Η Γαλλική Επανάσταση εορτάζεται ως εθνική επέτειος της Γαλλίας κάθε χρόνο στις 14 Ιουλίου. Αυτήν την επέτειο την γιορτάζουν (sic) οι διάφοροι, εκ Γαλλίας ορμώμενοι, διανοούμενοι και ορισμένες συνιστώσες της αριστεράς που θεωρούν ότι η γαλλική αυτή Επανάσταση (sic) δεν τελείωσε ποτέ.
Το δυστύχημα είναι ότι στα σχολικά εγχειρίδια η επέτειος της 14ης Ιουλίου έχει παρουσιαστεί ως μία ημερομηνία ολοκληρωτικής αλλαγής στις σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους. Δυστυχώς ή ευτυχώς η νεολαία αδιαφορεί για τα σχολικά συγγράμματα αλλιώς θα ήταν και αυτή υποχείριο ενός τεράστιου μύθου. Αυτού που θέλει την Γαλλική Επανάσταση ως μία λαϊκή εξέγερση εναντίον ενός απολυταρχικού καθεστώτος. Τόσο απολυταρχικού ώστε να χρειαστεί μία περίοδος τρομοκρατίας (επίσημης και πιστοποιημένης) για να εξαλείψει τους οπαδούς του παλαιού καθεστώτος, οι οποίοι όμως, εδώ λείπουν οι λεπτομέρειες από τα σχολικά εγχειρίδια, δεν ήταν κάποιοι αριστοκράτες αλλά χιλιάδες αγροτών που δεν θέλησαν να συμβιβαστούν με μία δημοκρατία που τους στερούσε την πίστη στην Εκκλησία και σε μία ανώτερη Αρχή.
Μία Αρχή που δεν βασίζονταν σε εκλογές αλλά ήταν συνυφασμένη με την γη που ζούσαν και είχαν θάψει τα κόκαλα των προγόνων τους. Αυτήν την γη θέλησε να τους στερήσει η φιλελεύθερη επανάσταση που θεωρούσε ότι όλα μπορούν να αγοραστούν και να γίνουν αντικείμενα συναλλαγής. Το αντίτιμο ήταν ένας διαρκής πόλεμος και μία σφαγή δημοκρατικού τύπου που ακριβώς γι’ αυτό χάθηκε από την Ιστορία.
Ο πραγματικός ρόλος των «Επαναστάσεων»
Από το 1789 μέχρι και τον 20ο αιώνα υπήρξαν πολλές επαναστάσεις και λαϊκές αντιδράσεις σε αυτές τις φιλελεύθερες αμαρτίες της Ιστορίας, οι οποίες παρά το ότι απαξίωναν την Θεϊκή Εξουσία, αναβαπτίζονταν ως ιερές από την μασονική προέλευση.
Κρυμμένες από την επίσημη ιστοριογραφία γιατί ακριβώς δεν ταίριαζαν με την φιλελεύθερη λογική που θέλει τους ανθρώπους ως ενεργούμενα μίας εξισωτικής και καταπιεστικής εξουσίας, που υποτάσσει την παράδοση στο χρήμα, την αξιοπρέπεια στο κέρδος, το αίμα και την γη στους νόμους του εμπόρου.
Δυστυχώς ο χώρος και ο χρόνος δεν μας επιτρέπουν να αναλύσουμε ιδεολογικά και ιστορικά το φαινόμενο της εμποροκρατικής Γαλλικής Επανάστασης και τις συνακόλουθες πολλές παραφυάδες της. Μπορούμε όμως και έχουμε χρέος να το κάνουμε να τιμήσουμε αυτούς που αντέδρασαν και την πολέμησαν. Με το όπλο στο χέρι, αυτούς που ήταν οι πρώτοι και ίσως οι μοναδικοί αντάρτες απέναντι σε έναν κόσμο που άλλαζε χωρίς ποτέ κανείς να τους ρωτήσει.
Στην Βανδέα, στους Brigante του ιταλικού νότου, στους Cristeros του Μεξικού, στους Καρλιστές της Ισπανίας, στους εν Ελλάδι Επίστρατους και Mοναρχοφασίστες-Χίτες του 1946-49, ένα μεγάλο Ζήτω. Γιατί ήσαν αυτοί που πίστεψαν και πολέμησαν ενάντια στον αυτοαποκαλούμενο σύγχρονο κόσμο. Για την γη τους, την παράδοση και κυρίως το γινάτι τους ότι δεν θα υπάρχουν κάποιοι να τους λένε πως θα διαμορφώσουν την ζωή τους εγκόσμια και μη.
Post Mortem
Το κείμενο αφιερώνεται στον Β.Β που ως εφηβικό στέλεχος του Εθνικού Αγροτικού Κόμματος Χιτών το 1946 μαζί με έναν συναγωνιστή του προστάτεψε τα γραφεία του κόμματος στον Κολωνό της Αθήνας πετώντας μία χειροβομβίδα στο πλήθος των ουρλιαζόντων αριστερών διαδηλωτών του μη διωκόμενου από την κοινοβουλευτική και τότε δημοκρατία ΚΚΕ. Για την ενέργειά του αυτή, δικάστηκε και καταδικάστηκε (εν μέσω συμοριτοπολέμου) ως…ακροδεξιός τρομοκράτης σε φυλάκιση δύο ετών που εξέτισε κανονικά.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
