γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Αρθρογράφος Συγγραφέας
Εκείνοι που δηλώνουν Εθνικιστές είναι στην σημερινή εποχή αρκετοί, έτσι ώστε κάτω από την έννοια του Εθνικισμού να κρύβονται τόσο διαφορετικές όσο και αντιφατικές θεωρίες και ερμηνείες. Δεν είναι παράξενο, λοιπόν, όταν το ευρύ κοινό, που δεν είναι εξοικειωμένο με τις ιδέες μας, και δεν μπορεί να ξεχωρίσει αμέσως τις μεγάλες διαφορές που κρύβονται κάτω από την ίδια λέξη, μπερδεύει πρόσωπα και καταστάσεις, μη μπορώντας να κατανοήσει τι ακριβώς πρεσβεύουμε. Δεν μπορούμε, φυσικά, να εμποδίσουμε τους άλλους να αυτοχαρακτηρίζονται και να χρησιμοποιούν για τον εαυτό τους όποια ονομασία θέλουν. Ακόμα και εάν θεωρήσουμε πως, με μια ευρύτερη διάσταση, η Ιδεολογία μας ως Έννοια, Κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, είναι κάτι Ανώτερο του Εθνικισμού, εν τούτοις, για πολιτικούς λόγους, το να σταματούσαμε δημοσίως να αυτοαποκαλούμαστε Εθνικιστές, μάλλον θα μπέρδευε περισσότερο τα πράγματα και δεν θα βοηθούσε σε τίποτα, γιατί ο κόσμος θα πίστευε ότι συμβιβαστήκαμε και πως απλούστατα αλλάξαμε απόψεις.
Αυτό που έχουμε Υποχρέωση να κάνουμε, είναι να διαχωρίσουμε ξεκάθαρα την θέση μας απ’ όσους έχουν διαφορετική αντίληψη για τον Εθνικισμό, καθώς και απ’ όσους, αν και (νομίζουν ότι) έχουν τις ίδιες θεωρητικές σκέψεις με εμάς, βγάζουν απ’ αυτές πρακτικά συμπεράσματα πολύ διαφορετικά από τα δικά μας. Ο διαχωρισμός της θέσης μας οφείλει να είναι το αποτέλεσμα μιας ξεκάθαρης έκθεσης των Ιδεών μας, της Ειλικρινούς και Αδιάκοπης Επανάληψης των απόψεών μας για όλα τα γεγονότα, που έρχονται σε αντίθεση με τις Ιδέες μας και την Ηθική μας, χωρίς να έχουμε στο μυαλό μας, την υπεράσπιση κάποιου συγκεκριμένου προσώπου, κατάστασης, φορέα. Επειδή αυτή η δήθεν αλληλεγγύη ανάμεσα σε ανθρώπους που δεν ανήκουν, και δεν θα μπορούσαν επί της ουσίας να ανήκουν, στον ίδιο ιδεολογικό χώρο, υπήρξε ακριβώς ένα από τα βασικά αίτια της σύγχυσης.
Πολλοί, δυστυχώς, στον λεγόμενο “εθνικιστικό χώρο” δικαιολογούν ή ακόμη και εξυμνούν στους “συναγωνιστές” τα ίδια , ακριβώς, πράγματα, τα οποία, μετά βδελυγμίας, καταδικάζουν στους φιλελεύθερους και τους μαρξιστές. Φαίνεται ότι το μοναδικό τους κριτήριο για το αν μια πράξη θεωρείται καλή ή κακή είναι το αν αυτός που την έκανε, δηλώνει “εθνικιστής” ή όχι. Πολλά τέτοια σφάλματα έχουν φέρει τους μεν στο σημείο να αντιφάσκει ανοιχτά και κραυγαλέα η πρακτική τους με τις αρχές που διακηρύσσουν θεωρητικώς, ενώ τους δε να ανέχονται τέτοιες αντιφάσεις. Παρόμοια, πολλοί λόγοι έχουν φέρει , κατά καιρούς, κοντά μας ανθρώπους, οι οποίοι κατά βάθος αδιαφορούν για την Αληθινή Έννοια του Εθνικισμού και για όσα ξεπερνούν τα στενά ατομικά συντηρητικά συμφέροντα τους.
