του Gabriele Adinolfi
μετάφραση Κωνσταντίνος Μποβιάτσος
Σήμερα έτυχε να συναντήσω μια είδηση που είχα ήδη διαβάσει πριν από είκοσι δύο χρόνια. Ταυτόχρονα με τον ουκρανικό πυρηνικό αφοπλισμό, που πρόσφεραν ευγενικά στη Μόσχα οι Αμερικανοί, οι ίδιοι διέλυσαν τις πυρηνικές κεφαλές τους που στόχευαν στη Ρωσία από τη Νότια Κορέα το 1991. Η ιστοριούλα των ΗΠΑ που θέλουν να καταστρέψουν τη Ρωσία και την «περικύκλωσαν» είναι ένα εντελώς αστείο. Η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά το 1997 σχεδιαστηκε τότε σε μια συμφωνία με τη Μόσχα. Δεν εγκαταστάθηκαν πύραυλοι στα νέα κράτη μέλη, ενώ η Ρωσία απείλησε εμάς τους Ευρωπαίους από τον πυρηνοποιημένο θύλακα του Καλίνινγκραντ. Εν τω μεταξύ η Μόσχα μπήκε στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας και έγινε συνδεδεμένο μέλος της Ατλαντικής Συμμαχίας. Βασικά, ευλογημένο από την Ουάσιγκτον και μπροστά στα μούτρα μας.
Αυτό δεν σημαίνει ότι τα δυο φιλαράκια δεν συνέχισαν να χειρίζονται το μείγμα διχασμού και ενότητας του ιμπεριαλισμού τους, ούτε ότι οι Αμερικανοί δεν είναι συνυπεύθυνοι (ή αν θέλουμε να είμαστε στρατηγικοί διαχειριστές) για τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ωστόσο, σημαίνει ότι οι τοπικές διαφορές μεταξύ Μόσχας και Ουάσιγκτον εξαρτήθηκαν από παράγοντες πολύ διαφορετικούς από την υποτιθέμενη απόλυτη αντίθεσή τους ή από τη φαντασμαγορική ένταξη του Κιέβου στο ΝΑΤΟ. Ο καθένας έχει επιδιώξει τα δικά του συμφέροντα, αλλά σε μια αντικειμενική σύγκλιση που τα υπερβαίνει: τον πόλεμο. Όχι μεταξύ τους και όχι με πληρεξούσιο, όπως λέει η ιστορία, αλλά ο πόλεμος στην Ευρώπη. Για τις ΗΠΑ ήταν σημαντικό: να διαχωριστεί η Γερμανία από τη Ρωσία. να περιορίσει την οικονομική άνοδο και τις ευρωπαϊκές στρατηγικές φιλοδοξίες με αποδυνάμωση της γαλλογερμανικής επιρροής στην Ανατολική Ευρώπη. Για τη Ρωσία ήταν σημαντικό: να εμποδίσει την Ουκρανία να επιλέξει την ευρωπαϊκή της μοίρα γυρνώντας οριστικά την πλάτη στον ιστορικό καταπιεστή της, δηλαδή σε αυτήν και να εξασφαλίσει τον ορυκτό πλούτο του Donbass. Και η Ρωσία κινήθηκε, καταστροφικά, επαίσχυντα, άδοξα, ευνοώντας επίσης τους Αμερικανούς, σε κάθε περίπτωση στη θέση τους και για λογαριασμό τους.
Η στρατηγική σύγκλιση σε κοινούς στόχους δεν αποτρέπει τους ανταγωνισμούς, τις διασπάσεις και τις αντιθέσεις μεταξύ των συντρόφων του τραπεζιού αυτού. Όσοι χλευάζουν ανόητα το σχέδιο της Γιάλτας ξεχνούν ότι πάντα προχωρούσε έτσι, προκαλώντας ακόμη και οξείες κρίσεις (Κορέα, Βιετνάμ, Κούβα, Αφγανιστάν), αν και πάντα περιείχε ένα -για αυτούς- μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Δεν πάει αλλιώς σήμερα. Προφανώς υπάρχει η εκδοχή των ΜΜΕ και της προπαγάνδας για τους λαουτζίκους και εστιάζει στη σύγκρουση μεταξύ Δύσης και Ρωσίας (ή, για τους πιο εξελιγμένους, μεταξύ Δύσης και Ανατολής).
Αλλά για να πιστέψει κανείς ότι πραγματικά υπάρχει αυτή η πανάρχαια αποστροφή και αυτή η σύγκρουση της ασυδοσίας (γιατί και τα δύο είναι ούτως ή άλλως τέτοια), πρέπει πραγματικά να είναι αποσπασμένος, αδαής, κακόπιστος ή ευκολόπιστος. Η ρωσοαμερικανική τανάλια βυθίζεται στη σάρκα της Ουκρανίας και στριμώχνει την Ευρώπη, όπως πάντα. Όπως ακριβώς το 1991, όταν, για να αποκαταστήσουν την κατεστραμμένη Ρωσία, οι Αμερικανοί διέλυσαν τις πυρηνικές κεφαλές που την απειλούσαν. Ο απατεώνας δεν τρώει τον απατεώνα.
