του Ευθ. Π. Πέτρου
Τελικώς μόνον ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ικανοποιημένος μετά την συνάντηση που είχε με τον Ντόναλντ Τραμπ.
Διότι στην πραγματικότητα αυτό που απεκαλύφθη κατά το ταξίδι του στην Αμερική, είναι ότι το πολύ που μπορεί να ελπίζουμε είναι η τήρηση από τις ΗΠΑ ίσων αποστάσεων έναντι της Ελλάδος και της Τουρκίας.
Αν κάποιοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι οι επικλήσεις του διεθνούς δικαίου μπορεί μα εύρισκαν ευήκοα ώτα στην πέρα από τον Ατλαντικό υπερδύναμη, καιρός είναι να προσγειωθούν.
Η κατάρρευση των ονειρώξεων κάποιων συγχρόνων νεοφιλελευθέρων, ως προς την αμερικανική στάση, θυμίζει σε κάποιους παλαιοτέρους το σοκ που υπέστησαν κατά την δεκαετία του ’70 κάποιοι ημέτεροι μαοϊκοί που επισκέφθηκαν την Κίνα του Ντενγκ Χσιάο Πίνγκ για να «πάρουν γραμμή» και άκουσαν κατάπληκτοι τους καθοδηγητές τους να τους συνιστούν να στηρίξουν την επάνοδο της Ελλάδος στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ. Ήταν η εποχή που η Κίνα άρχιζε την στροφή της προς την Δύση.
Το ΝΑΤΟ όμως παραμένει και σήμερα κοινός παρονομαστής. Το απόσταγμα των αμερικανικών «συστάσεων» προς τον Έλληνα πρωθυπουργό ήταν: «φροντίστε να μην κάνετε ενέργειες που θα απομακρύνουν την Τουρκία από το ΝΑΤΟ»!
Συνεργασία και ανταλλάγματα
Τι είχαν πει οι «ανεπίσημες» πλην πλήρως αξιόπιστες πηγές του Λευκού Οίκου προϊδεάζοντας για τα γεγονότα. Αξιωματούχος του Λευκού Οίκου καλούσε «τα εμπλεκόμενα μέρη να εργασθούν για από κοινού επίλυση των διαφορών». «Εστιάζουμε στην ενθάρρυνση των βημάτων που κάνει η Ελλάδα και το κοινό συμφέρον μας για να βοηθήσουμε στην διαχείριση των διαφορών με την Τουρκία, κατά έναν τρόπο που να μην βλάπτει την σημαντική συμμαχία μας στο ΝΑΤΟ». Και συμπλήρωσε ότι «προτιμούμε να επικεντρωνόμαστε στα πράγματα που μας ενώνουν και να επιδιώξουμε τα κοινά συμφέροντα που έχουμε στον τομέα της ασφάλειας στην περιοχή της ανατολικής Μεσογείου, αντί να δούμε αν υπάρχουν προκλήσεις».
Τις προκλήσεις βεβαίως τις υφίσταται η Ελλάς και είναι προφανές ότι δεν μπορεί να υπολογίζει παρά μόνο στις δικές της δυνάμεις για να τις αντιμετωπίσει.
Το ερώτημα είναι αν περιμέναμε από την επίσκεψη αυτή να προκύψει κάποια ενίσχυση του αμυντικού μας συστήματος. Ποιος μπορεί να είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι τον 21ο αιώνα υπάρχουν περιθώρια για δωρεάν στρατιωτικές βοήθειες στα πρότυπα της δεκαετίας του ’50; Τότε άλλωστε τα όπλα που μας έδιναν προορίζονταν για την κάλυψη των αναγκών του «ψυχρού πολέμου». Σήμερα ακόμη και όσα μεταχειρισμένα μας παραχωρούνται κοστίζουν περίπου όσο και τα καινούργια, εξ αιτίας των «πακέτων» υποστηρίξεως, ενεργοποιήσεως και ανταλλακτικών που τα συνοδεύουν.
Από ότι δε καταλάβαμε, το μόνο που συζητήθηκε έχει να κάνει με τα αεροπλάνα F-35 τα οποία στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να αγοράσουμε περί το 2027! Μέχρι τότε βεβαίως ό,τι δυσμενές μπορεί να γίνει θα έχει γίνει. Αν χρειαζόμαστε κάτι, το χρειαζόμαστε τώρα. Και από ότι φαίνεται στις ΗΠΑ δεν μπορούμε να υπολογίζουμε. Εκτός βεβαίως εάν αποφασίσουμε κάποτε να παίρνουμε ανταλλάγματα για τις συμφωνίες αμυντικής συνεργασίας που υπογράφουμε.
Και τότε ήταν ο Μητσοτάκης
Το 1990 ο πατέρας του σημερινού πρωθυπουργού είχε εξασφαλίσει επτά πολεμικά πλοία και αριθμό βομβαρδιστικών αεροπλάνων Α-7 και μεταφορικών C-130 εξαργυρώνοντας την υποστήριξη της Ελλάδος στον πόλεμο του Κόλπου εκείνης της εποχής.
Σήμερα, δυνάμει της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας συνεργασίας, η βάση της Σούδας αξιοποιείται ποικιλοτρόπως για την υποστήριξη των αμερικανικών επιχειρήσεων στο Ιράκ και την ευρύτερη περιοχή. Και δεν έχουμε πάρει τίποτε…
