του Μιχάλη Τάντη
Καθημερινά η εκλογολογία ολοένα και φουντώνει. Μια εκλογολογία που δεν σταμάτησε ποτέ να συζητείται, καθώς η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες του προέδρου της Νέας Δημοκρατίας, δεν έλειψαν ούτε μια στιγμή από τη πολιτική ζωή του τόπου. Από τις πρώτες μέρες μετά την εκλογή του στη θέση του προέδρου του κόμματος της ΝΔ, ο Κυριάκος Μητσοτάκης ζητούσε εκλογές.
Πριν καν “καθαρίσει” το κόμμα του, ο Κυριάκος έδειξε αμέσως τις προθέσεις του: Νέα ηγεσία βασισμένη στο όνομά του, ανανέωση και εξυγίανση του κόμματος, αλλά και ένας επιθετικός αντιπολιτευτικός λόγος. Αυτά βέβαια αφορούν τους ίδιους και όσους τους πιστεύουν.
Ο ένας φέρνει τον άλλον
“Πρώτη φορά αριστερά”, τολμούν ακόμη και φωνάζουν πολλοί Συριζαίοι.
Αν αναφερόμασταν σε ανθρώπους με πολιτικό ήθος, θα έπρεπε να είμαστε πολλοί προσεκτικοί στη κριτική μας. Όμως δεν είναι η αριστερά που επικράτησε, αλλά η αηδία που ένιωσαν οι συμπολίτες μας για τους προηγούμενους, τους “κεντροδεξιούς” αλλά και τους “σοσιαλιστές”.
Η εκδίκηση προς αυτούς ήταν να επικρατήσει ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά όχι ολοκληρωτικά. Χρειάστηκε Μητσοτάκηςκαι το δεκανίκι του. Η ιστορία όμως κάνει κύκλους και τώρα είναι το πολιτικό πτώμα του ΣΥΡΙΖΑ, που καθιστά τη Νέα Δημοκρατία ως επικρατέστερη για να κόψει πρώτη το νήμα στις επόμενες εκλογές.
Ο μνημονιακός πλέον ΣΥΡΙΖΑ, το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να αφορίζει όποιον διαφωνεί μαζί του και να δημιουργεί τον κομματικό στρατό του. Άλλωστε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα, τέτοιοι στρατοί δίνουν τις εκλογικές μάχες και όχι οι πολιτικοί. Η Νέα Δημοκρατία από την άλλη, θεωρώντας ότι έχουν ξεπλυθεί οι αμαρτίες του παρελθόντος, παρουσιάζει τον εαυτό της ως το τέλος μιας μαύρης εποχής, αλλά και ως την απαρχή μιας νέας, ανθηρής περιόδου για τη χώρα μας.
Είναι εκείνοι που υπόσχονται μια άλλη πορεία, αν και είχαν χαράξει την ίδια με τους αριστερούς, πριν κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτοί διαχειρίστηκαν ανεπιτυχώς το Σκοπιανό. Είναι αυτοί που εκτόξευσαν το δημόσιο χρέος. Είναι αυτοί που καπηλεύτηκαν την εμπιστοσύνη των δεξιών, την ίδια ώρα που αρνούνταν ότι οι ίδιοι είναι δεξιοί. Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα μας λένε! Η ύπαρξη μιας και μόνο λύσης, μπορεί να μην αποτελεί αδιέξοδο αλλά αποτελεί μονόδρομο. Που είναι η ελευθερία και που μας λένε;
Έγκλημα και τιμωρία
