Το ετήσιο Εθνικό Μνημόσυνο για τον Αγωνιστή της Ελευθερίας και Ήρωα του Εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ (1955 – 1959) Νίκο Σαμψών, πραγματοποιήθηκε την Κυριακή, 25 Μαΐου 2025, στο Κοιμητήριο Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία.
Η οικογένεια, οι φίλοι και οι συναγωνιστές τίμησαν τη μνήμη του Άτρωτου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 9/5/2001.
Κύριος ομιλητής ήταν ο ιστορικός ερευνητής κ. Κωνσταντίνος Δημητριάδης, ενώ το ετήσιο Μνημόσυνο έκλεισε με κατάθεση στεφάνων.
Συγκεκριμένα, ο κ. Δημητριάδης ανέφερε τα εξής:
Τιμώντας τη μνήμη του Νίκου Σαμψών, 24 χρόνια μετά το θάνατο του, η οικογένεια του μου ζήτησε, ξέροντας ότι έχω ασχοληθεί με την ιστορία του και την εν γένει δράση του, να είμαι ο ομιλητής στο Εθνικό Ετήσιο Μνημόσυνό του. Δεν το έχω ξανακάνει διότι είμαι περισσότερο συνηθισμένος να γράφω παρά να μιλάω. Και ιδίως σε σεβαστό κοινό.
Το έκανα μόνο μιά φορά στο ετήσιο μνημόσυνο του Ταξχου ε.α. Παναγιώτη Σταυρουλόπουλου, τελευταίου Στρατοπεδάρχη της ΕΛΔΥΚ και επικεφαλής των Δυνάμεων Αμύνης του Στρατοπέδου κατά την Επική ομώνυμη μάχη από την 14η εως και την 16η Αυγούστου 1974.
Οπότε θα ήθελα να συγχωρέσετε τις όποιες υπερβάσεις μου που όμως αποκλειστική αιτία έχουν την υπεράσπιση της μιάς και μοναδικής Ιστορικής Αλήθειας που τόσο κακοποιήθηκε στο νησί τα τελευταία 50 χρόνια και ιδίως σε ότι αφορά τον Νίκο Σαμψών την μνήμη του οποίου τιμούμε σήμερα.
Για τον Νίκο Σαψών δεν είναι δυνατό να εκφωνηθεί επιμνημόσυνος λόγος με τη συνηθισμένη έννοια. Ούτε θα ξεκινήσω με προσφωνήσεις του στυλ «Εντιμώτατε Κύριε» κλπ κλπ διότι για να έλθετε όλοι εσείς σήμερα εδώ και να μην αναζητήσετε μια Κυριακή ξεκούρασης σε κάποια παραλία, θεωρώ πως είστε έντιμοι. Έντιμοι και Πατριώτες. Και κανείς δεν υπήρξε εντιμος Πατριώτης για να τον προσφωνούν έτσι. Βέβαια μπορεί να υπάρχουν και αυτοί που πάνε στα μνημόσυνα Ηρώων απλά και μόνο για να τους δουν οι παρευρισκόμενοι… Αν υπάρχουν τέτοιοι ανάμεσα μας σήμερα, καλώς δεν τους προσφωνώ εντιμώτατους…
Ξεκινώ λοιπόν αυτά που έχω να πω, προσφωνώντας σας Φίλες και Φίλοι του Νίκου, του Άτρωτου της ΕΟΚΑ, του ορκισμένου εχθρού των Άγγλων στον Αγώνα του 55-59 για την Ενωση της Κυπρου με την μητέρα Ελλάδα – γιατι για αυτό εγινε ο αγώνας μην το ξεχνάμε – και του μισητού εχθρού των Τούρκων στασιαστών του 63-64 που ο Νίκος ο Σαμψών με τους λιγοστούς άνδρες του, δεν τους επέτρεψε να κάνουν θύλακα τους, την Ομορφίτα…
Είναι τιμή για όλους μας που αυθόρμητα είμαστε εδώ να αναφέρουμε ότι με κάποιο τρόπο έχουμε είχαμε ή έχουμε κάποια σχέση μαζί του. Αλλά οι μεγάλοι πρόλογοι μόνο κουράζουν, οπότε θα μπω κατευθείαν στην ουσία του λόγου, που κλήθηκα να εκφωνήσω και που επαναλαμβάνω ακόμα μια φορά ότι αποτελεί εξαιρετική τιμή για μένα, έναν «άγνωστο» ερευνητή και συγγραφέα.
Ποιός αλήθεια ήταν ο Νίκος Σαμψών;
Τι πρόσφερε σε αυτό που λέγεται Πατρίδα;
Γιατί τον μίσησαν και τον μισούν ακόμα Βρετανοί, Τούρκοι και αρκετοί εμμονικοί προσωπολάτρες ιερών αγελάδων με ελληνικά ονοματεπώνυμα;
Τι κακό μπορεί να έκανε σε όλους αυτούς για να νιώθουν τόσο άσβεστο μίσος παρότι πέρασαν 70 χρόνια από την έναρξη της Πατριωτικής κατά την αποψή μου δράσης του;
Σας καλώ λοιπόν να ταξιδέψετε μαζί μου πριν 70 χρόνια, σε χρόνια απαράμιλλου ηρωϊσμού και θυσίας. Όταν αμούστακα παιδιά εμπνευσμένα από τον Αρχηγό Διγενή ξεκίνησαν τον αγώνα τους στα μαρμαρένια αλώνια της λεβεντιάς και της αυταπάρνησης, έχοντας ως αντίπαλό μια ολόκληρη κραταιά αυτοκρατορία. Αμούστακα παιδιά που με πέτρες, αυτοσχέδια όπλα, χειροποίητους εκρηκτικούς μηχανισμούς και με την ελληνική σημαία στην καρδιά, βγήκαν στους δρόμους, στα βουνά, στα λιοπέτρια και ζήτησαν αυτό που οι αισχροί άγγλοι υπόσχονταν επί δεκαετίες και στο τέλος αρνούνταν να εκπληρώσουν: Την ΕΝΩΣΗ.
Μην ακούτε τις ανοησίες του ’60 και μετά. Μην ακούτε όσους σήμερα ακόμα σας λένε ότι ο αγώνας τότε εγινε για την Ανεξαρτησία. Κάποιοι πανε ακόμα παραπέρα. Λένε ότι ο αγώνας έγινε για την Δημοκρατία. Ναι, ο ο νεαρός δημοσιογράφος Νίκος Σαμψών στο «Μίλι του Θανάτου» στη Λευκωσία, εκτελούσε κι έφευγε, ρισκάροντας την ζωή του, για να δει κάποιους πολιτικούς μας βουλευτές…
Όχι φίλοι και φίλες. Ο Αγώνας τότε έγινε για την ΕΝΩΣΗ που άλλοι λόγοι δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί.
