γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου
Η λιτότητα τρώει τα παιδιά της. Η πολιτική Μέρκελ – Σοϊμπλε για συνεχή λιτότητα στις χώρες της Ευρώπης είχε ως αποτέλεσμα την αποδόμηση πολλών Ευρωπαίων ηγετών. Εντός του 2016 είδαμε Ευρωπαίους ηγέτες από μεγάλα κράτη να εγκαταλείπουν την εξουσία αποδοκιμαζόμενοι από τους συμπατριώτες τους. Ακόμη και στις ΗΠΑ. Ο Ντόναλτ Τράμπ είναι πλέον ο νέος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Ο Μπαράκ Ομπάμα που θήτευσε στη θέση του Προέδρου δύο συνεχόμενες περιόδους, τώρα ως συνταξιούχος μεταβαίνει στη προσωπική του κατοικία με την οικογένεια του. Πολλά προβλήματα θα αφήσει στον Τράμπ όχι μόνο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, αλλά και στην εξωτερική πολιτική. Φυσικά ο Ομπάμα θα ακολουθήσει την πορεία των προηγούμενων προέδρων, που δεν ακούγεται όχι μόνο το όνομα τους αλλά έχουν εξαφανιστεί τελείως από την επικαιρότητα.
Το πολιτικό τέλος ευρωπαίων ηγετών
Τι συμβαίνει όμως στην Ευρώπη; Ο Πρόεδρος της Γαλλίας Ολάντ δήλωσε ότι δεν θα επιχειρήσει την επανεκλογή του, αφού η πρόσδεση του στο άρμα της Μέρκελ τον έκανε αντιπαθή στο Γαλλικό λαό. Τώρα η δημοτικότητά του βρίσκεται στα τάρταρα. Με την πολιτική που ακολούθησε δεν κατάφερε να επιτύχει όσα είχε υποσχεθεί και προσδοκούσαν οι Γάλλοι. Αποχωρεί και αυτός από τον προεδρικό θώκο της Γαλλίας, ως ένας αποτυχημένος Πρόεδρος. Στο Ηνωμένο Βασίλειο ο Κάμερον έχασε το δημοψήφισμα αφού οι βρετανοί ψήφισαν την αποχώρησή τους από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Εν τω μεταξύ η βρετανική βουλή υπερψήφισε την πρόταση της Πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου Τερέζα Μέι για ενεργοποίηση του Brexit.
Η Τερέζα Μαίρη Μέι μία ηγετική προσωπικότητα του Συντηρητικού Κόμματος, διαδέχτηκε στις 13 Ιουλίου 2016 τον Ντέιβιντ Κάμερον στη θέση του πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου. Η ίδια δηλώνει ότι θα οδηγήσει τη χώρα εκτός Ευρωπαϊκής Ενώσεως μέχρι την άνοιξη του 2017, λέγοντας «όταν λέμε Brexit εννοούμε Brexit». Ο Κάμερον μετά την αποτυχία του να κερδίσει το δημοψήφισμα ανέχωρησε από την πρωθυπουργική κατοικία της Ντάουνινγκ Στριτ 10, παραιτούμενος και παραδίδοντας τη θέση του στη νέα σιδηρά κυρία της Βρετανίας.
Στην Ιταλία ο Ρέντσι εισέπραξε ένα μεγαλειώδες ΝΟ από τον Ιταλικό λαό αφού δεν υιοθέτησε τις μεταρρυθμίσεις που κατά την άποψη του έπρεπε να ψηφιστούν, για να πάει η χώρα μπροστά. Το ηχηρό χαστούκι που εισέπραξε στο πρόσφατο δημοψήφισμα είχε σαν αποτέλεσμα την παραίτηση του από την πρωθυπουργία της χώρας και η Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία έχασε το νεότερο εκφραστή της μετά την άνοδο του στη εξουσία το 2014. Ο Μ. Ρέντσι αφού έπαιξε και έχασε στις κάλπες το στοίχημα της 4ης Δεκεμβρίου φεύγει και αυτός ως αποτυχών. Φυσικά κανείς δεν μπορεί, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, να προδικάσει το πολιτικό μέλλον του. Η αποδοκιμασία του Ιταλικού λαού στο πρόσωπο του δηλώνει πως η Σοσιαλδημοκρατία στην Ευρώπη βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση δίχως να γνωρίζουμε που θα σταματήσει, αφού πλέον δεν έχει απαντήσεις στην αγωνία των ευρωπαίων για το μέλλον τους.
