Στα τέλη του Μαΐου του 1917 η Ελλάδα έζησε συγκλονιστικές μέρες. Η κορύφωση του Εθνικού Διχασμού σημαδεύτηκε με τον εξαναγκασμό σε παραίτηση του στρατηλάτη βασιλιά Κωνσταντίνου και την ανάρρηση στον θρόνο του διαδόχου Αλέξανδρου σύμφωνα με τις επιθυμίες της Αντάντ.
Την 28η Μαΐου 1917, η Θεσσαλία, ήδη από μήνες αποστρατικοποιημένη ουσιαστικά, σε ένδειξη καλής θελήσεως από το βασιλικό καθεστώς, δέχεται την εισβολή δυνάμεως 20.000 ανδρών του στρατηγού Σαράιγ και «καταλαμβάνεται» από τις δυνάμεις της Αντάντ. Αν και σύμμαχοι πλέον, οι Γάλλοι συμπεριφέρονται σκαιά με τρόπο νικητή προς ηττημένο, θεωρώντας και αντιμετωπίζοντας τον ελληνικό στρατό σαν αιχμάλωτο.
Στην Λάρισα έδρευαν τότε το 1/38 Σύνταγμα Ευζώνων και το 4ο Σύνταγμα Πεζικού μειωμένης δυνάμεως. Οι στρατώνες τους περικυκλώθηκαν από ισχυρότατες δυνάμεις Γάλλων σπαχήδων και πεζών και με ανοίκειο στα στρατιωτικά χρονικά τρόπο, δύο Γάλλοι ταγματάρχες ζήτησαν να τους παραδοθούν τα ξίφη των αξιωματικών και οι σημαίες των συνταγμάτων, ενώ σε όλους τους στρατούς του κόσμου οι σημαίες και τα ξίφη δεν παραδίδονται αμαχητί και σίγουρα όχι σε χαμηλότερου βαθμού αξιωματικούς.
Ο διοικητής του 1/38 αντισυνταγματάρχης Αθανάσιος Φράγκου, οι αξιωματικοί του και ομόθυμα όλοι οι στρατιώτες, μαζί με άνδρες του 4ου Συντάγματος αποφάσισαν να μην παραδοθούν με αυτό τον ταπεινωτικό τρόπο. Μαχόμενοι διέσπασαν τον κλοιό γύρω από το στρατόπεδό τους προσπαθώντας να διαφύγουν είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Καρδίτσα.
Στην θέση «Μεζούρλο», λίγο έξω από την Λάρισα, απέναντι από το σημερινό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μεταξύ της οδού Λάρισας-Καρδίτσας και των σιδηροδρομικών γραμμών, κυκλώθηκαν πεζοί όντες από πολλαπλάσιες δυνάμεις Μαροκινών σπαχήδων (ιππέων) και Σενεγαλέζων πεζών (Γαλλικά αποικιακά στρατεύματα). Αρνούμενοι και πάλι να παραδοθούν υπερασπίστηκαν σε μία τρίωρη σκληρή μάχη την τιμή και την σημαία τους, πληρώνοντας βαρύ τίμημα (72 νεκροί από σύνολο 280 περίπου ανδρών) ενώ και οι Γάλλοι παρά την πλεονεκτική τους θέση θρήνησαν 10 νεκρούς.
Η μάχη έληξε όταν οι επιζώντες του 1/38 περικυκλωμένοι πλήρως, αναγκάστηκαν να παραδοθούν. Στα χέρια των Γάλλων βρέθηκαν η τιμημένη σημαία, ο διοικητής του Συντάγματος Αθανάσιος Φράγκου, 13 αξιωματικοί, 35 υπαξιωματικοί και 164 στρατιώτες. Επιπλέον, οι «σύμμαχοι» με την ανοχή της κυβερνήσεως του παρακράτους της Θεσσαλονίκης υπό τον Βενιζέλο, προέβησαν σε εξευτελισμούς εναντίον των κατοίκων της Λάρισας επιδεικνύοντας μία καθαρά αποικιοκρατική συμπεριφορά.
Η σημαία μεταφέρθηκε στην Γαλλία σαν τρόπαιο του ίδιου του Σαράιγ, μιας μάχης ενός ακήρυκτου πολέμου, με συμμαχικό τους στρατό. Γι’ αυτό τον λόγο το ονόμασαν Ακατανόητο Τρόπαιο (Τrophee Εncombrandt) και όχι λάφυρο, βρίσκεται δε ακόμα στην Γαλλία…