Και ναι, για την ΕΝΩΣΗ της Κύπρου με την υπόλοιπη Ελλάδα βγήκε ο Νίκος Σαμψών να ρισκάρει καθημερινά την ζωή του πολεμώντας τον δήθεν πολιτισμένο Κατακτητή που αγόρασε λες και ήταν ένα σακί πατάτες την Κύπρο το 1878 από τον βάρβαρο κατακτητή. Ο λεβέντης νέος Νίκος Σαμψών εμψυχωμένος από την μορφή του Γεωργίου Γρίβα, του επωνομαζόμενου ΑΡΧΗΓΟΥ ΔΙΓΕΝΗ, βγήκε και είδε τον θάνατο πολλές φορές να τον πλησιάζει απειλητικά, έχοντας στο μυαλό ότι ο Κύπριος πολίτης των χωριών και των πόλεων, του βουνού και της παραλίας, θα έπρεπε να γευτεί κι αυτός την ευτυχία που ένιωσε ο Κρητικός, ο Ροδίτης, ο Κερκυραίος, ο Μυτιληνιός, ο Χιώτης.
Κι ήξερε ότι ήθελε ΤΟΛΜΗ και ΑΡΕΤΗ η ελευθερία. Και τα είχε και τα δύο. Και το έδειξε όταν οι δυνάμεις κατοχής, έστελναν ειδικά εκπαιδευμένους να τον βρουν και να τον σκοτώσουν. Οι οποίοι πάντα αποτύγχαναν. Ακόμα και όταν η γνώριμη προδοσία της Αγγλόφιλης Μασονικής Ελίτ πλήρωνε τα τσιράκια της να δίνουν πληροφορίες για κείνον στους Άγγλους. Κάποια στιγμή αυτή η προδοσία των πληρωμένων τομαριών, των ρουφιάνων έφερε αποτελέσματα. Και ο Σαμψών συνελήφθη.
Για τα φριχτά βασανιστήρια στα οποία υποβλήθηκε και τη μαρτυρική ζωή του στις φυλακές της Κύπρου και της Αγγλίας, ως τιμωρία για τον άδολο πατριωτισμό του στη διάρκεια του τιτάνιου αγώνα της θρυλικής ΕΟΚΑ, που τον έκανε και τον ίδιο νάναι θρύλος και λυσσαλέα να κυνηγιέται από τους Άγγλους κα τα ντόπια ελεεινά όργανά του, θα πει ο ίδιος στα ανέκδοτα ακόμα απομνημονεύματα του:
«17 ημέρες και νύχτες υπέστην απάνθρωπα και ανείπωτα βασανιστήρια. Βασανιστήρια που ο ανθρώπινος νους είναι αδύνατον να εννοήσει. Το σώμα μου ήταν γεμάτο σημάδια από σβησμένα τσιγάρα. Έσβηναν τα αναμμένα τσιγάρα πάνω στο γυμνό μου δέρμα και αυτό τσουρουφλιζόταν. Μετά από λίγο η μυρωδιά καμένης σάρκας, της δικής μου σάρκας, ήταν διάχυτη σε όλον τον χώρο των βασανιστηρίων. Με χτυπούσαν με λύσσα. Με γκλοπς, με τους υποκόπανους των όπλων τους, με κάθε τι που έβρισκαν μπροστά τους. Υπέστην τεχνητούς πνιγμούς, την ίδια ώρα που οι βασανιστές μου με κλωτσούσαν με αγριότητα και ζητούσαν να μάθουν τα μυστικά της Οργάνωσης.
Από τα δάχτυλα των χεριών μου είχαν αφαιρέσει όλα τα νύχια. Πάντοτε με χαμόγελο και με περισσή ικανοποίηση. Έσπαζαν το ένα ποτήρι μετά το άλλο μπροστά μου, και έμπηγαν το σπασμένο κομμάτι πίσω από το νύχι και με μια απότομη κίνηση το έσπρωχναν πάνω και προς τα εμπρός. Το νύχι έβγαινε. Ο πόνος ήταν αφόρητος. Αλλά πιό αφόρητος ήταν ο πόνος από το σιδερένιο στεφάνη που σαν μέγγενη έσφιγγε το κεφάλι μου και οπου ο πόνος έφθανε τα όρια της τρέλας. Εγώ, Καθ’ όλη τη διάρκεια του μαρτυρίου μου, παρέμεινα σιωπηλός.
Κι όταν καταδικάστηκα δις εις θάνατον διά απαγχονισμού, ένοιωσα το σχοινί της αγχόνης γύρω από το λαιμό μου δεκάδες φορές στη διάρκεια δοκιμών για την εκτέλεση μου. Δεν πτοήθηκα. Δεν θα τους έδινα ποτέ την ικανοποίηση ότι με λύγισαν».
Ο Νίκος Σαμψών θα μπορούσε να ήταν ένας ακόμη Άγιος στο μακρύ συναξάρι των ανωνύμων και επωνύμων Αγίων της Κυπριακής εποποιίας. Ένας ακόμη μάρτυρας της Ελευθερίας. Που βασανίσθηκε φριχτά και απάνθρωπα και δε λύγισε. Άντεξε και εξευτέλισε τα σιχαμερα χαμερπή ανθρωποειδή που εφαρμόζοντας ενέργειες και πολιτικές των δήθεν πολιτισμένων κρατών, βασανίζουν όσους παλεύουν για τα ιδανικά της Ελευθερίας.
Όταν ο Νίκος Σαμψών καταδικάστηκε δις εις θάνατο από τους Άγγλους δυνάστες, η μητέρα του, η Θεανώ Λιασίδου Σαμψών, έγραψε αυτούς τους στίχους για τον δις θανατοποινίτη γιο της:
«Στα διπλά κιγκλιδώματα σαν ακουμπούσα,
Που ήσανε κατάμαυρα… πυκνά και φριχτά,
Θυμάμαι χαμόγελα θάρρους στο γιό μου σκορπούσα,
στα κελιά του θανάτου τα τόσο πνυκτά…
Μ’ ακόμη θυμάμαι
Πως άδραξα τότες κι εγώ την πελώρια δική σας ελπίδα
Και πως με πίστης λεπίδι έκοβα τα φριχτά τα σκοινιά
Πάλεψα, λες, με το Χάρο και πανώρια Πατρίδα
Εχάρισα της ζωής του παιδιού μου τη χάρη
Που δις εις θάνατο καταδίκη είχε πάρει».
