Όταν η εξωτερική πολιτική λειτουργεί με νεοφιλελεύθερο αυτόματο πιλότο σταθερότητας αναμενόμενο είναι να απειλούμαστε. Σήμερα ήταν η σειρά της Λιβύης, με επίσημη Ρηματική Διακοίνωση προς τον ΟΗΕ, αμφισβητεί ευθέως τη μέση γραμμή που έχει ορίσει η Ελλάδα για την ΑΟΖ νοτίως της Κρήτης, υιοθετώντας πλήρως το παράνομο Τουρκολιβυκό Μνημόνιο και εμφανίζοντας ελληνικές περιοχές ως… λιβυκές.
Αντί για «ήσυχα νερά», όπως υποσχόταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης, βρισκόμαστε και πάλι αντιμέτωποι με αμφισβήτηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων από χώρες με τις οποίες η Ελλάδα υποτίθεται ότι οικοδομούσε «σχέσεις καλής γειτονίας». Το Υπουργείο Εξωτερικών περιορίστηκε σε μια τυπική απόρριψη, χωρίς σαφές σχέδιο, αφήνοντας αναπάντητα τα ερωτήματα για τη στρατηγική της κυβέρνησης στην Ανατολική Μεσόγειο.
Για ακόμη μια φορά η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ευθύνεται γιατί προχώρησε σε μονομερή διαγωνισμό ερευνών υδρογονανθράκων χωρίς να έχει θωρακίσει διπλωματικά τη θέση της Ελλάδας. Και βέβαια ακόμη αγνοείται το περίφημο “διπλωματικό τείχος” που θα εμπόδιζε την αναβίωση του Τουρκολιβυκού Μνημονίου;
Η εξέλιξη αυτή αποκαλύπτει τις διαχρονικές αδυναμίες της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής: πρόχειρες κινήσεις με σκοπό να ικανοποιούντα αυτοί που επιβάλλουν τα ήρεμα νερά και το μοίρασμα του Αιγαίου.