Οι ευρωπαίοι πολιτικοί λοιπόν που δεν αποβλέπουν τη μονιμοποίηση τους στη καρέκλα της εξουσίας, έχουν την ευαισθησία να παραιτούνται όταν διαπιστώνουν ότι οι λαοί τους παύουν να τους έχουν εμπιστοσύνη. Εδώ στην πατρίδα μας οι πολιτικοί είναι προσκολλημένοι στις καρέκλες της εξουσίας. Ουδέποτε είχαν την ευθιξία να παραιτηθούν. Θεωρούν αυτοσκοπό της ζωής τους την εξουσία για όσα χρόνια τους επιτρέψει ο θεός να ζήσουν. Στην πατρίδα μας λοιπόν τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο Τσίπρας διενεργεί δημοψήφισμα εισηγούμενος να ψηφιστεί το ΟΧΙ στη συμφωνία με τους δανειστές. Το 62% του Ελληνικού λαού ασπάστηκε την πολιτική επιθυμία του Τσίπρα και ψήφισε ΟΧΙ. Αυτός το έκανε ΝΑΙ και προχώρησε σε συμφωνία με τους θεσμούς το 2015 με πολύ επαχθέστερους όρους.
Το ερώτημα που τίθεται είναι, γιατί; Αφού o Τσίπρας είχε προαποφασίσει, ασχέτως του αποτελέσματος, να υπογράψει τη συμφωνία, χρεώνοντας το λαό με τα έξοδα του δημοψηφίσματος και επιβάλλοντας τα capital controls… Γνώριζε πολύ καλά ότι με τα όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο στην πατρίδα μας, η ψυχολογία του λαού βρέθηκε στο ναδίρ όταν διαπίστωσε ότι, κινδύνευαν οι πενιχρές οικονομίες του που βρίσκονταν στις τράπεζες. Όμως ο Τσίπρας άλλα υποσχέθηκε και άλλα έπραξε. Πρότεινε ΟΧΙ στον λαό και δεν το τήρησε όταν του το προσέφερε. Με τις παλινωδίες του αυτές ο πρωθυπουργός δεν σεβάστηκε την ετυμηγορία του λαού και δεν είχε την ευαισθησία αλλά ούτε και την ευθιξία να παραιτηθεί.
Εξακολουθεί να παραμένει γαντζωμένος στην καρέκλα της εξουσίας παρά το γεγονός ότι δημοσκοπικά έχει καταρρεύσει. Όλες οι δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας τον φέρουν με πολύ χαμηλά ποσοστά και ιδιαιτέρως έχει θορυβηθεί από τις μυστικές δημοσκοπήσεις, που του παρουσιάζουν στενοί συνεργάτες του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο μοίρασε ψίχουλα στους χαμηλοσυνταξιούχους. Έφτασε και γι’ αυτόν η ώρα να φύγει μαζί με τους συνεργάτες του, που από κοινού ρήμαξαν και αυτοί με τη σειρά τους την πατρίδα.
Στο προσκήνιο πάντα οι πολιτικές οικογένειες
Δεν είναι όμως μόνο ο Τσίπρας που έχει στρογγυλοκαθίσει στην πολυθρόνα της εξουσίας. Σειρά πολιτικών που κυβέρνησαν τη χώρα δεν είχαν την ευθιξία να παραιτηθούν όταν διαπίστωναν τη μεγάλη δυσαρέσκεια του λαού για τα πεπραγμένα τους. Παρ’ όλα αυτά εξακολουθούν να επιμένουν, να βρίσκονται ισοβίως στην πολιτική σκηνή της χώρας, έστω και σαν βουλευτές μη προσφέροντας απολύτως τίποτα στο λαό. Επί δεκαετίες στο προσκήνιο της εξουσίας βρίσκονται οι οικογένειες Καραμανλή, Παπανδρέου, Μητσοτάκη κλπ. Παιδιά, ανίψια, κόρες, γαμπροί, όλοι πρέπει να περάσουν από τον αμαρτωλό οίκο του κοινοβουλίου, πολλές φορές και ως πρωθυπουργοί.
Ο πολιτικός κόσμος και ιδιαίτερα αυτός του λεγόμενου «δημοκρατικού τόξου» έχει κάνει τις επιλογές του. Θέλει να είναι κρατικοδίαιτος. Μονίμως πρέπει να ψωμίζονται από τον ιδρώτα του λαού. Η κατάσταση αυτή είναι αρρωστημένη και δεν μπορεί να συνεχιστεί. Πρέπει επιτέλους να απαλλαγούμε από την καμαρίλα των λεγόμενων πολιτικών τζακιών. Στην πολιτική πρέπει να εισέρχονται νέοι άνθρωποι με ανεπτυγμένο το αίσθημα της φιλοπατρίας και της προσφοράς.
Να έχουν υψηλά ιδανικά για ένα καλύτερο μέλλον του λαού και της πατρίδας. Διαφορετικά είμαστε χαμένοι.