Φυλακίσθηκε μαζί με τους πιο επικίνδυνους για τους Εγγλέζους αντάρτες του ΙΡΑ σε Φυλακές Υψίστης Ασφαλείας στην Βρετανία, εκεί που η υγρασία με την απελπισία του σχεδόν αδύνατου της επιχείρησης απόδρασης σου έπαιρνε καθημερινά την ζωή… Και παρά ταύτα προσπάθησε να αποδράσει…
Αφέθηκε λεύτερος, μόλις οι Άγγλοι αναγκασμένοι από τον Αγώνα της ΕΟΚΑ αλλά εχοντας εξασφαλίσει τα προνόμια που τους ήθελαν πάντα κυρίαρχους στο νησί, έδωσαν αυτήν την λεγόμενη λύση του δήθεν «εφικτού», την κολοβή Ανεξαρτησία – βάζοντας τους Τούρκους από το παράθυρο στο νέο Κράτος που δημιουργήθηκε, με δική μας συναίνεση.
Και αυτό φάνηκε στην τουρκανταρσία του 1963-64. Εκεί ο Νίκος πολέμησε γενναία και με αυτοθυσία ως εθελοντής, ηγούμενος κυριολεκτικά και μπροστάρης μιάς ομάδας περίπου 40 μαχητών, εισήλθε με επιχείρηση αυτοκτονίας στο καταληφθέν από τους βαρβάρους του Οθωμανικού υβριδίου στασιαστές, προάστιο της Ομορφίτας, απελευθερώνοντας τους Έλληνες κατοίκους και γλυτώνοντας τη μείζονα Λευκωσία από τα χειρότερα.
Δεν είναι υπερβολή να πω ότι η Λευκωσία θα είχε τουρκέψει το 1963 αν δεν ήταν ο Νίκος Σαμψών και η ομάδα του. Οι αγωνιστές της Εθελοντικής Εθνοφρουράς κράτησαν την Κύπρο ελεύθερη, περιορίζοντας τους στασιαστές στο 3% των εδαφών της Δημοκρατίας. Η απελευθέρωση της Ομορφίτας χαρακτηρίστηκε ως επιχείρηση αυτοκτονίας. Κανείς δεν τολμούσε να μπει στα οχυρά των μουτζαχίντ της TMT και των Μεχμετζίκ της ΤΟΥΡΔΥΚ. Με λίγες σφαίρες, χωρίς άλλα πυρομαχικά και χωρίς τη στήριξη οργανωμένου στρατού, μιας και ακόμα δεν υπήρχε Εθνική Φρουρά, μετατρέποντας εκσκαφείς σε αυτοσχέδια τεθωρακισμένα οχήματα, κατάφερε και ελευθέρωσε πανηγυρικά το προάστιο και κράτησε τους Έλληνες στη ζωή και στα σπίτια τους.
Έτυχε στα πλαίσια της έρευνας μου για το Κυπριακό και πήρα συνεντεύξεις από ανθρώπους που έζησαν τα γεγονότα στην Ομορφίτα και μάλιστα από ανήκοντες πολιτικά στον χώρο αυτών που θεωρούν σήμερα τους Τούρκους της Κύπρου «αδέλφια τους» και αυτό που μου είπαν είναι:
«δεν ξέρω τι λέει το Κόμμα για τον Σαμψών, αλλά αν δεν ήταν αυτός εκεί τότε στα Χριστούγεννα του 63 αρχες 64, δεν υπήρχε κανείς άλλος να μας σώσει από την βέβαιη σφαγή και την ατίμωση».
Από την Ομορφίτα, ο Νίκος Σαμψων μετέφερε την δράση του στη Μανσούρα και την Τηλλυρία όπου οι Ελληνικές δυνάμεις της πρώϊμης Εθνικής Φρουράς απέτρεψαν τουρκικό σχέδιο της συνένωσης των θυλάκων και της δημιουργίας ιδανικών συνθηκών διχοτόμησης της Κύπρου και έγινε θρύλος ανάμεσα στους συμπολεμιστές του και ανάμεσα στον λαό.
Αυτό τον Αγωνιστή, εμείς τον καταδικάσαμε σε εικοσαετή φυλάκιση και τον εκτελούσαμε καθημερινά ως εξιλαστήριο θύμα, έχοντας του φορτώσει ευκαιριακά και βολικά για όλους τους υπόλοιπους, τα λάθη ολόκληρου του ελληνισμού και του κυπριακού και του ελλαδικού ή αλλιώς μητροπολιτικού. Και ο ίδιος αδικημένος ως νεότερος Κολοκοτρώνης υπέμεινε στοϊκά την άδικη τιμωρία του, στο σύγχρονο Παλαμίδι της Λευκωσίας.
Έδωσε πολλές μάχες ο Νίκος Σαμψών και τις κέρδισε όλες. Όλες εκτός της μάχη με τον επάρατο εχθρό. Και έφυγε πικραμένος, αδικημένος και προδομένος. Προδομένος από την Ελλάδα στην οποία πίστεψε και είχε φάρο φωτοδότη για όλη του τη ζωή.
«Αγαπητέ Νίκο», έγραφε ο αείμνηστος Μανώλης Χριστοφίδης, πρώην Κυβερνητικός Εκπρόσωπος και Υπουργός Υγείας, στον επικήδειο λόγο του για το Νίκο Σαμψών,
«Υπήρξες πάντα ένα μεγάλο παιδί, με μεγάλη καρδιά. Στην καρδιά σου χωρούσαν όλοι οι φίλοι σου τόσο άνετα, που ο καθένας νόμιζε πως ολόκληρη η καρδιά σου ήταν δική του. Αγαπούσες τους φίλους σου και θυσιαζόσουν γι’ αυτούς. Μοιραζόσουν μαζί τους τα πάντα, γι’ αυτό και οι φίλοι σου, σου ανταπέδιδαν απλόχερα την αγάπη και την αφοσίωση τους. Συγκινητική και αξέχαστη η συμπαράσταση των φίλων σου στα δύσκολα, δίσεκτα χρόνια που περνούσες εντός και εκτός Κύπρου. Δεν γνώρισα ποτέ στη ζωή μου άνθρωπο με πιο πιστούς φίλους.
Μπροστά στο φέρετρο σου θεωρώ χρέος μου να ευχαριστήσω δημόσια τους αμέτρητους φίλους που για δεκαετίες ολόκληρες ολόψυχα και απλόχερα σου συμπαραστάθηκαν ηθικά και υλικά».
