του Ευθ. Π. Πέτρου
Τέτοιες ημέρες, αρχές Δεκεμβρίου η Ελλάς έπρεπε να πανηγυρίζει. Είναι η επέτειος των νικηφόρων ναυμαχιών, δια των οποίων εκρίθη η κυριαρχία του Αιγαίου και εν πολλοίς η έκβασις των Βαλκανικών πολέμων. Όμως δυστυχώς η πρόσφατος ιστορία μας έχει και άλλα γεγονότα τα οποία σκιάζουν την λαμπρότητα των ημερών. Υπάρχει και ο Δεκέμβριος του 1944, ο μήνας κατά τον οποίον μετά ένα σκληρό πόλεμο, οι Έλληνες έπρεπε και πάλι να πάρουν τα όπλα για να υπερασπισθούν την Ελλάδα απέναντι στην λαίλαπα του ερυθρού ολοκληρωτισμού. Τότε δόθηκε η μάχη των Αθηνών απέναντι σε αυτούς που προσποιούμενοι τους αντιστασιακούς απεργάζονταν σχέδια υποδουλώσεως της Ελλάδος στον χειρότερο εχθρό.
Δεν είναι αλήθεια ότι τους Γερμανούς εξεδίωξαν οι αντιστασιακές ομάδες. Οι Γερμανοί απεχώρησαν συγκροτημένα από την Αθήνα και τις άλλες ελληνικές πόλεις. Υπέστειλαν την σημαία τους από την Ακρόπολη (η μόνη επιβεβαιωμένη υποστολή της ναζιστικής σημαίας από τον Ιερό Βράχο) κατέθεσαν στέφανο στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτου και απήλθαν συγκροτημένοι και αουφέκιστοι. Οι κατ’ όνομα αντιστασιακοί δεν ενδιεφέρθησαν ποτέ να πολεμήσουν τους Γερμανούς. Προετοιμάζονταν για την άλωση του ελληνικού Κράτους. Και προς τούτο εξαπέλυσαν τον Δεκέμβριο του 1944 την ανταρσία προς κατάλυσίν του. Είχαν κάνει βεβαίως και την προεργασία τους.
Παραθέτουμε στοιχεία από το έργο της Διευθύνσεως Ιστορίας Στρατού (ΔΙΣ) του ΓΕΣ με τίτλο: «Αρχεία Εθνικής Αντίστασης». Στον Ε΄ τόμο αναφέρει:
α. Στη σελίδα 167, βρίσκουμε το σύμφωνο Πετριτσίου της «12 Ιούλη 1943», σύμφωνα με το οποίο οι σύντροφοι Γιάννης Ιωαννίδης και Δουσάν Δασκάλωφ, συμφώνησαν, μεταξύ των άλλων, την εγκαθίδρυση στα Βαλκάνια, Ένωσης Σοβιετικών Δημοκρατιών που θα περιλαμβάνει την Ελλάδα, τη Μακεδονία (!) και τη Σερβία, ενώ δίδεται στη Βουλγαρία έξοδος στο Αιγαίο (από πού άραγε;).
β. Στη σελίδα 203, θα διαβάσει ο αναγνώστης, τι συνυπέγραψαν ο σ. καπετάν Κίτσος με τον Γερμανό ταγματάρχη Έρικ Φένσκε στο Σύμφωνο του Λειβαδίου, την 1η Σεπτεμβρίου του 1944, δηλαδή λίγο πριν φύγουν οι Γερμανοί. Πρώτο και καλύτερο ότι ο ΕΛΑΣ «αναλαμβάνει την υποχρέωσιν να μην εμποδίση την υποχώρησιν του Γερμανικού στρατού, μπαίνοντας σε κάθε εκκενούμενο τμήμα, μετά και την υποχώρησιν και του τελευταίου Γερμανού Στρατιώτου».
γ. Μία σελίδα μετά, στη 204, υπάρχει το Σύμφωνο του Μελισσοχωρίου, που υπέγραψαν στις 20 Σεπτεμβρίου του 1944, οι Βούλγαροι Φιλίπποβοτς και Γιούνωφ και ο Έλληνας Στασινόπουλος. Στο σύμφωνο αυτό, μεταξύ των άλλων ωραίων αποφασίστηκε όπως «το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και ο ΕΛΑΣ αναλαμβάνουν να σχηματίσουν μία διεθνή Μακεδονία, μετά το τέλος του πολέμου».
Σήμερα 81 χρόνια από το μαύρο 1944 και το αποτρόπαιο έγκλημα του ΚΚΕ για τη βίαιη κατάληψη της εξουσίας, ο κίνδυνος είναι ακόμα μεγαλύτερος. Οι εχθροί μπήκαν πλέον στην πόλη και ροκανίζουν τα θεμέλια του Ελληνισμού. Διάφοροι απίθανοι πριονίζουν το τρίπτυχο πάνω στο οποίο ο Ελληνισμός στηρίχτηκε 3.000 χρόνια τώρα την Πατρίδα, τη Θρησκεία και την Οικογένεια. Εμείς έχοντας πάντα στην καρδιά μας το παράδειγμα του Μακρυγιάννη που ας είναι για μας φωτεινό ορθωνόμαστε τοίχος απροσπέλαστος στα υποχθόνια σχέδιά τους με την υπόσχεση ότι «δεν θα περάσουν», όπως φώναξε ο ήρωας διοικητής του Συντάγματος Μακρυγιάννη συνταγματάρχης Χωροφυλακής Γεώργιος Σαμουήλ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που σκεπάζει τους ήρωές του Μακρυγιάννη.
Υποχρέωση όλων μας, αύριο να είμαστε εκεί. Στο παρεκκλήσιο του Συντάγματος Χωροφυλακής Μακρυγιάννη, όπου θα τελεσθεί το ετήσιο μνημόσυνο των πεσόντων της μάχης των Αθηνών. Τους οφείλουμε. Η επίσημη Πολιτεία θα απουσιάζει . Το γνωρίζουμε. Ας αισχύνονται για αυτό οι εκπρόσωποί της.
