γράφει ο Τάσος Δημητρακόπουλος
Πολλοί περίμεναν ότι στο λαϊκό προσκύνημα για τον θανόντα Βασιλέα Κωνσταντίνο, θα είχε κόσμο. Άλλοι πάλι, θεώρησαν ότι θα μαζευτούν καποιοι γραφικοί φιλοβασιλικοί, μερικές εκατοντάδες. Όλα αυτά εξαρτώνται από το πως βλέπει και ερμηνεύει κανείς τα πράγματα. Σε αυτόν τον τόπο δυστυχώς η συμφεροντολογική θεώρηση των γεγονότων είναι κάτι που ανθεί.
Τίποτα από αυτά δεν έγινε. Γιατί από τα ξημερώματα της Δευτέρας 16/1/, όπου η κυβέρνηση αναγκάστηκε να επιτρέψει το λαϊκό προσκύνημα- λές και όταν κάποιος πεθαίνει σε αυτόν τον τόπο δεν προσκυνούμε την σωρό του πριν τη νεκρώσιμη ακολουθία-σχηματίστηκε ένα είδος αυθόρμητου λαϊκού ξεσπάσματος. Φτιάχτηκε στους δρόμους γύρω από την Μητρόπολη ένα άτυπο μέτωπο. Ποιοι το αποτελούσαν: Πολλοί και διάφοροι: Άνθρωποι της λεγόμενης «παλιάς σχολής» που έζησαν τον Βασιλικό Θεσμό, ανδρώθηκαν σε αυτόν. Άνθρωποι που μεγάλωσαν στις παιδοπόλεις της Φρειδερίκης, μαθήτριες που η προίκα τους τα μεταπολεμικά χρόνια ήταν τα βιβλιάρια του Παλατιού. Παλιοί στρατιωτικοί που το ξίφος τους τους το είχε δώσει ο Κωνσταντίνος. Μέλη οργανώσεων και συλλόγων. Άνθρωποι που ήρθαν από τη Μάνη μα και από Μακεδονία, που ταξίδεψαν νύχτα, που στάθηκαν έξω από την Μητρόπολη από τις πέντε το πρωί. Μα και νεολαίοι, αγόρια και κορίτσια του σήμερα, που δεν ξέραν ίσως πολλά για το τι ήταν ο Κωνσταντίνος, τι έκανε σωστό, τι έκανε λάθος. Που μπορεί κάποιος να τους τον διηγήθηκε. Νέα παιδιά, που γεννήθηκαν μετά το 2000, χωρίς πολλές ιστορικές ή πολιτικές γνώσεις. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, όλων των κοινωνικών τάξεων, Εθνικιστές, ανένταχτοι, άνθρωποι που χαρακτηρίζοντια δεξιοί, νεοδημοκράτες, ακόμα και άνθρωποι που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και απολίτικοι, άνθρωποι όλων των ηλικιών, στάθηκαν ώρες έξω από την Μητρόπολη, σχηματίζοντας ουρές χιλιομέτρων, για να χαιρετίσουν τον τελευταίο Βασιλιά αυτού του τόπου. Που μπορεί να διαφωνούσαν με πράξεις του αείμνηστου πλέον Βασιλιά, άνθρωποι που μπορεί να χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους αντιβασιλικό, άνθρωποι που δεν θα περίμενε κανείς να τους δει να σχηματίζουν ουρές, όπως τότε με τον Μακαριστό Χριστόδουλο.
