Κάθε καινούργια είδηση καθίσταται ικανή να προκαλέσει πολλές αντιδράσεις. Άλλοτε θετικές, άλλοτε αρνητικές και άλλοτε αδιάφορες. Αυτό φυσικά εξαρτάται από την θέση (κοινωνική, πολιτική, θεσμική κτλ) που κατέχει ο κάθε δέκτης ή από το πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πρίσμα από το οποίο ατενίζει την εκάστοτε επικαιρότητα.
Έναυσμα για την συγγραφή του παρόντος άρθρου αποτέλεσε μια είδηση που διάβασα προ ημερών στο διαδίκτυο, σχετικά με την διαχείριση των λεγόμενων “αιώνιων φοιτητών”, το ζήτημα των οποίων έχει κατά το παρελθόν απασχολήσει πολλές φορές όχι μόνον τις κυβερνήσεις ή μια μερίδα του τύπου, αλλά και ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινής γνώμης.
Όπως έγραψα παραπάνω, κάθε είδηση προκαλεί πολλών και διαφορετικών μορφών αντιδράσεις και συναισθήματα. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτά εξαρτώνται και πάλι από την θέση που βρίσκεται έκαστος ή από τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τα πράγματα. Αλλιώς θα αντιμετωπίσει το θέμα ένας φοιτητής που χρωστάει πολλά μαθήματα, αλλιώς κάποιος άλλος που είναι επιμελής ως προς τις υποχρεώσεις του, αλλιώς ένας καθηγητής πανεπιστημίου και αλλιώς ένας απλός πολίτης, το επάγγελμα του οποίου είναι άσχετο με τους φοιτητές και με την εκπαίδευση γενικότερα.
Σαφώς, το παρόν άρθρο δεν επιχειρεί να προσθέσει μια ακόμη πολιτικοκοινωνική άποψη σχετικά με την απόφαση που έλαβε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας στο να θέσει ένα τέλος στο θέμα των αιώνιων φοιτητών ούτε προσπαθεί να δημιουργήσει κάποιο κλίμα (θετικό ή αρνητικό) έναντι αυτής της κινήσεως. Το παρόν άρθρο στοχεύει να θυμίσει κάποια πράγματα που είμαι βέβαιος πως ελάχιστοι θυμούνται και απ’ την άλλη να δικαιώσει μια παλιά απόφαση, η οποία επί χρόνια έχει βρεθεί στο στόχαστρο των επικριτικών σχολίων από κοινού με τον εμπνευστή της.
Για όσους δεν έχουν ενημερωθεί σχετικά, το νομοσχέδιο που παρουσιάστηκε από την υπουργό Παιδείας Νίκη Κεραμέως και που προτάσσει δομικές αλλαγές στη λειτουργία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, προβλέπει μεταξύ άλλων και την θέσπιση χρονικών ορίων φοίτησης, στοχεύοντας στην παύση του φαινομένου των «αιώνιων φοιτητών».
Συγκεκριμένα, η Νίκη Κεραμέως εξήγησε ότι με το νομοσχέδιο «η ανώτατη χρονική διάρκεια φοίτησης σε ένα τετραετές προπτυχιακό πρόγραμμα σπουδών ΑΕΙ θα είναι τα 6 έτη. Στην περίπτωση προγραμμάτων σπουδών που ο ελάχιστος χρόνος υπερβαίνει τα 4 χρόνια, προβλέπονται κατά το μέγιστο άλλα 3 χρόνια».
