του Ευθ. Π. Πέτρου
Η απόλυτη παρακμή του κοινοβουλευτικού συστήματος αποτυπώνεται στο γεγονός ότι είναι πολλά χρόνια τώρα που έχουν εκλείψει οι θετικές προτάσεις και η θετική ψήφος. Στις εκλογές έχουν παύσει οι πολίτες να ψηφίζουν με κριτήριο ποιον θέλουν αλλά ποιον δεν θέλουν. Ψηφίζουν τον έναν για να μην βγει ο άλλος, διότι στην πραγματικότητα δεν θέλουν κανέναν. Συνήθως αυτός ο «άλλος» τον οποίο καταψηφίζουν είναι κάποιος ο οποίος απέτυχε στην διαχείριση των δημοσίων πραγμάτων, οπότε τον «παρκάρουν» στην αντιπολίτευση να φωνάζει επί τέσσερα χρόνια ότι αυτός «θα τα έκανε καλύτερα» αφού και η κατάσταση που τον έχει διαδεχθεί είναι εξ ίσου κακή με αυτόν, ενίοτε δε και χειρότερη.
Έχουμε λοιπόν έναν ανταγωνισμό ανικάνων ανθρώπων οι οποίοι διαγκωνίζονται για την εξουσία, έχοντας οικοδομήσει κομματικούς μηχανισμούς οι οποίοι συστηματικά εκτοπίζουν από τον δημόσιο διάλογο τα προβλήματα της πατρίδας και τα έχουν αντικαταστήσει με τις στείρες αντιπαραθέσεις. Η ουσία είναι ότι επειδή κανείς δεν έχει να προτείνει λύσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα, έχουν μετατοπίσει το δίλλημα στο ποιος θα τα διαχειρισθεί. Διότι να τα λύσει κανείς δεν είναι ικανός.
Ο ψηφοφόρος λοιπόν παρακολουθεί αντιπαραθέσεις, οι οποίες στην πραγματικότητα είναι επιδείξεις εξυπνακισμών που στερούνται ουσίας και τον αποπροσανατολίζουν από την πραγματική κατάσταση, η οποία ποτέ δεν βελτιώνεται. Για αυτό και κοινή επωδός όλων των κομμάτων είναι ότι πάντα φταίει, κάποιος άλλος, οι «ξένοι», τα «συμφέροντα», η «διεθνής συγκυρία», ενίοτε δε και κάποιες απροσδιόριστες, αλλά εξ ίσου ανύπαρκτες συμπαντικές δυνάμεις.
Σε κάποιες περιπτώσεις τα κόμματα επιλέγουν και εντάσσουν στους συνδυασμούς τους αξιόλογους ανθρώπους, σε μια προσπάθεια να εξωραΐσουν την εικόνα τους και να εμφανίσουν προεκλογικά και κάποια πρόσωπα ικανά να αρθρώσουν πολιτικό λόγο. Ας μας επιτραπεί εδώ να επισημάνουμε ότι θεωρούμε γενικώς τον πολιτικό λόγο «άναρθρο». Ας διαβάσει κανείς τα προγράμματά τους και αν ανάμεσα από τις ανόητες μεγαλοστομίες τους βρει και κάτι που να βγάζει νόημα ή που να εμπεριέχει μια σοβαρή πρόταση, ας το πει και σε μας που μετά από χρόνια (μαζοχιστικής) αναλύσεως τέτοιων κειμένων καταλήγουμε σταθερά στο συμπέρασμα ότι απευθύνονται σε μικρόνοες.
Αδυναμία ανταπόκρισης στο λαϊκό αίσθημα
Τα αξιόλογα πρόσωπα όμως αυτά ουδέποτε βρίσκουν τον δρόμο προς την Βουλή. Τα ίδια τα κόμματα τους υπονομεύουν, αλλά και οι ψηφοφόροι δεν τους στηρίζουν. Προτιμούν να εκλέξουν τον παλαιοκομματικό από τον οποίο ελπίζουν ότι θα αποσπάσουν κάποια «εξυπηρέτηση» παρά τον ικανό που θα έχει κάτι να προσφέρει στην χώρα. Και αν κατά λάθος κάποιος «ξεφύγει» και μπει στην Βουλή, θα φροντίσουν να τον αλλοτριώσουν και να τον καταστήσουν μέρος της κομματικής παράτας δια της οποίας εξαπατούν τον πολίτη. Στην απίθανη δε περίπτωση, που κάποιος θα ξεφύγει υπάρχει και η οδός της συκοφαντήσεως και του εξευτελισμού που θα τον κάνει να μετανοήσει που έμπλεξε με το κομματικό σύστημα.
Αυτή θα είναι και η μοίρα πολλών από τους «τεχνοκράτες» τους οποίους έχει επιλέξει η παρούσα κυβέρνηση να της κάνουν την «λάντζα». Διότι περί αυτού πρόκειται. Αποτελούν μιαν ομάδα εξιλαστηρίων θυμάτων τα οποία θα ριφθούν στην πυρά ένα-ένα για να εκτονωθεί η λαϊκή οργή σε κάθε κυβερνητική αστοχία. Ψευδαισθήσεις να μην έχουμε. Κυβερνήσεις που εκλέγονται με μοναδικό κριτήριο το ότι οι «άλλοι» είναι χειρότεροι, είναι δεδομένα «κακές». Άρα μόνον αστοχίες και λάθη μπορεί να κάνουν.
Από την σημερινή κυβέρνηση, για παράδειγμα, αυτό που περίμενε η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων είναι η κατάργηση της συμφωνίας των Πρεσπών, μια σθεναρή στάση απέναντι στην Τουρκία και μια πατριωτική πολιτική στο «μεταναστευτικό». Τίποτε από αυτά δεν είδαμε.
Η αξιοπιστία των Πρεσπών
Για τις Πρέσπες μας λένε ότι είναι «ζήτημα αξιοπιστίας» της χώρας να τηρεί την υπογραφή της. Για την Τουρκία ψελλίζουν ότι θα μας πάνε στη Χάγη όπου είναι βέβαιον ότι θα χάσουμε κυριαρχικά δικαιώματα (και θα μας λένε μετά ότι τουλάχιστον εξασφαλίσαμε την ειρήνη, όπως ακριβώς έλεγε μετά τα Ίμια ο αλήστου μνήμης Σημίτης). Για το «μεταναστευτικό» βλέπουμε τις ΜΚΟ να συνεχίζουν να αλωνίζουν, τα σύνορά μας να είναι διάτρητα, τα περί «κλειστών κέντρων» να έχουν μείνει εξαγγελίες και κάποιοι να κομπάζουν ότι «επαναπροωθήθηκαν» μερικές δεκάδες ενώ εξακολουθούν να παραβιάζουν ατιμώρητοι τα σύνορά μας κατά χιλιάδες.
Ας μην κρυβόμαστε. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι καλύτερο από μια «δημοκρατικά εκλεγμένη» κυβέρνηση. Δεν μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα ανταποκριθεί στο λαϊκό αίσθημα μια κυβέρνηση που εξελέγη με κριτήριο το να «φύγουν οι άλλοι». Και δυστυχώς το κοινοβουλευτικό σύστημα μόνον τέτοιες κυβερνήσεις παράγει.