Ήταν όλοι αυτοί βασιλικοί; Μα αν ήταν θα πρέπει να ξαναδούμε τα θέματα του πολιτεύματος Ήταν γραφικοί; Ήταν όλοι ακροδεξιοί, ήταν φασίστες; Τι ήταν;
Πολλές οι ερμηνείες που θα δοθούν. Πολλές οι αναλύσεις που θα υπάρξουν.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι καθημερινοί άνθρωποι όλων των ηλικιών, οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, σηκώθηκαν από τα άγρια χαράματα, γιατί ήθελαν , για την ακρίβειά ζητούσαν ένα Σύμβολο, μία Ιδέα. Αυτό που τους έλειπε δεκαετίες, αυτό που ίσως δεν το είχαν καταλάβει ποτέ τους ή είχαν καταλάβει κάτι άλλο. Πήγαν να τιμήσουν τον τελευταίο Βασιλέα. Μία ελπίδα στα δικά τους όνειρα και στις δικές τους σκέψεις. Μία διέξοδο σε χαμένες καθημερινότητες, σε ψεύτικες υποσχέσεις , σε φιλελεύθερα και μαρξιστικά ψέματα. Ήθελαν κάτι πέρα και πάνω από το μέτριο, το ευτελές, το χυδαίο. Ήθελαν να πιαστούν από κάπου, να ξεφύγουν από την μίζερη πραγματικότητα των καιρών μας. Ήθελαν ένα πρότυπο, μια αξία, γιατί όχι έναν Μύθο.
Ο Κωνσταντίνος, πέρα από το τι μπορεί να πιστεύει κανείς για αυτόν, πέρα από το αν είναι βασιλόφρων ή όχι, πέρα από το τι λέει χρόνια ένα κατεστημένο για αυτόν, μπορούσε να τα δώσει όλα αυτά, Ήταν Βασιλιάς, ήταν Αξιωματικός, ήταν Χρυσός Ολυμπιονίκης.
Για κάποιους ήταν μύθος. Για κάποιους σύμβολο.
Έφυγε σε μία περίοδο που όλα δείχνουν να είναι χωρίς νεύρο, έφυγε σε μία περίοδο που την χαρακτηρίζει βαθύτατη οικονομική μα πάνω από όλα βαθύτατη κοινωνική κρίση. Και ίσως αυτή να χτυπά περισσότερο τις ψυχές και τις καρδιές των ανθρώπων. Έφυγε σε μία περίοδο που τα Εθνικά Θέματα έχουν πάρει μια οδό αβεβαιότητας.
Όλοι αυτοί που στεκόντουσαν ώρες για να χαιρετίσουν ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο, κάποιον που ήταν τελευταίος των Βασιλέων, κάποιον που ήταν απόγονος του Κωνσταντίνου που απελευθέρωσε την Θεσσαλονίκη . Και που σε τελική ανάλυση, αν μη τι άλλο δεν έβλαψε τον τόπο αυτό και τον λαό του, όπως το έκαναν με μεγάλη άνεση άλλοι…
Όλοι αυτοί, με γνώμονα αυτές τις σκέψεις και με αυτά τα όνειρα, στάθηκαν έξω από την Μητρόπολη.
Ζητούσαν ένα Σύμβολο, Μια Πίστη, μία Ιδέα. Πέρα και πάνω από κόμματα και πρόσωπα της καθημερινότητας.
Ο βασιλιάς θα κριθεί από την Ιστορία. Για το τι έκανε, το τι δεν έκανε. Για λάθος χειρισμούς , για παραλείψεις. Εκείνη θα τον κρίνει, με τους δικούς της Νόμους. Κυρίως όμως θα κριθεί από αλλού..
Όπως είχε πει κάποτε κάποιος «Ενώπιον του Δημιουργού όταν σταθώ θα δώσω τις δικές μου εξηγήσεις. Εκείνος θα με καταλάβει..»
Για όλους αυτούς, ακόμα και για όσους δεν ήταν εκεί αλλά θα το ήθελαν, ο Βασιλιάς κατόρθωσε να δημιουργήσει ένα αυθόρμητο πατριωτικό ποτάμι, μία εθνική δυναμική. Χωρίς οργάνωση, χωρίς καθοδήγηση, μα με ψυχή και αυθορμητισμό. Κατόρθωσε να λειτουργήσει, post mortem σαν σύμβολο. Πέτυχε να ξυπνήσει το συλλογικό υποσυνείδητο ενός λαού που μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό του. Όλα αυτά θα πρέπει να τα σταθμίσουν οι άνθρωποι του εθνικιστικού και πατριωτικού χώρου…
Με αυτές τις σκέψεις, πέρα από τι πρεσβεύει ο κάθε ένας, αποχαιρετούμε στο τελευταίο ταξίδι τον Βασιλέα Κωνσταντίνο.