Στο γνωστό έργο του ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι αναφέρει ότι «ηθική είναι κανόνες εξωτερικής χρήσεως» και στη περίπτωση της Νέας Δημοκρατίας, αυτό επιβεβαιώνεται απόλυτα και πανηγυρικά. Ό,τι λένε, το λένε προς λαϊκή κατανάλωση και προς ευχαρίστηση των υπαρχόντων, αλλά και των εν δυνάμει ψηφοφόρων τους. Το αμαρτωλό όμως παρελθόν τους, είναι κάποιοι που το θυμούνται. Ποιος ξεχνάει τη στήριξη σε μνημόνια; Τα οικονομικά εγκλήματα, τα σκάνδαλα, το “ναι” στην ανέγερση τεμένους, το “ναι” στους γάμους των ομοφυλοφίλων, τη συγκυβέρνηση με τους κομμουνιστές; Ποιος μπορεί να ξεχάσει ότι αυτοί είναι οι πρώτοι που έκαναν μνημόσυνο στον Άρη Βελουχιώτη; Ένα κόμμα του οποίου η ηγεσία γίνεται μπαλάκι ανάμεσα σε μερικές οικογένειες, πως τολμά να λέει ότι θα φέρει την ανανέωση;
Ήταν η αδερφή του Κυριάκου, η Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία διεγράφη από τη Νέα Δημοκρατία επειδή ψήφισε το πρώτο μνημόνιο, αντίθετα με τη γραμμή του κόμματος. Μετά τη διαγραφή της, δημιούργησε κόμμα το οποίο δεν κατάφερε απολύτως τίποτα. Η πόρτα όμως ήταν ανοικτή και εκείνη επέστρεψε. Φυσικά, κανείς από τη Νέα Δημοκρατία δεν έθιξε τη στάση της, αλλά ούτε και τη στάση του κόμματος. Αυτό που δεν έγινε τότε, πόσο μάλλον είναι αδύνατον να συμβεί τώρα…
Αυτό ως παράδειγμα, για το πως βλέπουν στη Νέα Δημοκρατία την ανανέωση.
Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Η Νέα Δημοκρατία, παρουσιάστηκε πριν πολλά χρόνια ως η πολιτική δύναμη, που πρέπει να υποστηρίξουν οι δεξιοί ψηφοφόροι. Οι ίδιοι όμως δεν δήλωσαν ξεκάθαρα αν είναι δεξιοί ή όχι. Ως αυτοπροσδιορισμό, μετά από χρόνια, χρησιμοποίησαν την “κεντροδεξιά”. Όμως αυτοαναιρούνται, καθώς πλέον το κόμμα μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολυσυλλεκτικό. Ψηφαλάκια να έρχονται και όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες…
Νομοτελειακό το τέλος
Είναι πλέον προφανές ότι το κλίμα στην Ευρώπη αρχίζει και αλλάζει. Η άνοδος των εθνικιστικών κινημάτων είναι γεγονός. Στην “κεντροδεξιά” Νέα Δημοκρατία αυτό δεν αρέσει καθώς, όπως φαίνεται, εκείνη θα κληθεί να την αντιμετωπίσει στην πατρίδα μας. Όλα αυτά που στήριξε η Νέα Δημοκρατία κινδυνεύουν όχι από κάποιον πολιτικό τους αντίπαλο, αλλά από το μόνο πραγματικό εχθρό. Κινδυνεύουν από αυτούς που αρνούνται, που μάχονται, που σκέπτονται. Από τους αποφασιστικούς και αποφασισμένους να σπάσουν το μεταπολιτευτικό απόστημα.
Οι Έλληνες, βλέπουν πλέον ότι, είτε δεξιά, είτε αριστερά, το δημοκρατικό αδιέξοδο υφίσταται. Δεν τους αρκεί πλέον ένας μονόδρομος, αναζητούν την εναλλακτική λύση, τη πραγματική ρήξη. Αυτή θα επέλθει μόνο από τους Εθνικιστές. Θα έλθει από αυτούς που πολεμά ολόκληρος ο νεοφιλελεύθερος εσμός. Είναι όμως τραγική ειρωνεία, να περηφανεύονται ότι εκείνοι έφεραν τη δημοκρατία (όπως τη ξέρουμε) στην Ελλάδα και μάλλον να είναι οι ίδιοι που θα της κλείσουν τα μάτια. Τέτοιοι είναι. Αυτό το πολιτικό τέλος τους αρμόζει.
Δεν φοβόμαστε το νέο που έρχεται γιατί το “νέο” είμαστε εμείς!!!
