του Ευθ. Π. Πέτρου
Ας αναπαυθεί εν ειρήνη ο Θάνος Μικρούτσικος, όμως ο θάνατός του ανέδειξε το πιο βασικό πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής ζωής. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης «τιμά την αριστερά για τους αγώνες της»!
Ο ανηψιός του Κώστας Μπακογιάννης έτρεχε να προσκυνήσει τον καπετάν Ερμή. Σήμερα όλοι οι επιφανείς νεοδημοκράτες θρηνούν τον Θάνο Μικρούτσικο αφήνοντας επ’ ευκαιρία να αφήσουν να εννοηθεί ότι η μουσική του τέχνη υπερέχει της αριστερής του τοποθετήσεως. Έτσι όμως δίδουν έδαφος στην αριστερά, ως πολιτική θέση και ως πολιτική πρακτική. Διερωτώμεθα πόσοι από αυτούς θα σπεύσουν να καταθέσουν «αντί στεφάνου» τα χρήματά τους υπέρ των «ασυνόδευτων προσφυγόπουλων της Μόριας». Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι δεν υπάρχουν «προσφυγόπουλα», αλλά ασυνόδευτοι γόνοι παρανόμων μεταναστών και, μένουμε στα βασικά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποστηρίζει ότι ο εκλιπών «σφράγισε την εποχή μας». Και ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι υποτίθεται φιλελεύθερος πρωθυπουργός…
Την εσφράγισε άραγε πώς; Μελοποιώντας στίχους που έλεγαν για του «αστισμού το γουρούνι», που έπρεπε «να κόψουμε τα πόδια» και άλλα παρόμοια αντικοινωνικά και «επαναστατικά»; Δεν αμαυρώνουν όλα αυτά κάποιες αξιόλογες μελωδίες που έχει γράψει; Δεν είναι καθήκον της δεξιάς να αποδομήσει αυτή την στάση; Δεν είναι καθήκον της δεξιάς να επιβληθεί ιδεολογικώς στην αριστερά η οποία στηρίζεται μόνον σε ιδεοληψίες, αλλά και στην ανοχή των φοβικών στοιχείων που μας κυβερνούν; Αλλά δυστυχώς στην Ελλάδα δεν υπάρχει δεξιά. Τουλάχιστον ως πολιτικός σχηματισμός. Υπάρχουν δεξιοί ψηφοφόροι οι οποίοι είτε υποκύπτουν στον εκβιασμό της ΝΔ είτε διασπείρονται σε μικρά κόμματα που παραμένουν ανύπαρκτα, χωρίς δυνατότητα ουσιαστικής πολιτικής παρεμβάσεως. Ο εκβιασμός της ΝΔ είναι απλός: Ψηφίστε εμάς για να μην βγουν «οι άλλοι». Όπου «άλλοι» κάποτε ήσαν το ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα ο ΣΥΡΙΖΑ. Οι Έλληνες θα πρέπει να έχουν πικρά μετανοήσει που υπέκυψαν στον πρώτο εκβιασμό. Τότε που οι «άλλοι» ήταν τα «τανκς». Με αυτό το σύνθημα εξελέγη ο Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1974. Αλλά οι σημερινοί ψηφοφόροι μάλλον το έχουν ξεχάσει. Και βαυκαλίζονται ότι υποκύπτοντας στους νέους εκβιασμούς θα οδηγήσουν τα πράγματα σε καλυτέρευση. Τα πράγματα όμως βαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Πώς γίνεται τώρα να πιστεύει κανείς ότι επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη θα φέρει βελτιώσεις στην κατάσταση είναι ένα μυστήριο το οποίο μόνον με την συνδρομή της επιστήμης θα μπορούσε να διερευνηθεί.
Ζήτημα εθνικό και όχι πολιτικό
Η επιστήμη μόνον θα μπορούσε να γνωματεύσει για τις πολιτικές θέσεις του εκλιπόντος Μικρούτσικου ο οποίος εξήρε το ΚΚΕ υποστηρίζοντας πως είναι το μόνο κόμμα «που δεν δημιουργεί ψευδαισθήσεις» για τον «βάρβαρο καπιταλισμό».
Και καθόμαστε και συζητάμε με τους δικούς τους όρους για το αν είναι ή δεν είναι «βάρβαρος» ο «καπιταλισμός» ή για το αν ο «σοσιαλισμός» έχει ή δεν έχει «κοινωνικό πρόσωπο».
Η αλήθεια είναι αλλού. Το ζήτημα της πολιτικής είναι εθνικό. Και μόνον ως εθνικό ζήτημα μπορούμε να το αντιμετωπίσουμε. Και τούτο με κυβερνήσεις φιλελευθέρων που «σέβονται την αριστερά» δεν γίνονται.
Η αριστερά δεν αξίζει σεβασμό. Διότι οι μόνοι αγώνες τους οποίους έχει να παρουσιάσει είναι εναντίον του έθνους. Και σε αυτό το σημείο πρέπει να επικεντρωθεί η πρώτη αντίδραση. Στην ανάδειξη των εγκλημάτων τους, αλλά και της κενότητος των πολιτικών τους θέσεων. Για ιδεολογία δεν κάνουμε λόγο. Η αριστερά στερείται ιδεολογίας.
Μια κυβέρνηση λοιπόν που αναδείχθηκε ακριβώς πάνω στην απόλυτη πολιτική αποτυχία ενός αριστερού πολιτικού μορφώματος, θα έπρεπε να έχει ως πρώτο στόχο την ιδεολογική ήττα της αριστεράς. Όπως ακριβώς όταν είχε εκλεγεί η Μάργκαρετ Θάτσερ έθεσε ως πρώτο στόχο την ιδεολογική ήττα των σοσιαλιστών (αριστερά στην Αγγλία δεν υπάρχει). Έτσι έμεινε πρωθυπουργός σχεδόν δέκα χρόνια και το κόμμα της 15. Ο δε επόμενος Εργατικός πρωθυπουργός (ο Τόνυ Μπλαίρ) απεδείχθη πιο θατσερικός από τους συντηρητικούς. Αλλιώς δεν θα είχε ελπίδες.
Εμείς απεναντίας έχουμε έναν πρωθυπουργό που είναι φοβικός έναντι της αριστεράς, όσο είναι και έναντι των Τούρκων. Είμαστε άξιοι της τύχης μας.