Φυσικά, δεν επιχειρώ ούτε να επιδοκιμάσω ούτε να αποδοκιμάσω μια τέτοια κίνηση ασχέτως των όποιων προσωπικών μου απόψεων και αντιλήψεων. Εκείνο που θυμήθηκα διαβάζοντας την προαναφερθείσα απόφαση της Νίκης Κεραμέως, είναι μια παρόμοια απόφαση του υπουργού παιδείας και θρησκευμάτων επί 21ης Απριλίου 1967, Νικολάου Γκαντώνα, ο οποίος σε μια παρόμοια προσπάθεια καταπολέμησης του φαινομένου των αιώνιων φοιτητών, αποφάσισε να κοπεί η στρατιωτική αναβολή για όσους φοιτητές δεν είχαν ολοκληρώσει τις σπουδές τους στο χρονικό περιθώριο που υπήρχε και κατά τον τρόπο αυτό να τους στείλει να υπηρετήσουν την στρατιωτική τους θητεία έναντι της πατρίδος.
Σχετικά με το θέμα αυτό, νομίζω πως αξίζει να αναφέρουμε και την προσωπική εξιστόρηση ενός ανθρώπου που και έζησε την τότε εποχή και διατηρούσε στενή φιλία με τον αείμνηστο Νικ. Γκαντώνα. Ο δημοσιογράφος, λοιπόν, κ. Διονύσιος Βουλγαρόπουλος αναφέρει:
«Ήταν θυμάμαι προς το 1972, όταν η κατάσταση με τους λεγομένους “συνταξιούχους φοιτητές” είχε παραγίνει. Στην ουσία έμεναν εξ επί τούτου στα μαθήματά τους προκειμένου να παραμένουν εντός των σχολών τους και να μυούν νέα φοιτητικά μέλη στην κομμουνιστική ιδεολογία με σκοπό την φθορά του καθεστώτος, την δημιουργία προπαγάνδας και επεισοδίων. Ο εκ Γαλατινής Κοζάνης, λοιπόν, ο λεβέντης εκείνος μπαρουτοκαπνισμένος πολέμαρχος Νικόλαος Γκαντώνας, εισηγήθηκε εκ του υπουργικού θώκου την διακοπή της στρατιωτικής αναβολής αυτών των φοιτητών και συνεπώς την φυσική και πνευματική τους απομάκρυνση από τις πανεπιστημιακές αίθουσες και διαδικασίες…»
Για τον λόγο του αληθές, χαρακτηριστικό είναι και το τραγούδι που ακούστηκε τότε, αλλά και μεταπολιτευτικά από διάφορες “δημοκρατικές” φωνές και το οποίο ανέφερε μεταξύ άλλων τους παρακάτω στίχους:
«Γιούπι για για γιούπι γιούπι για, γιατί πήρανε φαντάρους τα παιδιά; Γιατί ήταν λεβέντες γιατί ήταν κουκουέδες και πολέμησαν για την ελευθεριά…
Γιούπι για για γιούπι γιούπι για, ποιος τα πήρε για φαντάρους τα παιδιά; Είναι ο Γκαντώνας ο αλήτης πρώην ταγματασφαλίτης, εκοφίτης, χίτης και τσογλαναράς…»
Το ποιος ήταν ο Νικόλαος Γκαντώνας φυσικά το έχει αποδείξει η ίδια η ιστορία, οι πράξεις του κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, την κατοχή, τον συμμοριτοπόλεμο, τα παράσημά του και τα έργα ανάπτυξης και υποδομής που άφησε στην πατρίδα μας. Τα 12 χρόνια φυλακίσεώς του για τις ιδέες του, η ανύπαρκτη περιουσία που άφησε πίσω του και η δικαίωση της ιδεολογίας την οποίο υπηρέτησε, μιας και στις μέρες μας όλο και πιο συχνά ακούγεται στους δρόμους, στα ταξί, στις δημόσιες υπηρεσίες και στις διαπροσωπικές συζητήσεις η αλησμόνητος φράση «που ’σαι ρε Παπαδόπουλε…»!
Όσο για τους νυν κυβερνόντες, μέσω της απόφασής τους αυτής δεν ξέρω εάν θέλουν να τον μιμηθούν ή να τον δικαιώσουν, σίγουρα όμως άθελά τους τα κάνουν και τα δύο!
Βασίλειος Στ. Πορπόρης