Ο Νίκος Σαμψών, δεν πούλησε τις ιδέες του στην νέα κατάσταση που δημιούργησε η Ανεξαρτησία. Μια ανεξαρτησία του βολέματος, που οι μισοί αγωνιστές πλέον από άλλο ρόλο, μισούσαν τους άλλους μισούς που αρνήθηκαν να συμπορευτούν. Αγωνιστές του χθες που πλαισίωσαν τις οργανικές θέσεις του νέου κράτους που δημιουργήθηκε και τις υπερασπίσθηκαν όπως και αυτόν που τους τις πρόσφερε, σθεναρά απέναντι στους χθεσινούς συναγωνιστές τους που έμειναν πιστοί στο όρκο τους που έδωσαν στην Φανερωμένη το 1954, τον όρκο που έλεγε ότι το τέλος του αγώνα δεν θα μπορούσε να είναι αλλο, εκτός από την Ένωσιν και μόνον την Ενωσιν.
Κάποιο βολεύτηκαν και με κάτι λιγότερο, πολύ λιγότερο. Όχι όμως ο Νίκος ο Σαμψών. Απλός δημοσιογράφος αρχικά και εκδότης μιας-δύο εφημερίδων μετά, έζησε μια ζωή μέσα στην οικονομική αβεβαιότητα. Δεν φρόντισε να αφήσει πλούτη και περιουσίες αμύθητες στην γυναίκα του και τα παιδιά του. Τους έχει όμως αφήσει την καλύτερη και σημαντικότερη κληρονομιά. Όλους εσάς που συνεχίζετε να τιμάτε Πολεμιστή της Ελευθερίας και της Ένωσης, τον σύζυγο και πατέρα, να μνημονεύετε μου τις παρακαταθήκες του και υπενθυμίζετε σε όλους τον άδολο πατριωτισμό του.
Βέβαια αυτά που αισθάνομαι εγώ και σχεδόν όλοι εσείς, δεν είναι κοινή πεποίθηση για όλους τους Έλληνες, είτε εκ μητροπ. Ελλάδος είτε Κυπρίους.
Και αυτό γιατί ο Νίκος Σαμψών επωμίσθηκε μόνος το βάρος της καταστροφής και της τραγωδίας του 1974. Συνειδητά αποδέχθηκε ευθύνες που δεν του ανήκαν.
Η κυπριακή μεταπολεμική της εισβολής κοινωνία επέλεξε το Νίκο Σαμψών ως ΑΠΟΔΙΟΠΟΜΠΑΙΟ ΤΡΑΓΟ για να μεταφέρει πάνω του το βάρος των πραξικοπηματικών αμαρτιών όλων. Και χιλιάδες κρύφτηκαν μαζι με τις ανομίες τους από πίσω του, ένθεν και ένθεν… Και το ΜΕΤΕΦΕΡΕ ΚΑΡΤΕΡΙΚΑ μέχρι θανάτου. Μαζί μ’ αυτόν βεβαίως μετέφερε και μεταφέρει ακόμα το βάρος τούτο και η οικογένεια του, η Βέρα η καρτερική σύζυγός του και τα παιδιά του η Μίνα και ο Σωτήρης μαζί με τα δικά τους παιδιά.
Ειλικρινά δεν θα ήθελα με τίποτα να ήμουν μέλος της οικογένειας του Νίκου Σαμψών αμέσως μετά την εισβολή.
Ποιος από σας θα ήθελε; Σε μια κοινωνία που γνώρισε για πρώτη φορά προσφυγιά, για πρώτη φορά εξαθλίωση σε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού και με καθημερινή παρουσίαση στον τύπο του Νίκου Σαμψών ως εμπνευστή, οργανωτή με τους στρατιωτικούς του χουντικού Ιωαννίδη, του άφρονος πραξικοπήματος που με τον α ή β τρόπο οδήγησε στην τουρκική εισβολή.
Ποιος θα ήθελε το παιδί του να πηγαίνει σχολείο και όλοι να το βλέπουν με μίσος ή στην καλύτερη περίπτωση σαν λεπρό, επειδή ήταν το παιδί του πραξικοπηματία Νίκου Σαμψών.
Ποιά από σας θα ήθελε να είναι στην θέση της Βέρας και να πηγαίνει για ψώνια και όλοι να την κοιτάνε και να λένε, η γυναίκα του «Προδότη»!
Παρά ταύτα, κλάδο ελαίας έτεινε ο Μακάριος επιστρέφοντας στην Κύπρο μετά το πραξικόπημα. Κι ενώ την λήθη την εννοούσε με ήτα και ήταν αυτή που θα μπορούσε να επουλώσει τα τραύματα, μόνο λίθοι με γιώτα και όμικρον γιώτα, υπήρξαν για το Νίκο Σαμψών και την οικογένεια του. Πέτρες που χτύπησαν ανελέητα τον ίδιο και εκείνους, όπως έγραψε κάποτε σε άρθρο της στη «ΜΑΧΗ», την εφημερίδα του Νίκου της, η Βέρα Σαμψών. «Λήθη και λίθοι» ήταν ο τίτλος του άρθρου.
Η ηρωίδα Βέρα που ανέβηκε και ακόμα ανεβαίνει το δικό της Γολγοθά. Που είχε να φροντίσει τα δίσεκτα εκείνα χρόνια σύζυγο στη φυλακή και στην εξορία, μια παράλυτη μάνα, ένα υπερήλικα πατέρα, δύο ανήλικα παιδιά και άλλα δύο πολυαγαπημένα τέκνα, τη «ΜΑΧΗ» και το «ΘΑΡΡΟΣ». Τη Βέρα, που ενώ ο άντρας της βρισκότανε στα ξένα, πεινασμένος και ρακένδυτος, έθαψε και τους γονείς της και τους γονείς του. Τραγική ήταν η δική σου μοίρα Νίκο μας. Τραγική όμως και η δική της.
Στα μεγάλα νεοελληνικά λεξικά, στη έκφραση «ΕΞΙΛΑΣΤΗΡΙΟ ΘΥΜΑ» δίνονται οι ακόλουθες ερμηνείες:
«Αυτός που σκόπιμα θεωρείται ένοχος για σφάλματα και αδικήματα που διέπραξαν άλλοι».
«Αυτός που αν και είναι τουλάχιστον λιγότερο υπεύθυνος για κάτι, τιμωρείται προκειμένου να απονεμηθεί τυπικά δικαιοσύνη, ενώ δεν λογοδοτούν οι πραγματικοί ένοχοι».Ο Νίκος Σαμψών εμπίπτει σε κάθε μια από τις ερμηνείες αυτές. Χωρίς να είναι ο εμπνευστής ή ο οργανωτής, ή ο εκτελεστής του πραξικοπήματος, όπως αποφάνθηκε το Δικαστήριο, πλήρωσε και είναι ο μόνος που πλήρωσε για το πραξικόπημα.
