Την ώρα που τα σενάρια για πρόωρες ή μη εκλογές εμφανίζονται όλο και συχνότερα, ακούμε όλο και πιο συχνά για επανεμφάνιση παλαιών πρωθυπουργών με νέα κόμματα:
Όμως, δυστυχώς για αυτούς, η ελληνική κοινωνία δεν δείχνει διατεθειμένη να επιστρέψει σε πολιτικά σχήματα και πρόσωπα που έχουν ταυτιστεί με τη μνημονιακή εποχή, την κοινωνική κατάρρευση και την εθνική υποχώρηση.
Σύμφωνα με τα ευρήματα της δημοσκόπησης της MRB η ιδέα δημιουργίας νέου κόμματος από τον Αλέξη Τσίπρα αποδοκιμάζεται από το 63,8% των πολιτών, ενώ μόνο το 14,2% την αντιμετωπίζει θετικά. Παρόμοια είναι και η εικόνα για τον Αντώνη Σαμαρά: το 68,6% απορρίπτει την επιστροφή του στο πολιτικό προσκήνιο μέσω νέου φορέα, με μόλις 14,3% να δηλώνει θετικά διακείμενο.
Τα ποσοστά αυτά δεν είναι απλώς ενδεικτικά μιας παροδικής δυσαρέσκειας αλλά φανερώνουν μια βαθύτερη απονομιμοποίηση των ηγεσιών που, παρά τις ιδεολογικές τους διαφορές, συνέκλιναν στην ίδια κατεύθυνση: τη διαχείριση της κρίσης με όρους υποταγής στις διεθνείς επιταγές, τη διάλυση της παραγωγικής βάσης, την απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Ούτε οι επικοινωνιακές αναδιατάξεις, ούτε οι «νέες αρχές» πείθουν τους ψηφοφόρους, που για να είμαστε ειλικρινείς, αυτή την στιγμή εξαντλούν την επαναστατικότητα τους σε κόμματα διαμαρτυρίας από τα αριστερά όπως αυτό της κυρίας Κωνσταντοπούλου.
Το πολιτικό σκηνικό μπορεί να μοιάζει ρευστό, όμως η απαίτηση για νέες, πραγματικά πατριωτικές δυνάμεις παραμένει σταθερή. Ο ελληνικός λαός θα έπρεπε να αναζητά καθαρές λύσεις έξω από τα φθαρμένα σχήματα που οδήγησαν τη χώρα στην εξάρτηση και την παρακμή και όχι ανακυκλωμένους ηγέτες αλλά μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
