποίους κατά τ’ άλλα κόπτονται.
Ακόμη ενθυμούμαι την περίπτωση ενός πολύ γνωστού «δικαιωματιστή», ο οποίος επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είχε όχι μόνο αυτός θεσμική (και προφανώς καλοπληρωμένη) θέση στην κυβέρνηση, αλλά και η σύζυγός του και ο αδερφός του… Ο τύπος αυτός, όταν κάποια στιγμή ερωτήθηκε εάν στο σχολείο που πήγαινε εκείνη τη εποχή ο γιος του είχε αλλοδαπούς συμμαθητές, όχι μόνο δεν απάντησε ή έστω σιώπησε, αφού η όλη ιστορία μάλλον «δεν τον έπαιρνε «για την σχετική ενημέρωση, αλλά με άθλιο, ανήθικο και θρασύδειλο τρόπο φρόντισε να παρουσιάσει στους διαδικτυακούς φίλους του την ερώτηση με ανέντιμο και αποπροσανατολιστικό τρόπο.
Ο κοινωνικός αυτοματισμός της ίδιας της πολυπολιτισμικότητας, που κατά τ’ άλλα οι τύποι αυτοί διατρανώνουν με στόμφο, φροντίζει πολύ καλά ώστε οι άνετες και ασφαλείς μεσοαστικές και μεγαλοαστικές γειτονιές στις οποίες αυτοί ζουν να είναι ομογενειοποιημένες, καθώς εκεί δεν ζουν άνθρωποι τέτοιοι που να ισχύει το σύνθημα «με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες θα ζήσουμε μαζί». Οι μόνοι αλλοδαποί που ενδεχομένως να βρεθούν σ’ αυτές τις περιοχές, είναι οικιακοί βοηθοί, καθαρίστριες και εργάτες παντός είδους, που εξυπηρετούν ποικιλοτρόπως (και) τους «ανθρωπιστές «αυτού του είδους.
Μπροστά σε όλη αυτήν την κατάσταση οι εκάστοτε εγχώριες κυβερνήσεις, οι θεσμοί, τα ΜΜΕ και οι μηχανισμοί παραγωγής ιδεοληπτικών καταστάσεων, όχι μόνο δεν κάνουν κάτι για να προάγουν την Ελληνικότητα, αλλά φροντίζουν να την καταπολεμούν με διάφορα εθνομηδενιστικά αφηγήματα.