Οι πραγματικοί ένοχοι του πραξικοπήματος και της συμφοράς δεν λογοδότησαν. Ούτε όταν ο φάκελος της Κύπρου ήταν κλειστός ούτε όταν άνοιξε για να κλείσει ούτε όταν δήθεν ξανάνοιξε για να εξυπηρετήσει μικροκομματικά και μικροπολιτικά συμφέροντα στην Κύπρο. Αντίθετα όλοι ανεξαιρέτως έτυχαν τιμών και διακρίσεων. Και στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Στη συνεδρία της Βουλής των Αντιπροσώπων στις 11 Ιουλίου, 1974, εν μέσω του εμφύλιου σπαραγμού και τέσσερις μόνο μέρες πριν το πραξικόπημα, ο Νίκος Σαμψών ως βουλευτής, από βήματος έλεγε τα εξής, τα οποία εμφαίνονται στα πρακτικά της συνεδρίας στη σελίδα 1304:
«Ανησυχών διά την εξέλιξη των Εθνικών μας πεπρωμένων και της Εθνικής μας ύπαρξης […] πιστεύω ότι θα κλαύσωμεν επί ερειπίων και οι Τούρκοι οι οποίοι βρίσκονται προ των πυλών μας δεν θα ενδιαφερθούν την ώρα που θα σφάζουν το λαό αυτόν να μάθουν αν ο «α» ή ο «β» ήτο Μακαριακός ή αντιμακαριακός. Κοινή είναι η μοίρα των Ελλήνων της Κύπρου από τους Τούρκους. Ας συνετισθώμεν όλων και ας εύρωμεν τρόπους συνεννοήσεως διά να κρατηθεί η Κύπρος ελευθέρα».
ΑΥΤΟΝ ΘΕΩΡΗΣΑΝ ΚΑΠΟΙΟΙ ΠΡΟΔΟΤΗ…
Με πρωτοβουλία του Νίκου Σαμψών έγινε παραμονές του Πραξικοπήματος σύσκεψη και συστάθηκε επιτροπή από βουλευτές και άλλους πολιτικούς παράγοντες σκοπός της οποίας ήταν να αναπτύξει δραστηριότητα για ομαλοποίηση των σχέσεων Αθηνών-Λευκωσίας, χάρη του Εθνικού Συμφέροντος.
Εγώ προσωπικά αυτό το διάτρητο κουρέλι που κάποιοι ονόμασαν ΠΟΡΙΣΜΑ το μελέτησα οσο λίγοι και με βάση την 40ετή ενασχόληση μου με την μελέτη όλων των γεγονότων του 1974 στο νησί, προσπάθησα να βρω ποια ήταν η εμπλοκή του Νίκου Σαμψών στο Πραξικόπημα. Έψαξα με γνώμονα όσα υποστήριζε ο Νίκος στις συνεντεύξεις του για το πως έφτασε να γίνει ΠτΔ των Πραξικοπηματιών.
Ανακάλυψα ότι η ιστορία που ανέφερε με τους 4 άοπλους στρατιώτες της ξυλοσχιστικής της Τσερίου ήταν αλήθεια. Έμαθα ποιοι ήταν οι στρατιώτες και έφτασα να μάθω ότι ένας εκ των τεσσάρων ζούσε. Βρήκα με την βοήθεια εφέδρου αξιωματικού τότε της μονάδας του, ποιος είναι τα στοιχεία του και αν θα μπορούσε να μας εξιστορήσει όλη την αλληλουχία των γεγονότων – που ειρήσθω εν παρόδω ο εμμονικός Πρόεδρος της Επιτροπής του Φακέλλου ειρωνευόταν συστηματικά… αρνούμενος να ψάξει ο ίδιος ως όφειλε για τα στοιχεία αυτά. Μα πως να ψάξει αφού θα του χαλούσαν το αφήγημα και το προκαθορισμένο στην κεφάλα του Πόρισμα!
Βρέθηκε λοιπόν ο στρατιώτης ο οποίος δεν ανήκε στον ιδεολογικό χώρο που ανήκε ο Νίκος Σαμψών. Το αναφέρω γιατί είναι σημαντικό. Όπως σημαντική ήταν η αναφορά του κ. Τσαγγάρη αξιωματικού του Εφεδρικού σε αυτό εδώ το μνημόσυνο πριν μερικά χρόνια… Διότι είναι μαρτυρίες όχι συντρόφων σου αλλά ανθρώπων που βρέθηκες και απέναντι.
Ο στρατιώτης λοιπόν αυτός μας είπε on camera με το ονοματεπώνυμο του, ότι ακριβώς υποστήριζε ο Νίκος Σαμψών. Πως τυχαία περνώντας δλδ από την ξυλοσχιστική πηγαίνοντας από την Φάρμα προς την εφημερίδα Μάχη, εν μέσω συμπλοκών, τους βρήκε να κόβουν ξύλα για κατασκευή παραπηγμάτων στο BMH χωρίς οπλισμό, φοβούμενους για την ζωή τους, αν φιλο-Μακαριακοί κατέβαιναν οπλισμένοι από το Τσέρι προς Λευκωσία, προκειμένου να λάβουν μερος στις συμπλοκές. Τους έβαλε στο αυτοκίνητό του μαζί με το Λαντ Ροβερ τους και με την φρουρά του ως βουλευτής, τους πήγε στην αεροπορική βάση Λακατάμειας, όπου ο διοικητής δεν τους επέτρεψε να μπουν μιας και ήταν όλη η βάση σε κατάσταση συναγερμού. Μίλησε όμως με το τηλέφωνο της βάσης και του είπαν να τους πάει στην Λευκωσία. Έτσι κι έγινε.
Σε μπλόκο εκει στην ξενοδοχειακή σχολή, οι στρατιώτες ανάσαναν ανακουφισμένοι και πήγαν στην μονάδα τους, όμως ο Νίκος έμεινε γιατί αφοπλίστηκαν οι αστυνομικοί συνοδοί του. Διαμαρτυρόμενος για αυτό και ζητώντας να μην συλληφθούν συνάντησε γνωστό του Αξιωματικό ο οποίος του ζήτησε να πάει να του φέρει δύο άτομα που είχαν δεχθεί μια προσέγγιση για να αναλάμβαναν ΠτΔ σε περίπτωση επικράτησης του πραξικοπήματος.