Επειδή δεν είναι δυνατόν μέσα απ’ αυτόν τον περιορισμένο χώρο να γίνει μεθοδική , όσο και αναλυτική, μελέτη όλων αυτών των σφαλμάτων, ας αρκεστώ σε ορισμένα (τα πιο σημαντικά) απ’ αυτά. Δεν αποτελεί, λοιπόν, σπάνιο φαινόμενο να συναντήσουμε άτομα, που ενώ ισχυρίζονται ότι είναι “εθνικιστές”, αρνούνται την Ηθική στην Ιδέα. Η συμπεριφορά τους είναι τέτοια , ώστε με τις πράξεις τους να ακυρώνουν κάθε έννοια Ηθικής και απλώς η αντίθεσή τους προς την σημερινή πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα έχει να κάνει με μια συνεχή αρνητικότητα, που περιορίζεται σε πολιτικάντικα τερτίπια και λαϊκίστικες μεθόδους. Λησμονούν( ότι η απλή και τυφλή άρνηση, χωρίς καμία Κοσμοθεωρητική διάσταση, και πολύ περισσότερο χωρίς καμία προσωπική Βιοθεωρητική πορεία, δεν οδηγεί πουθενά θετικά. Αγνοούν ότι το να “επαναστατείς” εναντίον του σάπιου και διεφθαρμένου σημερινού συστήματος, δίχως να προτείνεις έναν Νέο Τρόπο Ζωής, βασισμένο σ’ έναν Κώδικα Ηθικών Αξιών Αθάνατο και Αδιάτρητο, είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι για να καταπολεμήσεις μια άρρωστη ηθική, δεν την “καταργείς” απλώς , αλλά οφείλεις να αντιπαραθέσεις, τόσο στην θεωρία όσο και στην πράξη, μια Ανώτερη Ηθική.
Αγνοώντας όλα αυτά, με την βοήθεια της ιδιοσυγκρασίας και των περιστάσεων, γίνονται ουσιαστικά και οι ίδιοι ανήθικοι. Άνθρωποι, δηλαδή, χωρίς κανόνες συμπεριφοράς, χωρίς κανένα κριτήριο που να καθοδηγεί τις πράξεις τους και που, απλώς, υποκύπτουν παθητικά στην παρόρμηση της στιγμής. Σήμερα θα συμπαρασταθούν σ’ έναν παλιάνθρωπο και απατεώνα, μόνο και μόνο επειδή αυτός δηλώνει “εθνικιστής”, αύριο – πολύ χειρότερα – θα έχουν την απαίτηση να συμπαρασταθούν σε εκείνους για τις δικές τους ατιμίες και αλητείες, μόνο και μόνο επειδή χρησιμοποιούν ψευδεπίγραφα, κίβδηλα και χυδαία την ετικέτα του “εθνικιστή”.
Η Ηθική αποτελεί το σύνολο κανόνων Συμπεριφοράς, που (πρέπει να) διέπει κάθε Πραγματικό Εθνικιστή. Μπορεί να βρίσκει κανείς κακή, απαράδεκτη, μολυσμένη υποκριτική την επικρατούσα ηθική της συγκεκριμένης εποχής, κυβέρνησης και κοινωνίας, και πράγματι έτσι είναι. Δεν μπορούμε, όμως, να διανοηθούμε ούτε μια κοινωνία χωρίς καμία ηθική, ούτε έναν Συνειδητό Έλληνα (και μάλιστα Εθνικιστή) χωρίς προσωπικό Ήθος, χωρίς κανένα κριτήριο για το τι είναι καλό και κακό για τον ίδιο και τους άλλους. Όταν πολεμούμε το σημερινό καθεστώς, σύστημα, κοινωνία, αντιπαραθέτουμε στην ατομικιστική αστική ηθική και την μαζοποιημένη ηθική, την Δική μας Ηθική του Αίματος, της Τιμής, της Αξιοπρέπειας, της Προσωπικότητας, της Φιλοπατρίας, του Ηρωισμού, της Αλληλεγγύης.
