γράφει ο Νίκος Παπαγεωργίου
υπ. έκδοσης εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος»
Επανειλημένα έχουμε γράψει επικριτικά και έχουμε αναφερθεί σε τηλεοπτικές εκπομπές μας για τον οίκο της ανομίας, που βρίσκεται στην πλατεία Συντάγματος και τον οποίο οι δημοκράτες βουλευτές ονομάζουν κοινοβούλιο ή βουλή. Εμείς θα πούμε για ακόμη μία φορά ότι είναι μία ουλή στο σώμα του Ελληνικού λαού. Η κυβέρνηση της ΝΔ με μπροστάρη τον πρωθυπουργό Μητσοτάκη καθώς επίσης και η πλειοψηφία των βουλευτών, με ελάχιστες οι εξαιρέσεις, έχουν ξεπεράσει κάθε όριο αναλγησία και συμπεριφοράς σε βάρος του ελληνικού λαού που υποκριτικά τον ονομάζουν κυρίαρχο.
Λειτουργούν το κοινοβούλιο με δικά τους μέτρα και σταθμά καταστρατηγώντας τον κανονισμό της βουλής, αλλά ακόμη και αυτό το Σύνταγμα το οποίο ερμηνεύουν όπως τους συμφέρει. Αποβάλουν κόμμα από την βουλή που έχει εκλεγεί νόμιμα από τον Ελληνικό, διότι καθώς λέγουν άλλος είναι αρχηγός του, ενώ για το θέμα αυτό υπήρχαν αθωωτικές αποφάσεις του δικαστηρίου. Έτσι λοιπόν αποδέχονται να λειτουργεί η βουλή αντισυνταγματικά με 297 βουλευτές γεγονός πρωτοφανές στην Ελληνική πολιτική ιστορία. Είναι άραγε υπερήφανος Μητσοτάκης και οι υπόλοιποι πολιτικοί αρχηγοί που κόπτονται για την δημοκρατία; Φυσικά και είναι.
Αυτοί οι κύριοι κυβέρνηση κυρίως και αντιπολίτευση έχουν το θράσος να μας κουνούν το δάχτυλο και να αποδίδουν τις δικές τους ευθύνες για την κατάντια αυτής της χώρας στον Ελληνικό λαό. Να λειτουργούν την δημοκρατία όπως τους βολεύει, να χρησιμοποιούν σε βάρος του λαού μεθόδους αντιδημοκρατικές, να μας κοροϊδεύουν δίχως να κοκκινίζουν από ντροπή. Άλλωστε αυτόν τον χαρακτήρα δημιουργούν από την ώρα που θα εισέλθουν στο μέγαρο της ανομίας.
Και πως να μην λειτουργούν με αυτόν τον τρόπο καθώς οι περισσότεροι είναι ανεπάγγελτοι ή γόνοι πολιτικών οικογενειών οι οποίοι ποτέ δεν έχουν πλησιάσει τον απλό ΄Έλληνα να σκύψουν στα καθημερινά του προβλήματα και να του δώσουν την αίσθηση ότι τον υπολογίζουν και φροντίζουν γι’ αυτόν. Απλά έχουν δημιουργήσει μία στρατιά παρατρεχάμενων οι οποίοι τους περιβάλουν και τους κολακεύουν προκειμένου και αυτοί να γευτούν τα αγαθά της εξουσίας και το χρήμα που ρέει άφθονο και άσε τον λαουτζίκο, έτσι τον αποκαλούν, να βράζει στο ζουμί του.
Όμως τα ερωτήματα που προκύπτουν για την κυβέρνηση και τους κυνοβουλευτικούς είναι αμείλικτα και για τα οποία συνεχώς αποφεύγουν να δώσουν απαντήσεις. Το κυνοβούλιο είναι αυτό που έχει διαλύσει την παιδεία και τα πανεπιστήμια έχουν καταντήσει γραφεία κομματικά, τα δε αμφιθέατρα και οι αίθουσες διδασκαλίας των ανωτάτων αυτών ιδρυμάτων έχουν γίνει χώροι συνεδρίων της εξωκοινοβουλευτική αριστεράς και των αναρχικών. Τα πάντα έχουν κομματικοποιηθεί. Με τα κομματικά τους λάθη έκλεισαν επιχειρήσεις, σχολεία, νοσοκομεία υπολειτουργούν προς δόξα της ιδιωτικής υγείας, έκλεισαν στρατόπεδα και άφησαν ακάλυπτες παραμεθόριες περιοχές.
Οι κοινοβουλευτικοί έσυραν την χώρα στα επίπονα μνημόνια της υποταγής, για το οποία ακόμη και σήμερα υποφέρουμε και ξεπούλησαν αντί πινακίου φακής, αεροδρόμια, λιμάνια, και γέμισαν τα νησιά και την Ηπειρωτική χώρα με εκατοντάδες χιλιάδες λαθρομετανάστες οι οποίοι τρώνε, πίνουν, έχουν επιδόματα, θεραπεύονται δωρεάν στα δημόσια νοσοκομεία, και φυσικά δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να λιάζονται και να δημιουργούν προβλήματα στις τοπικές κοινωνίες. Και φυσικά είναι αυτοί οι κυνοβουλευτικοί οι οποίοι χρεοκόπησαν τα ασφαλιστικά ταμεία, την γεωργοκτηνοτροφική παραγωγή, μεγάλες βιομηχανικές μονάδες οι οποίες εγκατέλειψαν την χώρα.
Μετά από όλα αυτά δεν μένει παρά να αναφερθούμε στο γεγονός της καταξεφτελίσης των θεσμών υποβάθμισης του Συντάγματος, της εκκλησίας με την σύμφωνη γνώμη της ηγεσίας, του Στρατού, των Σωμάτων Ασφαλείας, και φυσικά εμείς δεν γνωρίζουμε πλέον πως να προστατεύσουμε την ζωή μας και τις περιουσίες μας.
Είναι αυτοί που αποδημήσαν κάθε τι που θυμίζει Ελλάδα την γλώσσα μας, τα ήθη μας, και μας παρέδωσαν ως πρόβατα για σφαγή στο βωμό της παγκοσμιοποιήσεως. Για όλους αυτούς τους λόγους που προαναφέραμε θα πρέπει αυτοί ή να αλλάξουν ρότα, πράγμα δύσκολο έως αδύνατον ή να τους κλείσει ο Ελληνικό λαός τον δρόμο προς την καταστροφή που μας παρασύρουν. Πρέπει λοιπόν στην αναλγησία να δοθεί οπωσδήποτε ένα τέλος.