Ο Νίκος δέχθηκε και στον μεν πρώτο αφού με δυσκολίες βρήκε το σπίτι του, έμαθε από την γυναίκα του ότι βρισκόταν στο εξωτερικό, για τον δε δεύτερο ενημερώθηκε επίσης από την γυναίκα του ότι ήταν ασθενής. Γυρνώντας στον χώρο που είχε μεταφερθεί το Α/ΓΕΕΦ και αναφέροντας τι είχε συμβεί, το ματι του αξιωματικού γυάλισε. Είπε «Νίκο, έχουμε άλλον ένα προσεγγίσει, να δούμε! Αλλά εσύ Νίκο πρέπει να γινεις Υπουργός Εσωτερικών, να αποφύγουμε εμφύλιο». Και γυρνώντας προς τον αστυνομικό συνοδο του είπε: «Πηγαινε σπιτι του και φέρε ένα σακκακι και μια γραβατα και βρειτε τον Γεννάδιο να τον ορκίσει, αρχικά σαν Υπουργό».
Η Βέρα μόλις ο αστυνομικός πήγε στην Φάρμα και ζήτησε το σακάκι και την γραβάτα έπεσε με δύναμη στον καναπέ και είπε «Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό»! ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΗΤΑΝ… ΝΑΙ ΒΕΡΑ… ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ!Γυρνώντας ο αστυνομικός με το σακάκι βρίσκει τον συνάδελφό του δεύτερο αστυνομικό της συνοδείας του Σαμψών να του λέει: «Τι Υπουργός; Μεγάλες δόξες ο μαστρος μας. Τον κάνουν ΠτΔ, γιατί κι άλλος που είχαν σίγουρο, αρνήθηκε να δεχθεί»!
Κι έτσι από εκείνη την στιγμή ο Νίκος Σαμψών έριξε ταφόπλακα στο μέλλον του και σαν άτομο και σαν επαγγελματίας και σαν πολιτικός αλλά και στο μέλλον της οικογένειάς του. Όμως κανείς δεν λέει ότι η αποδοχή αυτού του ρόλου, τον έκανε να παλέψει ενεργά για μερικές κρίσιμες παραμέτρους που ηθελημένα κάποιοι προσπερνούν!
Αγωνίστηκε στις μέρες που ασκούσε την εξουσία για την προστασία της Βουλής των Αντιπροσώπων και των μελών της, πολιτικών αρχηγών και πολιτικών παραγόντων. Απέτρεψε εκδικήσεις και αντεκδικήσεις, σε μεγάλο βαθμό δικαιολογημένες με βάση τι αποκαλύφθηκε στα κολαστήρια των αντιφρονούντων, δεν επέτρεψε τον αδελφοκτόνο σπαραγμό και έσωσε από βέβαιο θάνατο πολλούς πάρα πολλούς φιλο-Μακαριακούς, είτε του Εφεδρικού, είτε της Αστυνομίας, είτε δημοσίων προσώπων και πολιτικών που βρέθηκαν εκτεθειμένοι με το πραξικόπημα.
Πολλοί χρωστούν σήμερα τη ζωή τους στο Νίκο Σαμψών, αλλά το ξέχασαν.. Ήθελαν και το ξέχασαν.
Μην κακοχαρακτηριστούν σε μια ανιστόρητη κοινωνία που μόνη γνώση της είναι ο μικρόκοσμος της και οι λόγοι του καφενέ που αναπαρήχθησαν από τους επιτήδειους. Επιτέλους, μια δημόσια και όχι όπως συνηθίζουν πίσω από κλειστές πόρτες δήλωση τους, έστω και τώρα, θα είναι καλό μνημόσυνο στο σωτήρα τους και χρήσιμο στοιχείο στο δικαστήριο και στις δέλτους της ιστορίας.
Κατά την τουρκική εισβολή ο Νίκος Σαμψών αγωνίστηκε για τη σωτηρία της Κύπρου. Οι τούρκικοι θύλακες έπεσαν. Η εισβολή μέχρι και την ημέρα της παραίτησης του δεν είχε επιτύχει. 1-2% κυπριακής γης κατείχε ο Αττίλας στις 22 Ιουλίου, 1974 και όπως οι ίδιοι οι στρατηγοί της εισβολής ομολογούν, η πρώτη φάση της επιχείρησης είχε αποτύχει, ενώ ο ίδιος ο Ντενκτάς ζήτησε ελικόπτερο για να τον φυγαδεύσει με την οικογένεια του στην Τουρκία, ιδίως κατά την επίθεση της ΕΛΔΥΚ στο Κιόνελι.
Τα απόρρητα έγγραφα του Λευκού Οίκου και του State Department που καθημερινά αποχαρακτηρίζονται και βλέπουν το φως της δημοσιότητας, επιβεβαιώνουν περίτρανα ότι ο Νίκος Σαμψών όχι μόνο καμία σχέση είχε με το πραξικόπημα, όχι μόνο δεν ήταν ελεγχόμενος από κανένα, αλλά και ότι επί προεδρίας του η πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής απέτυχε πλήρως.
Χαρακτηριστικά αναφέρω έγγραφο της 20ης Ιουλίου, 1974, -πρωί στην Αμερική, απόγευμα στην Κύπρο με τη διαφορά της ώρας- που καταγράφει τη συνομιλία του Τούρκου Πρωθυπουργού Ετζεβίτ με τον Υπουργό Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών Χένρι Κίσινγκερ, στην οποία ο Ετζεβίτ ζητά απεγνωσμένα από τον Κίσινγκερ να μεριμνήσει για κατάπαυση του πυρός, επειδή η εισβολή απέτυχε δλδ δεν πήγαινε όπως είχαν σχεδιάσει.
Σε άλλο έγγραφο που έφερε στην δημοσιότητα ο Νίκος Λυγερός, ο Κίσινγκερ ρώτησε ποιος ανέλαβε ΠτΔ των Πραξικοπηματιών και όταν του είπαν ο Νίκος Σαμψών η απάντηση του ήταν Never heard of him (δεν ξανάκουσα για αυτόν ποτέ!). Δεν είχε ξανακούσει για αυτόν που ο παραχαράκτης της Ιστορίας στο ΠΟΡΙΣΜΑ της Κυπριακής Βουλής προσπάθησε με έναν απίθανο, έναν και μοναδικό μάρτυρα, ιδίων πολιτικών πεποιθήσεων με τον ίδιο, να επιβάλλει την άποψη ότι ο Νίκος Σαμψών με τον Εκδότη Λαμπράκη στον Πόρο σχεδίασε το Πραξικόπημα… Και ότι του το είπε ο ίδιος. Και ο μάρτυρας θεωρήθηκε αξιόπιστος παρά το ότι άλλαξε την κατάθεση του ως προς την ημερομηνία της συνάντησής του με τον Νίκο Σαμψών όσες φορές χρειαζόταν, όταν ανακάλυπταν ότι εκείνη την μέρα που έλεγε ότι τον είδε, ο Σαμψών ήταν στην Κύπρο και όχι στον Πόρο…
Μέσα στον κυκεώνα και τον κουρνιακτό του πραξικοπήματος, ο Νίκος Σαμψών επέλεξε να είναι εκείνος που θα αναλάμβανε το βάρος να σώσει την Πατρίδα, όταν όλοι οι άλλοι αποποιήθηκαν των ευθυνών τους και του εθνικού καθήκοντος.