Σε αυτό το σημείο, θα πρέπει να Τονίσω ότι θεωρώ απαράδεκτη την άποψη κάποιων “εθνικιστών”, ότι το σημερινό κοινωνικό περιβάλλον δεν σου επιτρέπει να έχεις προσωπική ηθική ως Εθνικιστής, και, για “να μην πασχίζουμε μάταια”, ας αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά στην προώθηση των πολιτικών σκοπών μας… Αν μη τι άλλο, θεωρώ ανεπίτρεπτη αυτή την άποψη, καθώς, όσοι την υποστηρίζουν, περιορίζονται στα στα εθνικά, κοινωνικά και οικονομικά μέτρα του Εθνικισμού, αγνοώντας… πως πρώτα, και πάνω απ’ όλα, ο Εθνικισμός αποτελεί τρόπο και στάση ζωής. Ξεκινάει ως προσωπική Ενεργητική Κατάφαση, ως μια Βιοθεωρία, που βασίζεται στην Ειλικρινή σύζευξη λόγων και έργων, θεωρίας και πράξης. Το να μιλάς για τις αλύτρωτες πατρίδες, το μεγαλείο των προγόνων μας, την αθλιότητα και την αλητεία των πολιτικάντηδων, την άσχημη οικονομική κατάσταση, το πρόβλημα της λαθρομετανάστευσης κτλ, αλλά ο ίδιος να είσαι διάτρητος ηθικά, να μην νοιάζεσαι για την βαθύτερη διάσταση της σύγχρονης διεφθαρμένης εποχής, να περιορίζεις την αστείρευτη και διαχρονική φύση της Ιδεολογίας του Εθνικισμού σε ξεκάθαρα πολιτικάντικα πλαίσια, τότε όλα είναι ψεύτικα και χαμένα, εκ των προτέρων. Δεν εξετάζω καν το γεγονός να ηθικολογεί κάποιος ασύστολα και εκ του ασφαλούς, αλλά οι πράξεις του να ανατρέπουν ολοκληρωτικά τα όσα, λεκτικά, επιφανειακά και επιδερμικά μόνον, υποστηρίζει. Οι μόνοι χαρακτηρισμοί που του αρμόζουν ειναι διπρόσωπος, υποκριτής, παλιάνθρωπος και – γιατί όχι ; – άτομο με έντονα ψυχολογικά προβλήματα…
Αυτό που δεν αλλάζει ως Ουσία, είναι ότι χωρίς την προσωπική Επαναστατική Ηθική και χωρίς την Ειλικρινή και Συντροφική Συνεργασία με άλλους Ηθικά Ομοίους μας, η προσπάθεια για μια ριζική, όσο και ολοκληρωτική, ανατροπή του σημερινού διεφθαρμένου καθεστώτος, δεν θα απέδιδε τίποτα το ουσιαστικό. Δεν τρέφω ψευδαισθήσεις, καθώς γνωρίζω πολύ καλά πως Όλοι μας (και αναφέρομαι στους Συνειδητοποιημένους Εθνικιστές και όχι “στους ” εθνικιστές”, “πατριώτες”, “ελληνόψυχους”, “ελληνολάτρες”, κτλ) είμαστε υποχρεωμένοι, άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο, να ζούμε και να επιβιώνουμε σε μια ανθελληνική κρατική οντότητα και κοινωνία που έρχεται σε ολοκληρωτική αντίθεση με τις Ιδέες μας.
Επειδή, όμως, είμαστε (ή τουλάχιστον Προσπαθούμε Ειλικρινά να είμαστε ) Εθνικιστές και όχι αστοί και “αγανακτισμένοι δεξιοί ” με πατριωτικές εκλάμψεις και εξάρσεις, γι’ αυτό και βασανιζόμαστε απ’ αυτήν την αντίθεση και προσπαθούμε, καθημερινά, να την αμβλύνουμε. Την ημέρα που θα ” προσαρμοζόμασταν ” στο συστημικό περιβάλλον και δεν θα είχαμε πλέον την Επιθυμία, τον Πόθο, την Λαχτάρα να το Αλλάξουμε εξ’ ολοκλήρου, τότε θα γινόμασταν κι εμείς παλιάνθρωποι και ανήθικοι. “Πατριώτες” και “εθνικιστές” μεν, πάντοτε, όμως, ηθικά διάτρητοι και απαράδεκτοι δε…