Ήξερε τις συνέπειες των πράξεων του. Ήξερε τι τον περίμενε από μια Πατρίδα αγνωμονούσα. Γνώριζε ποια θα ήταν η τύχη του από το Μακαριακό Καθεστώς. Έπραξε αυτό που του έλεγε η συνείδηση του. Επέλεξε να βοηθήσει την Κύπρο στη πιο δύσκολη στιγμή της νεότερης ιστορίας της.
Αγωνιστής μα πάνω απ’ όλα άνθρωπος, μαχητής μα ακόμα περισσότερο αγνός ιδεολόγος, ήρωας μα πιο πολύ Έλληνας. Πάνω από όλα Έλληνας.
Πίστεψε ο Νίκος Σαμψών στην εξ Ελλάδος βοήθεια για αντιμετώπιση του εισβολέα και στο τέλος, όταν του ζήτησαν να δεχθεί την συνένωση του προγεφυρώματος στην περιοχή της απόβασης με τους λιγοστούς τουρκικούς εναπομείναντες θυλάκους, απογοητευμένος και διπλά προδομένος έκλαψε πικρά. Κατάλαβε το μέγεθος της προδοσίας της χούντας των Αθηνών και της κυβέρνησης που την διαδέχθηκε μεταά την βαρύγδουπη πτώση της. Και να φανταστεί κανείς ότι δεν γνώριζε, όπως δεν θα γνώριζε κανείς μας αν δεν έβγαιναν στην δημοσιότητα από τον Λεωνίδα Λεωνίδου και την Φανούλα Αργυρού τα Απόρρητα Αρχεία του Foreign Office, τον τρίτο πυλώνα της προδοσίας, που ήταν αυτός που κάλεσε την Τουρκία να επέμβει ως εγγυήτρια δύναμη για να αποκαταστήσει την νομιμότητα του 60 που ο ;iδιος παραβίασε το 63.
Και όλα τα βάρη έπεσαν ΜΟΝΟ στην Ελλάδα και σε όσους πίστευαν, πιστεύουν και θα πιστεύουν στην Ελλάδα. Όμως, η Ελλάδα είναι ιδέα, διαμελισμένη σε άμετρους θαλάσσιους βράχους, όπου φωλιάζουν οι αετοί της αρετής, είναι οι θάλασσες, ο ουρανός και τα βουνά μας, και η λεβέντικη Ελληνική ψυχή. Που δεν μπορούμε να αρνηθούμε ούτε και να προδώσουμε
Στις 31 Αυγούστου 1976, το κακουργιοδικείο επέβαλε στο Νίκο Σαμψών ποινή 20ετους φυλάκισης. Είκοσι ακριβώς χρόνια μετά από την επιχείρηση του Νοσοκομείου, για απελευθέρωση του Πολύκαρπου Γιωρκάτζη, της οποίας ηγήθηκε ο ίδιος.
Όταν ο Νίκος Σαμψών ρωτήθηκε από τους δικαστές του τι έχει να πει πριν του επιβληθεί η ποινή, δεν αρνήθηκε τις πράξεις του, δεν κρύφτηκε, δεν κλαψούρισε, δεν εκλιπάρησε. Δήλωσε ενώπιον των δικαστών που τον δίκασαν πως παλικαρίσια έμαθε να ζει και να πολεμά και παρέδωσε τον εαυτό του στην κρίση της αδέκαστης ιστορίας, λέγοντας τούτα τα συγκλονιστικά λόγια:
«Έντιμοι κύριοι δικαστές,
[…] Δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει πως μέσα στο χάος που δημιουργείται σαν η Δημοκρατία καταλυθεί, υπάρχουν περιθώρια εθνικής προσφοράς προς κατευνασμό των παθών και αποφυγή των συμφορών του διχασμού που μαστίζει τις αντιμαχόμενες μερίδες, ιδιαίτερα σαν οι μερίδες αυτές είναι ομοιογενείς και αποτελούνται αποκλειστικά από Έλληνες αδελφούς.
Ο Νομοθέτης αναγνωρίζει τούτη την αλήθεια και την πραγματικότητα, θέλοντας όμως να κατοχυρώσει σαν ένα υπέρτερο αγαθό τη Δημοκρατία, τιμωρεί και αυτόν που καταλύει τη Δημοκρατία και αυτόν που καταλαμβάνει αξίωμα σαν η Δημοκρατία καταλυθεί.
Έτσι στο διάβα της Ιστορίας βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι, τιμημένες μορφές του λαού τους, στις κρίσιμες στιγμές κατάλυσης της Δημοκρατίας και του Διχασμού, μπροστά στο τεράστιο δίλημμα της προσφοράς. Και το έλυσαν προσφέροντας. Οι νόμοι της Πολιτείας τους καταδίκασαν, στην Ιστορία όμως των Λαών τους παραμένουν τιμημένοι τραγικοί ήρωες.
Το ίδιο δίλημμα αντιμετώπισα κι εγώ στις 15 Ιουλίου 1974, και το ξεπέρασα προσφέροντας, ακούγοντας στη φωνή του φυσικού δικαίου και γνωρίζοντας τη Νομοθεσία της Πατρίδας μου. Μπροστά στην Πατρίδα δεν υπάρχει για μένα όριο προσφοράς.
Η Πολιτεία είναι υπόχρεως να με καταδικάσει γιατί το επιβάλλουν οι Νόμοι της. Είμαι υπόχρεος να δεχτώ την καταδίκη σαν φυσική συνέχεια της πορείας που διάλεξα και γιατί το επιβάλλει ο Νόμος της Πατρίδας.
Μ’ αυτές τις σκέψεις θα ήταν αυτοδιάψευση του εαυτού μου αν σας έλεγα πως μετάνιωσα για τις πράξεις μου.
Η Ιστορία θα κρίνει…».
Αυτός Ελληνίδες, Έλληνες, ήταν ο Νίκος Σαμψών. Μπορούσε να είχε γλυτώσει το σαρκίο του αν παρέδιδε τα χιλιάδες συγχαρητήρια τηλεγραφήματα που έλαβε μετά την επικράτηση του Πραξικοπήματος. Ήξερε ότι αυτό θα προκαλούσε κοινωνική κατάρρευση. και δεν το έκανε..
Ίσως έπρεπε να το κάνει… κι όπως λέω εγώ στα παιδιά του, για την προστασία της μνήμης του πατέρα τους πρέπει να το κάνουν κι εκεί θα γίνει η απομυθοποίηση μιας ολόκληρης «δήθεν» κοινωνίας…
Σήμερα ο λαός μας τελεί υπό το κράτος ασύμμετρης απειλής.
Ο Λαός μας, ο ίδιος λαός που μαρτύρησε στα κολαστήρια της Ομορφίτας, των Πλατρών, της Πύλας, του Περγάμους, της Κοκκινοτριμιθιάς, οι Έλληνες της Κύπρου που μαρτύρησαν στο ικρίωμα της αγχόνης,
Οι Έλληνες της Κύπρου που βασανίσθηκαν στο σπέσιαλ μπραντς των αποικιοκρατών, όπου οι Αγαρηνοί Τούρκοι εν αγαστή συνεργασία με τους ευγενείς της Αυτής Μεγαλειότητος, με τους φονιάδες μικρών παιδιών στην Κένυα, τους φονιάδες και βιαστές του λαού του Άντεν την ίδια εποχή, έδωσαν δείγματα πολιτισμού.
Οι Έλληνες της Κύπρου για τους οποίους Έλληνες της μητροπ. Ελλάδας έδωσαν την μια και μοναδική ζωή τους υπερασπιζόμενοι και τους ίδιους σαν άτομα αλλά και την Κύπρο.
Αυτός ο λαός απειλείται με εθνική και κατά συνέπεια και με φυσική εξόντωση.
Αυτή όμως η μνήμη των μεγάλων στιγμών της Ιστορίας μας, αποτελεί ταυτόχρονα και την ασφαλιστική δικλείδα ενάντια στον εθνικό αφανισμό.
Τη στάση μας απέναντι στον Αττίλα την καθορίζουν 50 αιώνες Ελληνικής Ιστορίας.
Πέντε χιλιάδες χρόνια τώρα συνεχίζεται η πορεία των Ελλήνων της Κύπρου.
Πέντε χιλιάδες χρόνια δεν νικηθήκαμε από κανένα θάνατο,
Από κανένα κατακλυσμό, από κανένα νόμο και καμιά οργή της ιστορίας.
Δεν νικηθήκαμε ούτε σαν λαός ούτε σαν Έλληνες.
Πριν 24 χρόνια στην κηδεία του πατέρα μου, σας είχα υποσχεθεί ότι τη σημαία του αγώνα θα την κρατήσουμε ψηλά. Τήρησα και θα τηρήσω τούτη μου την υπόσχεση. Είμαστε αποφασισμένοι να σταθούμε στη γη που μας γέννησε.
Δεν απεμπολούμε ούτε είμαστε διατεθειμένοι να απεμπολίσουμε κυριαρχικά δικαιώματα και τους προαιώνιους πόθους του κυπριακού ελληνισμού.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για Nέα Kαρπασία, Nέα Aμμόχωστο, Nέα Kερύνεια, Nέα Mόρφου.
Πατρίδα μας είναι η Kύπρος, όλη η Kύπρος και σε αυτήν θα μείνουμε, μέχρι να ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΕΙ. Η συνθηκολόγηση αξιών και πιστεύω, για οποιοδήποτε λόγο και προς εξυπηρέτηση οποιουδήποτε σκοπού και στόχου, δεν αποτελούσε ποτέ επιλογή για κανένα ακληθινό Ελληνα Κύπριο. Δηλώσεις που αδικαιολόγητα επιρρίπτουν ευθύνες στην Εθνικόφρονα Παράταξη για την Εθνική Τραγωδία, προσβάλλουν τα μέγιστα την Εθνικόφρονα Παράταξη και όχι μόνο δεν τις ασπάζομαι αλλά τις καταδικάζω ανεπιφύλακτα.
Η επιλεκτική εμφάνιση γεγονότων ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗ που γράφει την Ιστορία. ΘΑΡΣΕΙ ΛΕΓΩΝ ΤΟ ΑΛΗΘΕΣ ΟΥ ΣΦΑΛΕΙ ΠΟΤΕ.
Οσοι θεωρούν την Εθνικόφρονα Παράταξη υπαίτια της σημερινής κατάστασης, ξέρουν ότι χαλκεύουν την ιστορία και φτύνουν στους τάφους των ηρώων μας. Aς μη λιγοψυχούμε. Δεν υπάρχουν για μας χαμένες πατρίδες, όποιος κι’ αν είναι ο πολιτικός ρεαλισμός που προσπαθεί να μας το επιβάλει και διεκδικούμε και θα διεκδικούμε μέχρι τέλους και την τελευταία σπιθαμή ελληνικής λατρευτής κατεχόμενης Πατρίδας.
Δεν δεχόμαστε να υποστείλουμε την γαλανόλευκη ψυχή μας. Δεν δεχόμαστε οι οποιοιδήποτε αδαείς και ανιστόρητοι να μας κανοναρχούν συνεχώς πως δεν είμαστε Έλληνες αλλά κάτι άλλο, να επιχειρούν να παραχαράξουν την ιστορία μας, για να συνάδει με τις ευτελείς αξίες μιας φυλής που δέχεται αγόγγυστα την μεταλλαγμένη κατοχή και δεν βλέπει εκλεκτικά την σημαία του κατακτητή στον Πενταδάκτυλο.
Δεν θα υποστείλουμε λοιπόν τη ψυχή μας. Θα παραμείνει αναπεπταμένη και σαν δροσάτο αέρι θα φτερουγίζει για να θυμίζει πάντα τους αγώνες του Νίκου Σαμψών.
Του το οφείλουμε…
Αιωνία σου η μνήμη Νίκο μας. Να είναι η οικογένειά σου περήφανη για το ΜΙΛΙ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ, για την προσφορά του στην τουρκανταρσία του 1963, την Ομορφίτα, τη Μανσούρα. Τον τραγικό ρόλο που του επιφύλαξε η μοίρα το καυτό εκείνο καλοκαίρι του 1974.
Και αν και εκνευρίζομαι όταν ακούω την λέξη ΑΘΑΝΑΤΟΣ που μηχανικά λένε όλοι στις επετείους και στα μνημόσυνα θεωρώντας ότι με αυτό έκαναν το πατριωτικό τους αλλά και το φιλικό προς τον τιμώμενο καθήκον, εδώ θα κάνω μια εξαίρεση και θα σας ζητήσω να φωνάξετε όλοι
ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΑΜΨΩΝ, Ο ΑΤΡΩΤΟΣ – ΑΘΑΝΑΤΟΣ
